Δεν είχα διαβάσει ξανά μυθοπλασία του Νικόλα Σεβαστάκη. Τον παρακολουθούσα στις λοιπές δημοσιεύσεις του. Αποφάσισα να δοκιμάσω αυτή τη συλλογή διηγημάτων για την οποία μιλούσαν, εν τέλει δικαίως, όλοι (παρεμπιπτόντως βρίσκω πολύ όμορφο το εξώφυλλο). Και η επιλογή με δικαίωσε.
Δέκα διηγήματα σε χαμηλούς τόνους, που αιχμαλωτίζουν αναμνήσεις και επεισόδια, επιμένουν στις σημαίνουσες λεπτομέρειες και σχεδιάζουν με εικόνες και φωτοσκιάσεις ένα σύμπαν όπου, παρά τις μικρότητες, θάλλει η ευαισθησία.
Σπίτια, βιβλιοπωλεία και γραφεία, μικρά λιμάνια και καφενεία. Στον πνιγηρό μικρόκοσμο των επαρχιακών πόλεων αλλά και στο χάος της μεγαλούπολης, άνθρωποι άπιστοι ή αφοσιωμένοι, πρόσωπα φαιδρά ή σοβαρά, άντρες εγκαταλειμμένοι και γυναίκες μοναχικές αντιμετωπίζουν στωικά τα αναπάντεχα ή τα αναμενόμενα του βίου, εξομολογούνται, αμφιβάλλουν, οργίζονται σπανίως.
Ο Νικόλας Σεβαστάκης τους παρατηρεί όταν αμφισβητούνται οι βεβαιότητές τους και όταν υπερασπίζονται τις επιλογές τους, εκθέτει τις ανεπάρκειές τους και την ίδια στιγμή τις βλέπει με κατανόηση, ίσως και με οίκτο.
Κάθε μία ιστορία μια στιγμή απώλειας – ματαίωσης – μοναξιάς, μία μορφή ασθένειας ή οδύνης, κυρίαρχο στοιχείο σε όλα η υγρασία της βροχής.
«Τα όνειρά μας έχουν ένα κομμάτι αλήθειας ακόμη και εάν είναι τελείως εκτός του κόσμου αυτού»