Σήμερα έλαβα γράμμα από τη μητέρα του. Γράφει:
“Είμαστε το μυαλό μας καλέ μου φίλε.
Ο θάνατος μπήκε στη ζωή μας απότομα και άσχημα. Με πιστεύεις αν σου πω πως δεν είχα σκεφτεί το θάνατο μέχρι που συνέβη. Λες και άνοιξε ένα μονοπάτι στο δάσος της ζωής που με έβγαλε στο αδιέξοδο του τέλους. Ύστερα η επιστροφή ήταν αφόρητη.
Μολύνθηκα φίλε μου και υποφέρω. Προσπαθώ να θυμηθώ τον εαυτό μου όσο ήταν πραγματικά μέσα στη ζωή, από το μεγάλωμα του παιδιού μου, τον έρωτα για τον άντρα μου, τις καθημερινές μας στιγμές και ασχολίες, τις εργασίες μας, τους φίλους μας, τα ηλιοβασιλέματα και την αίσθηση του νερού πάνω στο κορμί μου όταν έκανα μακρόσυρτες βουτιές στη θάλασσα απνευστί.
Μου έχω λείψει. Με βλέπω εκεί και προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ να επιστρέψω εκεί, στην απόλαυση της στιγμής, στο δώρο της ζωής. Σκέφτομαι το παιδί. Πόσο μου έχει λείψει, φαντάζεσαι το ξέρω. Είμαι σίγουρη ότι ως τώρα έχεις καταλάβει πόσο υπέροχο πλάσμα είναι, με την καλή του διάθεση, τις απορίες και την ύπαρξή του.
Κρατιέμαι για το παιδί.
Όλο αυτό το διάστημα σκέφτομαι και καταλήγω πως δεν είναι απλώς ένα κομμάτι της ζωής, είναι η πηγή ζωής η ίδια. Η δράση του, η σκέψη του, η προσωπικότητά του, τα θέλω και ο αυτοέλεγχός του. Πιστεύω τα έχεις δει όλα αυτά.
Σου έχω εμπιστοσύνη.
Ανέκαθεν θαύμαζα το μυαλό σου, γι’ αυτό σε αγάπησα. Ξέρω πως το παιδί είναι καλά κοντά σου και σας υπόσχομαι, θα επιστρέψω σύντομα. Να του κάνεις αγκαλιές, σε παρακαλώ.”
Θα του κάνω.
Όταν ο κόσμος μοιάζει να γυρνάει μάταια θέλεις να ‘χεις μια αγκαλιά για να κρυφτείς
