Δε θα ξεχάσω την ημέρα που θα έβγαινα από την κλινική με τον Αλέξανδρο. Έπρεπε να του πάρουν αίμα από τη φτερνούλα όπως σε όλα τα νεογέννητα.
-Θα βγείτε από το δωμάτιο παρακαλώ, ακούω την αυστηρή φωνή της νοσηλεύτριας
– Θα το ξεχάσετε, της απαντώ Βούδας ηρεμίας
– Θα βγείτε, πρέπει να του πάρω αίμα.
– Έχετε περισσότερες πιθανότητες να βγείτε εσείς παρά εγώ, συνέχισα κι εγώ, επικαλούμενη με τη σειρά την τοποθέτηση του συνηγόρου του πολίτη, την απάντηση του Υπουργείου Υγείας και τη Γνωμοδότηση της Ελληνικής Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας. Το αποτέλεσμα ήταν να μείνω στο δωμάτιο, η νοσηλεύτρια να απολογηθεί κι ο Αλέξανδρος να περάσει τη μικρή του αιμοληπτική διαδικασία πολύ πιο ανώδυνα.
Αν δεν ξέρετε τα δικαιώματά σας, θα βρεθείτε να μαλώνετε άδικα.
Όλοι οι γονείς, πλην των γονέων των εφήβων που αποφασίζουν μόνοι τους σε κάποιες περιπτώσεις για τον εαυτό τους, ΕΧΟΥΜΕ δικαίωμα να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας κατά τη διάρκεια ιατρικών πράξεων (αν μπορούμε και δε λιποθυμάμε σαν τις μύγες ή δε δημιουργούμε μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό που κοιτάμε να λύσουμε… λίγη αυτογνωσία δε βλάπτει). Η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδος, μάλιστα, αναφέρει ότι η παρουσία του γονέα “πρέπει κατά κανόνα να ενθαρρύνεται και σε καμία περίπτωση να αποκλείεται[…]”.
Να ακόμα μια επιβεβαίωση:
Αχρειάστες να είναι, εύχομαι, όλες οι παραπάνω πληροφορίες.
Χ
