Όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε.
Ξεχνάμε να είμαστε ο εαυτός μας και να τον έχουμε καλά, να περνάμε καλά κάνοντας και λέγοντας ασυναρτησίες , ξεχνάμε να δείχνουμε στους φίλους μας τα πραγματικά μας συναισθήματα όποιο κι αν είναι το κόστος ή το κέρδος κάθε φορά, ξεχνάμε να δώσουμε μια στην κριτική να πάει παραπέρα και να απολαύσουμε τον ειρμό των σκέψεών μας και γιατί όχι των ονείρων μας. Ξεχνάμε να θέλουμε, να διεκδικούμε και να ορίζουμε το χώρο μας. Όσο μεγαλώνουμε πήζουμε στη λογική και τα πλαίσια, των άλλων.
Είναι ευκαιρία τώρα με το πιτσιρίκι που κάθομαι και το χαζεύω πως μιλάει, σκέφτεται και παίζει, να θαυμάσω το μαγευτικό κόσμο της άγνοιας. Δεν πιστεύω ότι είναι μόνο η παιδικότητα που χαρίζει αστείρευτη ενέργεια. Είναι η άγνοια που πηγαίνει μαζί με την ελευθερία. Είναι πηγή δύναμης να νιώθεις την ελευθερία να αισθανθείς κάτι, να μιλήσεις γι’ αυτό και να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να αγγίξεις τον επόμενό σου στόχο, μικρό ή μεγάλο. Όμως αυτό που έχει το παιδί είναι πως δεν έχει στόχο πάντα. Κάποια πράγματα απλώς συμβαίνουν.
“Σήμερα έχω και τον άγγελό μου μαζί”, μου είπε ενώ εγώ έπεφτα από τα σύννεφα.
“Αλήθεια;”, είπα χωρίς να περάσει απ’ το μυαλό μου ούτε πρώτη φορά η σκέψη να γειώσω αυτήν την ιστορία. “Ναι. Σήμερα τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο είχαν τον άγγελό τους μαζί. Ήταν πολύ ωραία. Ξέρεις τι πλάκα που έχουν οι άγγελοι όταν προσπαθούν να περάσουν τα φτερά τους μέσα από τις τσάντες των παιδιών τους;”, άκουγα νιώθοντας μόνο ευτυχία που είχα την τύχη να είμαι μέρος αυτού του διαλόγου. “Ακούγεται πολύ αστείο όντως. Αυτά τα μεγάλα φτερά μέσα σε τόσο μικρές τσάντες…”, συμπλήρωνα περιμένοντας να ακούσω κι άλλα. “Ναι και ξέρεις τι είχε πιο πολύ πλάκα; Πήγε να κάτσει πάνω του η συνοδός μας στο λεωφορείο σήμερα. Του είπα να κάτσει πιο κει όμως και τελικά τη γλύτωσε”, άκουγα χωρίς να πιστεύω ότι βρέθηκε άνθρωπος να μου μιλήσει έτσι. “Και τώρα που είναι ο άγγελός σου;”, αναρωτήθηκα, δίκαια πιστεύω…”Πίσω σου!”, μου απάντησε με μιας βάζοντάς με να γυρίζω το κεφάλι να ελέγξω. “Με συγχωρείς αλλά εγώ δεν τον βλέπω”, συνέχισα διστακτικά μη και πτοηθεί και μου πάρει πίσω την εικόνα που μου χάρισε.
“Δεν πειράζει, δε χρειάζεται να τον βλέπεις. Έχει ανοίξει τα φτερά του τώρα και λέει “Ναι” με το κεφάλι του να ξέρεις. Είναι πολύ όμορφος”.
Σίγουρα ήταν, δεν υπήρχε αμφιβολία.