Ταλανίστηκα πολύ ώρα με αφορμή αυτό το κομμάτι γιατί, βλέπετε, είχα δύο επιλογές: ή να καθίσω δύο ώρες να γράψω τις εντυπώσεις και τις σκέψεις μου, ή να βάλω απλώς ένα βίντεο τη Δάφνη και τον Αλέξανδρο να πηδάνε, να τραγουδάνε και γελώντας να λένε: ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟ, ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟ, ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟ, ενδεχομένως για περισσότερες φορές απ’ ότι τα ενήλικα νεύρα μας αντέχουν. Κατέληξα στην πρώτη λύση μόνο και μόνο γιατί ο χαμηλός φωτισμός δίνει κακή ποιότητα εικόνας στο βίντεο και μια τέτοια παράσταση δεν την αδικείς!
Η θεατρική εμπειρία για εμάς ως οικογένεια ξεκινά από τη συζήτηση στο σπίτι: που θα πάμε, τι θα δούμε, ποιος παίζει, τι ιστορία διηγείται η παράσταση. Από εκεί έχω τα πρώτα δείγματα ενθουσιασμού ή βαρεμάρας. Στο «Ο σούπερ ήρωάς μου είναι η γιαγιά μου» το θέαμα περιστοιχιζόταν από μια αύρα μυστηρίου μιας και κανένας μας δεν είχε ξαναεπισκεφτεί το χώρο του NOVAN Theater στην Πτολεμαίων 29Β.
Η διαδρομή από μόνη της κέντρισε τα παιδιά: χωθήκαμε στα στενά της παλιά Θεσσαλονίκης κι εκεί, στην Πτολεμαίων, τον πρώτο παράλληλο της Εγνατίας προς την Άνω Πόλη, λίγο μετά το ύψος της Συγγρού, μέσα σε μια στοά (εδώ πια τα παιδιά μου είχαν μπει σε mode κυνήγι θησαυρού) βρήκαμε ως ίχνη τις αφίσες με το εξαιρετικό σκιτσάκι του Κιουτσιούκη και εντός λεπτών την είσοδο- αλλά όχι του θεάτρου! Το γεγονός ότι έπρεπε να μπούμε σε ασανσέρ για να ανεβούμε στον πέμπτο κι εκεί να αρχίσει η μαγεία απογείωσε τις προσδοκίες του- ο δε κόσμος που περίμενε απ’ έξω, τις δικές μου!
Ο χώρος του NOVAN Theater ζεστός, όμορφος, περιποιημένος με μια αίσθηση diy, δίνει σε ένα μικρό φουαγιέ ακριβώς πριν την κυρίως αίθουσα, η οποία έχει διαμορφωθεί ΤΕΛΕΙΑ, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά από τριών ετών: μαξιλαράκια κάτω για τα παιδιά (και για τις μαμάδες των δικών μου προδιαγραφών) και πάγκοι για τους μεγάλους. Η σκηνή, στο ίδιο επίπεδο με τους θεατές, εξασφάλιζε απρόσκοπτη θέα σε όλους μας κάτι που ιδιαίτερα φάνηκε να εκτιμούν οι θεατές του … ενός μέτρου! Στη σκηνή λίγα πράγματα: καμία σχέση με τα φαντασμαγορικά σκηνικά που ξέρεις τη στιγμή που τα αντικρίζεις πως δεν αντανακλούν τόσο τον πλούτο της παραγωγής, όσο την ανάγκη να «σκεπαστούν» αδυναμίες, κατά κύριο λόγο υποκριτικές.
Από τα σκηνογραφικά στοιχεία που επιμελήθηκε η Άννα Γαλλοπούλου μέχρι το φωτισμό, έργο του Gilles Drag , ένιωθες ότι όλα σε προετοιμάζουν για μια γνήσια θεατρική εμπειρία. Στα επόμενα 70 λεπτά που αναπτύχθηκε η παράσταση, επιβεβαιώθηκε η αρχική υποψία.
Οι δύο ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τους ρόλους της γιαγιάς Φωφώς, Θέκλα Χατζηγεωργίου, και της εγγονής Φωτεινούλας, Νατάσα Τσακιρίδου, υπό την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας Λένας Πετροπούλου, μας μάγεψαν. Από τα πρώτα πέντε λεπτά της παράστασης είχες ξεχάσει (ΕΣΥ, ο γονιός- στο παιδί πήρε δευτερόλεπτα!) ότι πρόκειται για ηθοποιούς αλλά είχες μεταφερθεί στην πραγματικότητα της σχέσης γιαγιάς και εγγονής. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι όταν τελείωσε η παράσταση η Δάφνη, ετών 6, με ρώτησε «η Φωτεινούλα σε ποιο σχολείο πάει;»! Τόσο μέσα στην αφήγηση!
Και πώς όχι;
Οι ηθοποιοί ερμήνευσαν τους αρχικούς τους ρόλους, γιαγιάς και εγγονής, και στη συνέχεια ενσάρκωσαν σειρά ρόλων, χωρίς τίποτα να τους είναι απαραίτητο εκτός από τις υποκριτικές τους δεξιότητες: έβλεπες μπροστά στα μάτια σου να αλλάζει η φωνή, η στάση του σώματος, οι κινήσεις, το περπάτημα- έβλεπες έναν άλλο χαρακτήρα να γεννιέται μπροστά σου με τέτοια σαφήνεια και υποκριτική υπεροχή που ακόμη κι ο Αλέξανδρος, 3 ετών, δε μπερδεύτηκε στιγμή, ούτε αμφέβαλλε για το «ποιος μιλάει». Αν αυτό δεν είναι ένα στοίχημα κερδισμένο, δεν έχω ιδέα τι είναι!
Η μουσική ήταν μια παράσταση από μόνη της, την οποία υπέγραψε το σεσημασμένο μουσικό ταλέντο, η Θέμις Βελένη και μας συνόδευσε μέχρι το σπίτι, μιας και τα παιδιά μου γρήγορα έπιασαν το ρυθμό και τους στίχους, τους οποίους μου σέρβιραν σήμερα ως πρωινό παρέα με κάποιες από τις εξαιρετικές χορευτικές κινήσεις που ξεσήκωσαν από τη χορογραφία του Τάσου Παπαδόπουλου, ενισχύοντας την άποψή μου ότι τα ειλικρινή θεάματα γίνονται κομμάτι και μας συνοδεύουν για καιρό, αν όχι μας διαμορφώνουν για πάντα.
”Αυτό ήταν αληθινό θέατρο, μαμά”, είπε η Δάφνη κάποια στιγμή με χαμόγελο από το ένα αυτί μέχρι το άλλο και μου το μετέδωσε, μαζί με την αλήθεια του λόγου της.
Με ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Βάσω Δουζένη που έβαλε την παράσταση στο ραντάρ μου κι ένα δυνατό χειροκρότημα στην ομάδα Σκοινί Κορδόνι, κλείνω με την ευχή η παράσταση να ΜΗΝ τελειώσει αυτή την Κυριακή, όπως είναι προγραμματισμένο αλλά να παραταθεί, όπως της αξίζει, δίνοντας σε περισσότερους θεατές την ικανοποίηση να βιώσουν μια ειλικρινή θεατρική εμπειρία!
Μπορούσα να το πω και με τρεις λέξεις όλο αυτό: ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!
Θα ανεβεί εκ νέου για το 2019 στις
16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019, 17.15
16 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019, 17.15
ΓΙα περισσότερες πληροφορίες εδώ
<3
ΚΑΙ ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Μόλις πληροφορήθηκα ότι η παράσταση παίρνει παράταση, όπως της αξίζει και μας αξίζει, άλλωστε!
ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΓΙΑ ΔΥΟ ΑΚΟΜΑ ΜΕΡΕΣ, λοιπόν: Κυριακή 4 και 11 Νοεμβρίου 2018, ΩΡΑ 11:15