Υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες. Αυτές είναι η κατανόηση, η αγάπη, η μετάνοια και η κάθαρση. Αυτές είναι όλες κι όλες, απλώς εμείς τις βλέπουμε σε όλο τους το φάσμα, άλλοτε απαλό, άλλοτε έντονο. Πάνω σε αυτές τις αξίες, έχουν τοποθετηθεί απαλά όλα τα παιχνίδια που παίζουμε μεταξύ μας, οι μικροί και οι μεγάλοι.
Τα ίδια είναι, απλώς σε διαφορετικές συχνότητες, και εννοώ την περιοδικότητα της έντασης. Ένα από αυτά τα σταθερά παιχνίδια, που είναι χτισμένα πάνω στις σταθερές αξίες, δεν είναι άλλο από το κυνηγητό.
Ναι, το κυνηγητό.
Εκείνο το παιχνίδι, όπου ένας, η θέση του οποίου δεν αρέσει σε κανέναν, προσπαθεί να βάλει άλλον στη θέση του με το να τον πιάσει. Είναι εκείνο το παιχνίδι που όλοι θέλουν να τρέξουν να σωθούν, να μην περάσουν στη θέση του κυνηγού, ενώ συγχρόνως κάτι μέσα τους ενοχλεί και δηλώνει ξεκάθαρα “Έλα , άστον να σε πιάσει, εσύ θα τους κυνηγήσεις καλύτερα, έχεις άλλες τεχνικές”.
Είναι ωραίο αυτό το παιχνίδι και με το “ωραίο” εννοώ το κλασσικό, “στην ώρα του“. Όλα συμβαίνουν στην ώρα τους, αλλιώς τα αλλάζουμε.
Πέρα όμως από το κανονικό, το κυνηγητό των μεγάλων με την αναζήτηση για ευκαιρία να αποδείξεις στους συμπαίκτες σου ότι είσαι ο καλύτερος, υπάρχει και το μικρό κυνηγητό. Το “tag, you’ re it”!. Σε ακουμπάω και με κυνηγάς.
Πολύ γέλιο. Με το που έπρεπε να τρέξω να σωθώ, να μη με πιάσει, έλιωνα στο γέλιο. Ένα γέλιο όχι νευρικό αλλά πηγαίο. Έβγαινε από μέσα, από το παιδί που κοιμόταν μέχρι τις 12:00 για ν’ αποφύγει το διάβασμα για το σχολείο.
Πέρασα τέλεια και θα το ξανακάνω, μόνο που δε μπορώ πάντα.
Κάτι με σταματάει. Ίσως να είναι το παιδί που μεγάλωσε, διάβασε παρά τη θέλησή του και έμαθε και το μεγάλο κυνηγητό. Όμως καλό είναι να μην τα μπλέκουμε τα πράγματα.