Αναρωτιούνται κάποιοι που δεν με ξέρουν, πως μπορώ και ζω χωρίς τηλεόραση. Ίσως αυτή η ενότητα βοηθήσει λίγο στην κατανόηση.
Εδώ με τη Δάφνη, στις μεγάαααλες παιδικές χαρές της παραλίας. Να η φάτσα της όταν γυρίζει αυτός ο δαίμονας σαν τον Ταζ:
Και νάτη, μόλις σταματάει. Και πάλι. Και ξανά, ξανά, ξανά, ξανά, για πάντα αν γίνεται.
Εδώ με τον Αλέξανδρο, ετοιμαζόμαστε για βόλτα στην παραλία. Εκείνος στις ρόδες του.
Κι εγώ στις δικές μου. Btw, είναι πολύ γλυκά τα σχόλια που μας κάνετε όταν μας βλέπετε :)
Κι επειδή γυμναζόμαστε κι είμαστε φιτ γενικώς, φτιάχνουμε γλυκά που δεν τρώγονται, όπως επίσης δουλεύουμε για την playdoh αλλά δεν το ξέρουμε.
Κι επειδή σαν την αδερφική αγάπη και την οικογένεια δεν έχει:
– Αλετσανδέ! Πετάει, πετάει…….ο μονόκεδος!!!
– Κουδάστηκε, μαμά …
Επίσης, τίποτα δεν συγκρίνεται με μια καθαρή εξήγηση:
-Αλέτσανδε, πλώτον είσαι μωλό.
– Δεύτελον, είσαι μωλό και δεν κάνει να φας σοκολάτα. Ποτέ. Κατάλαβες;
Και σε άλλα νέα, να κι εγώ εδώ που είμαι πολύ περήφανη που έχω α. ξεκινήσει το μάζεμα των δώρων και δεν το έχω αφήσει για την τελευταία στιγμή που θα γίνεται χαμός και β. κουβαλήσει αυτό το κτήνος για σακούλα μόνη μου. :)
Και μιας και το θέμα γενικώς είναι τα Χριστούγεννα, λέω ας βγάλω τα παιδιά μια παραδοσιακή φωτογραφία μπροστά στο δέντρο: κ λ α ί ω– Η Δάφνη θεά, αλλά ο καυμένος ο Αλέξανδρος είναι πιο πολύ σαν… Βλαντιμίρ Κατηφίεβιτς με Πόκα σε απόλυτο Darth Vader photobomb… δηλαδή εντάξει…
ποιά τηλεόραση, ρε φίλε;!
Ποιά και γιατί;!
:)
Τα λέμε!
