Η Πόκα ήταν το σκυλί μου από είκοσι ημερών μέχρι δώδεκα χρονών, μέχρι πριν οκτώ μήνες (κι όχι δύο, όπως νομίζω και λέω σε όλους). Όταν την κοιμήσαμε, δε σοκαρίστηκα. Αντιθέτως, το περίμενα, το ζήτησα, την κράτησα αγκαλιά μέχρι το τέλος και για πάντα, θα την έχω στην καρδιά μου.
Δεν ήμουν από εκείνους που λένε “εγώ ξανά σκυλί ποτέ” ή “αυτό εγώ δεν το ξαναπερνάω”. Έχω δύο μικρά παιδιά και δεν υπάρχει περίπτωση να τους στερήσω το ΔΩΡΟ του να μεγαλώσουν με ένα σκυλί. Ωστόσο, δεν είμαι ακόμη έτοιμη και το ξέρω.
Πριν μερικές μέρες, άνοιξα το φβ το πρωί και διαπίστωσα ότι ένας φίλος φίλου ψάχνει ένα σπίτι για να φιλοξενήσει το σκυλάκο του για μερικές μέρες. Ίσως επειδή μου έχει λείψει απίστευτα να ζω με σκύλο, ίσως επειδή ήξερα τι χαρά θα πάρουν τα παιδιά μου, ίσως επειδή μου αρέσει να βοηθάω τους άλλους όσο κι όπου μπορώ — δεν το σκέφτηκα πολύ και ένα τεταρτάκι της ώρας μετά, το deal είχε κλείσει: θα φιλοξενούσαμε τον Ορφέα για δέκα μέρες!
Αν εξαιρέσεις το ότι χρειάστηκε να ξαναπάρω πάνες για τα παιδιά μου, που κατουρήθηκαν από τη χαρά τους, τα πράγματα σήμερα, ημέρα 5, πηγαίνουν καλύτερα απ’ ότι φανταζόμουν.
Ο πόνος για την απώλεια της Πόκας μου μαλακώνει μέσα μου, όσο γνωρίζω ένα άλλο σκυλάκι, με άλλο χαρακτήρα και συνήθειες, τα παιδιά εξοικειώνονται και μαθαίνουν να χειρίζονται το ζώο σωστά, ο οικογενειακός ρυθμός ανανεώνεται κι εμπλουτίζεται, ενώ, για να μην ξεχνάμε και τους ανθρώπους, ένας φίλος ανακουφίζεται και βοηθιέται.
Αυτά όλα είναι η σοβαρή πλευρά των πραγμάτων που, ευτυχώς για μένα που αγαπώ να γελάω, δεν είναι η μοναδική! Η άλλη πλευρά είναι εκείνη που επειδή είχες σκύλους από τη στιγμή που γεννήθηκες, νομίζεις ότι τα ξέρεις και μπορείς να τα προβλέψεις όλα και, ενώ, ομολογουμένως δεν τα πας διόλου άσχημα και σου φαίνεται η εμπειρία δεκαετιών, το χάνεις σε κάτι πολύ απλά πράγματα. Όπως, ας πούμε, ότι η Πόκα ήταν κόκερ με σέττερ, ψιλούτσικη, με καλό διασκελισμό, ήτοι Ναυαρίνου- Ικτίνου δέκα λεπτά. Ο Ορφέας από την άλλη είναι τέκελ, με κοντά ποδαράκια, που θαρρείς ακόμη κι όταν τρέχει μένει λίγο επιτόπου και μετά μετατοπίζεται :) Επίσης, για μένα τη σκυλομάνα θηλυκών, αυτή τη διαστροφή των αρσενικών να σταματάνε κάθε μισό μέτρο για να μαρκάρουν, δεν την είχα ξαναζήσει!
Και τι κάνεις, λοιπόν, όταν το παιδί σου το μεγάλο σχολάει σε δέκα λεπτά, εσύ απέχεις πέντε, αλλά ο σκύλος θέλει να κατουρήσει άλλες 50308 γωνίες ακόμη, μέχρι να νιώσει έτοιμος να “περπατήσει” πιο γρήγορα;
Η απάντηση, να εδώ:
(Παιδιά, κρατάω το καρότσι, δύο τσάντες, σπρώχνω Ορφέα και Αλέξανδρο που τα χτυπάνε μαζί τα 30 κιλά- σόρρυ κιόλας δηλαδή που είναι κουνημένο το βίνδεο! )