Η Ημέρα της Μητέρας 2019

Κάποτε θυμάμαι ήταν κομμάτι ευκολότερα τα πράγματα.

Τώρα δεν είναι.

Έχω περίπου δέκα λεπτά δικά μου.

Ανάμεσα από το πρωινό τους και μέχρι να χρειαστούν κάποια βοήθεια με την προετοιμασία τους για έξω.

Έχει δεκάδες εκδηλώσεις στην πόλη με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας, οπότε παρά το γεγονός ότι αυτή εδώ η μητέρα θα ήθελε να βγάλει βρύα από την ακινησία στο κρεβάτι της, θα σηκωθεί και θα τρέχει κάπου ανάμεσα στο τρίγωνο ΧΑΝΘ, έκθεση και Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης και Πανεπιστημίου. Και φυσικά δε θα προλάβει να ανεβάσει αυτό το κείμενο πριν ο ήλιος αρχίζει να δύει. Αν προλάβει.

Βαριά διάθεση-βαριά όπως οι υποχρεώσεις κι οι ευθύνες, θα συμπλήρωνα «ειδικά την Κυριακή που δε δουλεύω» αλλά σταμάτησε να υπάρχει μέρα που «δε δουλεύω» πριν επτά περίπου χρόνια όταν γέννησα τη Δάφνη. Με μόνιμο παράδοξο- εννοείται- από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή να μη σηκώνονται ούτε με σφαίρες και Κυριακή να έχουν σηκωθεί από τις επτά!

Αλλά ας μπω στο θέμα μου κάποια στιγμή.

Εδώ και μέρες παρακολουθώ το χαμό στις ΗΠΑ. Γενικότερη καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος που (θα έπρεπε να) έχουν οι γυναίκες επί του σώματός τους με κορωνίδα την έκτρωση που κηρύσσεται παράνομη μετά τις έξι εβδομάδες!

Έξι εβδομάδες! Ε Ξ Ι- ΕΞΙ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ!

Λίγο ανώμαλο κύκλο να έχεις, λίγο φόρτο παραπάνω και να μην πάρεις χαμπάρι την καθυστέρηση και next thing you know είσαι στο κάτεργο, μαζί με τους λαθρέμπορους ναρκωτικών και τους φονιάδες, μια κοινή παιδοκτόνος.

Άρα είσαι μάνα από τη στιγμή που συλλαμβάνεις, θα σκεφτόταν λογικά ένα μυαλό και το ίδιο μυαλό θα συνέχιζε πως ως γυναίκες άρα δικαιούμαστε επίδομα τέκνου από τις έξι εβδομάδες, άδειες, διατροφές τα πάντα.  Αλλά όχι! Μη μπερδεύεσαι, γυναίκα. Αυτό ισχύει μόνο για τις υποχρεώσεις σου. Δικαιώματα τέτοιου είδους δεν προβλέπονται για καμία γυναίκα που δε συνέλαβε- κι ας μάτωσε να προσπαθεί, ή που δεν έφερε ένα παιδί στον κόσμο- κι ας το κυοφόρησε επί μήνες και τα διαζευκτικά ήτα συνεχίζονται.

“Αμέσως-αμέσως ξεφορτωθήκαμε δύο κατηγορίες γυναικών, τις αποκλείσαμε”, θα σου πει η πατριαρχία που κρατάει λογαριασμό.

Κι όλες εκείνες οι γυναίκες που θα ήθελαν να είχαν κάνει ένα παιδί αλλά η ζωή τους δεν το έφερε; Σχέσεις που χάλασαν, προδοσίες, χωρισμοί, παθολογίες: όλα είναι μέσα στη ζωή.

Κι όλες εκείνες οι γυναίκες που συνέλαβαν κι αποφάσισαν ότι δε γίνεται, δε θέλουν να υποθηκεύσουν το μέλλον ενός τρίτου ανθρώπου για χίλιους δυό λόγους;

ΚΑΜΙΑ. Καμία από αυτές δε γιορτάζει σήμερα.

Καμία από αυτές δε θεωρείται μάνα.

Μάνα είσαι αν συνέλαβες- κυοφόρησες- γέννησες, και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, κι αν μεγαλώνεις τα παιδιά σου γιατί «τι είδους μάνα ΔΕ μεγαλώνει τα παιδιά της και λέγεται μάνα;!;».

Αλλιώς γιορτή μητέρας γιόκ. Έτσι απλά και γιατί έτσι.

Αυτές τις σκέψεις βρέθηκα να κάνω κι αποφάσισα ότι, αν και νιώθω ότι στάζω μητρότητα, η γιορτή της μητέρας δε με χωράει.

Κανένα σχήμα που περικλείει με ασφάλεια τον δικό μου πισινό κι αφήνει τις αδερφές μου, τις γυναίκες που καθημερινά με σώζουν μέσα από τις συζητήσεις που κάνουμε, τις ανταλλαγές που έχουμε- απ’ έξω, δε με αφορά. Είναι ροζ, πλαστική, επίπλαστη, κομμάτι της διδακτέας ύλης κι αφορμή για έξτρα κατασκευές και κόκκινα χαρτόνια και γκλίττερ, που τίποτα κακό δεν έχουν πέρα από το ότι  επισημαίνουν συμβολικά ότι σε έναν και μοναδικό τύπο μάνας καλά θα κάνουμε να αφήνουμε ένα δάφνινο στεφάνι μια φορά στις 365 γαμημένες μέρες του χρόνου.

Όχι.

Προτιμώ να είμαι το παράταιρο, ιδιόρρυθμο τυπάκι που ξέρετε και να διεκδικώ αγάπη, κατανόηση, ΔΩΡΑ και σεβασμό 365 μέρες το χρόνο-

για τον εαυτό μου- που έκανα δύο παιδιά,

Για την Κ. – που έχασε μοναχοπαίδι σε τροχαίο,

Για την Σ. – που μετά από πόσες εξωσωματικές αποφάσισε να σταματήσει για λίγο τις προσπάθειες,

Για την Λ. – που έκανε έκτρωση γιατί στο πρώτο έτος και χωρίς μόνιμη σχέση της φάνηκε βουνό να κάνει ένα παιδί,

Για την Τ.- που απέβαλε στον έκτο και χρειάστηκε να περάσει όλη τη διαδικασία του τοκετού,

Για την Μ.- που εκείνη θέλει παιδί κι ο σύντροφός της όχι

Για την Α.- που έχει να μιλήσει στην κόρη της είκοσι χρόνια,

Για την Γ.- που πάσχει από Αλτσχάιμερ και δε θυμάται κανένα της παιδί.

Ή όλες, ή καμία κι εγώ σίγουρα λέω ΟΛΕΣ.

Κατά τ’άλλα ήταν πολύ ωραία που το μόνο που άλλαξε στη ζωή και τη μέρα μου ήταν οι χειροποίητες κάρτες που μου έφτιαξαν τα παιδιά μου.

Όλα τα υπόλοιπα τα ζούμε.

olia panagiotopoulou 365/ χρόνο.

olia panagiotopoulou

Ες αύριον, λοιπόν, κι όχι και του χρόνου.

<3

 

RelatedPost

Website Pin Facebook Twitter Myspace Friendfeed Technorati del.icio.us Digg Google StumbleUpon Premium Responsive

Olia

Η Όλια ειναι PR specialist και εργαζεται ως Project Manager στην Κοινωφελη Επιχείρηση του Δήμου Θεσσαλονίκης, ενω τα τελευταία δωδεκα χρονια "ντύνει" με τη φωνή της ηχητικές παραγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είναι μαμά της απίθανης Δάφνης, 9, και του καταπληκτικού Αλέξανδρου, 6, οι οποίοι δίνουν ρυθμό και κατεύθυνση στη ζωή της. Διαβαζει ασταμάτητα, λατρεύει τη ζωγραφική, μετακινείται με ποδήλατο, καπνίζει και αν ηταν πλούσια θα ειχε μεγαλύτερη δισκοθήκη. Τα εξι τελευταία χρόνια, έχει ρίξει άγκυρα στη Θεσσαλονίκη, στη Ναυαρίνου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αναπολώντας συχνά τον κήπο της στη Σαμοθράκη.

Σχολίασε πρώτος