Μετράει καιρός τώρα που στα μάτια πολλών από εσάς είμαστε ο,τι τα ρούχα μας: φτηνές, προκλητικές, παραδοσιακές, παλιομοδίτισσες, θεούσες.
Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μια ταμπέλα.
Η ταμπέλα που εσάς σας βολεύει.
Κι αυτό νομίζετε πως σας δίνει δικαιώματα που δεν έχετε. Ή/και πρόσβαση. Κι αυτό είναι τελείως λάθος.
Ενίοτε εγκληματικό. Βιασμός.
Η διάκριση, σε όλο της τον παραλογισμό κι αδικία, είναι κι εκείνη ένας βιασμός.
Όπως τα ψέματα με τα οποία μεγαλώσαμε και οι μύθοι που κρατούσαμε ως αποσκευές στους γάμους μας.
Το πρόβλημα είναι η πατριαρχία, ο τόπος που πάει η αξιοκρατία να πεθάνει μιας και, όπως γράφει στα Καμμένα Σουτιέν, είναι το κοινωνικό σύστημα στο οποίο οι άντρες είναι η αρχή, το κύρος, η εξουσία και το επίκεντρο. Επειδή είναι άντρες και μόνο γι’αυτό.
Ένα σύστημα ανθεκτικό σαν κατσαρίδα, από το οποίο δεν πρόκειται να γλιτώσουμε ούτε σύντομα, ούτε εύκολα.
Χρειαζόμαστε τόνους αγάπης για τον εαυτό μας κι αυτογνωσίας.
Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε την ομορφιά μας και την εκπληκτικά σημαντική θέση μας στον κόσμο.
Να το πάρουμε απόφαση: τα πράγματα δεν είναι δίκαια για μας. Από όποια μεριά και να το δεις. 
Αφού αυτό δε μας σταμάτησε μέχρι τώρα, we shall persist. Θα επιμείνουμε.
Όσο περισσότερο μπορούμε. Στην ανάγκη, περνώντας τη σκυτάλη διαγενεαλογικά.
Διαλέγοντας καλούς συμμάχους.
Και σπουδαία πρότυπα.
Προσδιορίζοντας τον εαυτό μας σωστά.
Με όπλο τη γνώση κόντρα στην αμάθεια και τα κάθε λογής στερεότυπα.
Με αυτιά ανοιχτά στις σπουδαίες γυναίκες που έζησαν πριν από μας, είτε ήταν γνωστές και διάσημες από την αρχή,
είτε από εκείνες που η ιστορία της πατριαρχίας έχωσε βαθιά στο χρονοντούλαπό της δίπλα στην αφάνεια.
Όποιες κι αν είναι, από όπου κι αν προέρχονται, ό,τι κι αν κατάφεραν αυτές οι γυναίκες, είναι οι μαμάδες μας και τους χρωστάμε ό,τι απολαμβάνουμε σήμερα.
Είμαστε ρεαλίστριες. Δεν περιμένουμε θαύματα.
Στο κάτω- κάτω, το μόνο επιβεβαιωμένο θαύμα που έχουμε ζήσει, είμαστε εμείς.
Ευτυχισμένη μέρα για ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ των γυναικών 2018.
Να είστε όλες κι όλοι καλά <3
