Όταν βρίσκεσαι να απαντάς χίλιες φορές στις ίδιες ερωτήσεις, έχει έρθει η ώρα να το κάνεις άρθρο. Με αυτή τη σκέψη και μετά από πολλές ώρες μαζί σας σε μηνύματα ή /και τηλέφωνα αποφάσισα να συνοψίσω εδώ γιατί θα προτιμούσα, όπως έλεγα και σε μια αναγνώστρια τις προάλλες, ακόμη και σήμερα που το παιδί μου- ναι, αυτό που γέννησα στην Αλεξανδρούπολη- είναι πέντε χρονών, να έχω φύγει τρέχοντας για κλινική στη Θεσσαλονίκη. Μου πήρε χρόνια να το παραδεχτώ ότι εγώ, η έξυπνη, η δικτυωμένη, η μορφωμένη την πάτησα έτσι και άφησα να μου καταστρέψουν για πάντα την πρώτη μου γέννα, αλλά το παραδέχτηκα και αποφάσισα να ενημερώσω όσες άλλες γυναίκες μπορώ για την κατάσταση που αντιμετώπισα. Εγώ, βλέπετε, δεν είχα αυτό το προνόμιο. Στην εικόνα από κάτω μια μια απαρίθμηση των προβλημάτων, έτσι όπως την κατέγραψα σε μια από τις τελευταίες συνομιλίες που είχα. 
(*οξυτοκίνη) Σας παραθέτω τη συνομιλία χύμα κι άκοπη, όπως ακριβώς είναι κι η αλήθεια. Κα ξαναδιαβάζοντάς την, βλέπω ότι έχω παραλήψει και μερικά. Όπως τα αφύσικα κύματα ωδινών που ερχόταν μετά από ανάλογες δόσεις οξυτοκίνης για την οποία δεν είχα ιδέα. Τα σχεδόν μπουνίδια που έφαγα για να “πέσει” ο πλακούντας. Ή την ατελείωτη ώρα που έκανε ο ειδικευόμενος γιατρός να με ράψει. Ή τα φάρμακα που μου χορήγησαν χωρίς τη συναίνεσή μου, λες και είμαι ζώο. (φάρμακα μητροδιασταλτικά- ενώ μια χαρά θα είχε γίνει η δουλειά αν μου έδιναν να θηλάσω το παιδί μου). Ή τη βαρβαρότητα να με βγάλουν από την αίθουσα τοκετού, να με παρκάρουν είκοσι μέτρα μακρυά από το μωρό: να το βλέπω και να μη μπορώ να το κρατήσω επί δύο ώρες μετά από 9 μήνες που το κουβαλούσα επάνω μου. Άσε το σκοτάδι στο οποίο κρατάνε την οικογένεια. Πέντε ώρες- ενημέρωση μηδέν. Για να μη σας πω για το πρώτο μπανάκι του μικρού, τη δεύτερη μέρα. Δε θέλετε.
Κι εδώ, όπως πάντα, ενός λεπτού σιγή για τους αγγέλους που λέγονται μαίες. Αυτές οι λευκές μάγισσες του φυσικού τοκετού που σου κρατάνε το χέρι, σου σκουπίζουν το μέτωπο, αν όχι και τον κ*λο, σε ενθαρρύνουν και σε καθοδηγούν. Μακάρι οι γυναικολόγοι να της άφηναν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους- θα είχαμε γεννήσει όλες καλύτερα.
Συνεχίζω. Το μωρό ήταν μεγάλο, εγώ είχα μπει στην παράταση, γιατρό “δικό μου” δεν είχα γιατί δεν ήθελα να δώσω φακελάκι, βλακωδώς νόμζα ότι η περινεοτομή είναι αναπόφευκτη, έμενα στη Σαμοθράκη και το να πάω στη Θεσσαλονίκη (αν και από εκεί) μου φαινόταν Γολγοθάς. Με αυτά και με εκείνα πέρασα όλα τα παραπάνω. Το σοκ δεν ήρθε τότε, όμως.
Τότε δεν ήξερα, δε φοβόμουν, νόμιζα “έτσι είναι”.
Έλα μου, όμως που οι μήνες περνούσαν, αυτό εδώ το σαιτ στηνόταν, γνώριζα μαίες, γυναικολόγους, άλλες γυναίκες και η γνώση άρχισε σιγά- σιγά να σωρεύεται κι η επεξεργασία να προχωρά.
Έλα μου, που, παράλληλα, και τα χρόνια περνούσαν και ξαναέμεινα έγκυος. Κι αυτή τη φορά, ήξερα πραγματικά. Έμενα, πλέον και στη Θεσσαλονίκη που όσο να πεις βοήθησε, και βίωσα μια συγκλονιστικά υπέροχη εμπειρία τοκετού. (Ο γυναικολόγος μου- από τα 24, σήμερα είμαι 40- Άγγελος Βαμβακάς θα έχει πάντα την αγάπη και το σεβασμό μου για την άψογη συνεργασία που είχαμε.)
Κλείνοντας να διευκρινίσω ότι είχα μια εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα, γέννησα ένα υγιέστατο βρεφάκι, το οποίο καθημερινά εδώ και πέντε χρόνια με εκπλήσσει.
Ένας κακός τοκετός δεν είναι το τέλος του κόσμου. Γιατί όμως να μην ξοδεψουμε χρόνο και σκέψη στο να θωρακίσουμε αυτή τη μοναδική εμπειρία ζωής, για εμάς και τα μικρά μας; Γιατί να υποκύψουμε στο φόβο, στο λάθος ή στη σιωπή; Δε βρίσκω λόγο. Γι’αυτό και, πέντε χρόνια μετά, ακόμη “μπαίνω στον κόπο”, όπως μου γράφετε, να σας απαντάω σελίδες ολόκληρες με το τι παίζει στο Νοσοκομείο. Όποια και να είναι τα δεδομένα σας- άλλες θα έχετε πολλές επιλογές, άλλες όχι- ΑΠΑΙΤΕΙΣΤΕ το σεβασμό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητος. Ετοιμάστε ένα καλό πλάνο με ξεκάθαρα ΟΧΙ και υποχρεωτικά ΝΑΙ– μιλήστε με τις μαίες και τους γυναικολόγους: προετοιμαστείτε αναλυτικά και δώστε μάχη. Για τα παιδιά, τους τοκετούς και το σώμα μας. Δεν το αξίζουμε απλώς. Το δικαιούμαστε. :))
