Είχα πολλές φορές αφήσει μακρόσυρτες ανάσες με σκέψεις που αφορούσαν την πραγματικότητα αλλά και την αλήθεια. Εκείνη τη διαφορά ανάμεσα στην κάθε στιγμή ζωής και τη ζωή την ίδια, τη μεγαλύτερη, την από την αρχή της Ιστορίας.
Πόσες φορές σκέφτηκα το παράλογο του να κάνεις πράγματα που ξεπερνούν τον εαυτό σου. Απλώς δεν είναι φυσιολογικό. Το λογικό και φυσιολογικό είναι να μην υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και η κάθε μέρα να αφορά τη μέρα την ίδια. Δεν είναι λογικό να ασχολείσαι με την καταπολέμηση της πείνας γιατί δεν είναι λογικό να υπάρχει πείνα. Δεν είναι λογικό να ανησυχείς για τη λειψυδρία στην Αφρική γιατί δε θα έπρεπε να υπάρχει λειψυδρία στην Αφρική. Δεν είναι λογικό να είσαι κατά του πολέμου γιατί πραγματικά δεν υπάρχει λογικός λόγος να υπάρχει πόλεμος, τραγικός θάνατος, δυστυχία.
Ναι, ήταν πολλές οι φορές που έχασα τον ύπνο μου με την αίσθηση της μοναξιάς έχοντας αυτές τις σκέψεις ως προς το τι είναι λογικό τι όχι, τι υπαρκτό και τι όχι.
Κάθε φορά όμως που η επιβίωση μου χτυπούσε την πόρτα δεν είχα άλλη επιλογή από το να πατήσω σνουζ στο συνειδησιακό μου ρολόι και να συγκεντρωθώ στο απλό “αυτό απλά πρέπει να το κάνεις τώρα”.
Υπάρχει όμως δέος στο να μην μοιράζεσαι τις απλές σου σκέψεις με κανέναν. Η λογική σου παγιώνεται και ο χαρακτήρας σου διαμορφώνεται, δυναμώνει και γίνεται αυτοτελής. Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι είναι ακόμη πιο μεγαλειώδης η ανακούφιση που έρχεται με την εκλογίκευση ερωτημάτων του τύπου
“Ο Χριστός ήταν Θεός;”.
Το άκουσα κι αυτό!
Μπήκα τόσο έντονα στον πειρασμό να απαντήσω καταφατικά. Όπως ο Μιγκ Τζάγκερ αισθάνεται θεός ας πούμε. Ήταν ομολογουμένως τρελός ροκ σταρ ο Χριστός. Είχε κοινό, αποτέλεσε πρότυπο και όταν τα έβαλε με το κατεστημένο η κοινωνία τον καταδίκασε. Η μόνη διαφορά είναι ότι τότε δεν υπήρχε μάρκετινγκ για να τον σώσει. Μια φορά πάντως, καριέρα έκανε.
“Όχι ο Χριστός δεν ήταν Θεός. Αυτό που είπε είναι ότι όλοι μας είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού. Όπως η Γη και όλοι οι πλανήτες έχουν τον ίδιο Ήλιο. Ναι. Κάπως έτσι κι εμείς με το Θεό.”
“Ωραία. Οπότε ο μόνος πραγματικός θεός είναι ο Ποσειδώνας που είναι ο θεός του νερού και μπορεί να στείλει νερό στην Αφρική”, άκουσα και κόντεψα να πιστέψω στο δωδεκάθεο επιτόπου, μπας και συμβεί το θαύμα.
“Η Αφρική δεν έχει πρόβλημα με το νερό, απλώς το χάνει, δεν το κρατάει το έδαφος. Δεν υπάρχει ισορροπία. Γι’ αυτό έρχονται οι άνθρωποι και βοηθάνε τους άλλους ανθρώπους όπου εκείνοι έχουν πρόβλημα. Κάτι σαν θεοί. Αυτό είπε ο Χριστός άλλωστε. Αγαπήστε ο ένας τον άλλο. Όσο αυτό συμβαίνει ζούμε όλοι σαν θεοί… μπορεί αυτό να εννοούσε”
και το άφησα να αιωρείται, μιας και υπάρχει μια δόση βλασφημίας στο να απαντάς με σιγουριά 
σε πανανθρώπινα προβλήματα.