Λευκά ψέμματα

“Κοίταξε φίλε, τα παιδιά θέλουν δύο πράγματα, χρόνο και χρήμα”, είπα, εντελώς φιλικά, όταν μου ζήτησε να υιοθετήσουμε ένα αδελφάκι, που να είναι κάπως λίγο μικρότερο και θα το φροντίζει εκείνο το μικρό με το αίτημα.

Μου αρέσουν τα ψέμματα δε λέω, αλλά εκείνα που σώζουν απλώς εμένα από τη δύσκολη θέση, όχι εκείνα που θέτουν άλλους σε αυτήν. Εκείνη τη στιγμή όμως δεν έλεγα ψέμματα. Τουλάχιστον πίστευα με όλο μου το είναι όσα έλεγα.

Τα παιδιά θέλουν αδέλφια. Ακόμη καλύτερα θέλουν φίλους που θα είναι μαζί τους όλο το 24ωρο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θέλουν δηλαδή 24ωρους φίλους με λίγα λόγια. Μια πρώτη, πρωτόλεια σχέση. Γιατί η σχέση δεν είναι μόνο ερωτική. Είναι πρωτίστως συντροφική και ενέχει 24ωρο ωράριο που συμβαδίζει με όλες τις λειτουργίες ενός κανονικού ανθρώπου. Νύστα, νεύρα, βρωμερές κάλτσες, ρεψίματα, γκρίνια και πολύ, μα πάρα πολύ αγάπη. Όταν όμως έχεις ήδη αυτήν τη συντροφική σχέση με έναν μπόμπιρα, αναρωτιέσαι πραγματικά, πως θα βρεις το χρόνο να είσαι 24ωρος φίλος και με έναν ακόμα.

Αλλά για μισό λεπτό. Δεν θέλουν τον γονέα… ή κηδεμόνα, φίλο. Θέλουν τον αδελφό.

Θες η καλή η ώρα, θες ο τέλειος συντονισμός που διέπει τις υπάρξεις μας, ό,τι κι αν ήταν, υπήρξε μια καλή συγκυρία. Ως έχων τα βασικά προβλήματα λυμένα άνθρωπος, έχω την καλή διάθεση να δρω εθελοντικά. Γενικώς. Κάνω πράγματα γιατί πιστεύω στις αξίες που αυτά περιέχουν. Εάν έκανα ό,τι κάνω με το στανιό που έλεγε κι ο πατέρας μου, δε θα υπήρχαν αποτελέσματα.

Αποτέλεσμα αυτού είναι να μοιράζομαι με τον, για εμένα, 24ωρο φίλο μου, ακόμη και αυτές τις στιγμές. Το βρίσκω αναπόφευκτο μιας και ανήκουν σε όλα μας τα 24ωρα. Η σημερινή αποστολή, καθαρισμός παραλίας. Το σημερινό αποτέλεσμα, τουλάχιστον 3 δέντρα ανασύρθηκαν από τις ακτές. Ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακά. Συνεργασία, καμία φωνή, διάθεση καλή και κατασκευαστικές παύλα αναρριχητικές ιδέες. Κατεδαφίσεις και σχοινιά.

Είδαμε μία και ήταν όντως εντυπωσιακή.

Μαζεύοντας τα μικρά κλαράκια και κάτι απειρομικρούτσικα πλαστικούλια που μόνο ένας κοντός βλέπει αλλά κυρίως σκύβει πρόθυμα να σηκώσει, ανασύραμε και θησαυρούς.

Ένα ολόκληρο καλάμι που ξεχώριζε από τα ριμαδιασμένα αδελφάκια του, ένα από τα λουλούδια των παραθαλάσσιων θάμνων, που εγώ ονομάζω αχινούς της στεριάς και κάτι που είχε υφή ελαφριού, κούφιου ξύλου και μορφή μπουρούς, αυτό το ζώο που ζει στα τεράστια κοχύλια και βρωμάει ανελέητα. Στα καλά εστιατόρια που σερβίρουν και σαλιγκάρια με γεύση υποφερτή, το λένε Σαν Ζακ. Σε κάθε περίπτωση, αυτό έμοιαζε με ξύλινο μεταξοσκώληκα. Εγώ μάζευα σκουπίδια και το πιτσιρίκι σκεφτόταν Τέχνη.

“Θα σου φτιάξω μια κατασκευή και αυτή θα είναι δική σου, όμως μπορούμε  να φύγουμε τώρα, είμαστε άπειρη ώρα εδώ!”.

Σιγά, σιγά… σημασία έχει που το βλέπει κι ας το ζει λίγο. Χαιρετήσαμε τους φίλους μας… τους συντρόφους μας… και γυρίσαμε σπίτι.

“Πώς σου φάνηκε σήμερα;”, “Μου φάνηκε ωραία, πολύ ωραία.”,

“Έχουμε φίλους λες;”, “Έχουμε αρκετούς”, απάντησε η πλάτη που κουνούσε καταφατικά το κεφάλι της.

Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω αυτήν την πλάτη. Σκέφτομαι ότι είναι η καλύτερη εκπαίδευση για να έχει μια ζωή να βγαίνει μπροστά…

Όταν μια βόλτα στη θάλασσα μεταποιείται σε ένα μηχανικό εγχείρημα, πάντα για καλό σκοπό
Όταν μια βόλτα στη θάλασσα μεταποιείται σε ένα μηχανικό εγχείρημα, πάντα για καλό σκοπό

…μαζί με τους φίλους του. Και δε λέω ψέμματα.

Facebook
X (Twitter)
LinkedIn
Pinterest