Μπορώ να πω με πλήρη συνείδηση ότι είναι από τους καλύτερους δασκάλους γραφής που είχα τη χαρά να συναντήσω και να διδαχθώ στο πλάι του. Έχει τη δική του τεχνική να σε κάνει να διαβάζεις εις βάθος ένα κείμενο, όχι ως απλός αναγνώστης, και να διδάσκεσαι τα μέγιστα από αυτό.
Η εκτίμησή μου ωστόσο δεν αποκλείει το αντικειμενικό της προτίμησής μου και πρότασής μου για σήμερα.
Ένας άντρας / ασθενής, συγγραφέας στο επάγγελμα και μια γυναίκα / ψυχαναλύτρια, για δέκα ολόκληρα χρόνια, από τα 38 έως τα 48 τους, συναντιούνται, στο ίδιο πάντα δωμάτιο, τις ίδιες πάντα μέρες, στην ίδια πάντα ώρα, κάθονται διαγωνίως απέναντι σε δύο όμοιες πολυθρόνες και συνομιλούν. Η σχέση τους δύσκολη, όπως δύσκολες είναι όλες οι ανθρώπινες και δη οι θεραπευτικές σχέσεις.
Ο ασθενής έχει μεγάλη ανάγκη τη σχέση, δυσκολεύεται όμως να έρθει σε επαφή. Οι λέξεις τού δίνονται ως εργαλείο αλλά και ως εμπόδιο. Από τη μια προσπαθεί να εκφράσει αυτό που νιώθει μέσα στην ψυχαναλυτική σχέση, στη σχέση του με το παρελθόν του και το παρόν του, από την άλλη οι λέξεις τού προσφέρουν ένα ωραιότατο άλλοθι: να κρυφτεί πίσω από αυτές, να ταξιδέψει, να αποπροσανατολίσει και να αποπροσανατολιστεί. Κάθε φορά που έρχεται σε επαφή με κάτι επώδυνο, κάθε φορά που ζωντανεύει μέσα του η ανθρώπινη ματιά της ψυχαναλύτριας, εκείνος ασυνείδητα –από το πουθενά– βρίσκεται οπουδήποτε αλλού, εκτός από εκεί.
Ένα μοτίβο, σχεδόν μουσικό, οι συναντήσεις του άντρα και της γυναίκας. Ανάμεσα παρεμβάλλονται, σαν ένα ψηφιδωτό θεατρικών και κινηματογραφικών σκηνών, στιγμιότυπα, ιστορίες και διάλογοι, τρίτων προσώπων, σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, διαφορετικών ηλικιών, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, μέρη τα οποία θα μπορούσαν να είναι σκέψεις, όνειρα, συναισθήματα του άντρα ή της γυναίκας, αλλά και να μην είναι. Ο συγγραφέας ξεκινά μια αποσπασματική ιστορία, σου γεννά εικόνες και ερωτήματα, σταματά μέχρι ένα σημείο και μετά σε αφήνει να συνεχίσεις εσύ.
Ειλικρινά δεν ξέρεις στην επόμενη παράγραφο σε ποιο σημείο του κόσμου θα βρεθείς, σε ποια σκοτεινή ιστορία, ποια απώλεια και ποια φρίκη θα ξορκίσεις.
«Πραγματικότητα, άντε και γαμήσου. Φαντασία, καλό νούμερο είσαι και του λογού σου».