Ο Αλέξανδρος κοντεύει τους δέκα μήνες και θηλάζει αποκλειστικά και αδιάλειπτα.
Νιώθω χαρούμενη, προσφέροντάς του, εκείνη που θεωρώ την καλύτερη τροφή για την υγεία και την ανάπτυξή του, αλλά, φορές όπως σήμερα, νιώθω κουρασμένη και πιεσμένη.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό αλλά συχνά καθόλου εύκολο να θηλάζεις και το μόνο που δεν ευθύνεται για αυτό είναι το μωρό ή η διαδικασία! Ζούμε με έναν τόσο πιεστικό τρόπο που τείνουν να μας κουράζουν τα αυτονόητα. Κι είναι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που χρειάζεται μια μαμά ενθάρρυνση, συμπαράσταση, βοήθεια και- γιατί όχι- και λίγο γέλιο να ευθυμήσει.
Επειδή σε αυτή τη θέση βρίσκομαι, έψαξα και βρήκα τις παρακάτω εικόνες που η μια μετά την άλλη μου θυμίζουν ότι πριν από erectus, sapiens κλπκλπ ο άνθρωπος είναι ένα μικρό, απαλό και άδοντο θηλαστικό!
H Julie Bowen θηλάζει τα νεογέννητα διδυμάκια της!
Μητέρα που μόλις έχει υποβληθεί σε καισαρική και με την τομή ακόμη ανοιχτή, θηλάζει το νεογέννητο βρεφάκι της.
Το μωρό φορεμένο να θηλάζει και το δεξί χέρι να κρατά το ύφασμα και να υποστηρίζει το μωρό και το αριστερό τη λεκάνη τη γεμάτη άπλυτα. Η γυναικεία ζωή δεν ήταν/ είναι πουθενά εύκολη.
Τάντεμ παντού! (Αγαπώ το βλέμα και την ηρεμία του προσώπου της)
Και σκέψου τώρα να πάω εγώ στον Αλέξη τον Τσίπρα με τον Αλέτσανδο έτσι κρεμασμένο από το αριστερό… :) Κλάμα
Τάντεμ. Μιλώντας για εκφράσεις προσώπου…!
Πόδια, χέρια, τα χέρια της μαμάς του μπαμπά κι ένα πόδι σ’ ενα κεφάλι και θηλασμός: η γέννηση μιας οικογένειας σε μια εικόνα!
Κι επειδή είμαι άνθρωπος που θέλω το τελευταίο πάντα να με κάνει να γελάω και να φεύγω με καλή εντύπωση…
Ήδη νιώθω καλύτερα!
