Έχω ένα ρολόι τοίχου, σταματημένο στις έξι παρά τέταρτο. Υπάρχει κάτι σε αυτή την ώρα που με κράτησε από το να το ρυθμίσω σε άλλη ώρα ή απλώς να το κατεβάσω από τον τοίχο. Δε δουλεύει πια, οπότε γιατί να το έχω.
Μου δείχνει την ώρα που ένας εργαζόμενος άνθρωπος ξυπνά ενδεχομένως το πρωί για να υποδεχθεί την καινούρια ημέρα αλλά και επιστρέφει στο σπίτι του το απόγευμα για να καλωσορίσει τον ελεύθερό του χρόνο.
Έχει κάτι αυτό το σταματημένο ρολόι που με κάνει να αγαπώ τη σχέση μου με το χρόνο.
Κάτι που μου θυμίζει πως όσα και αν αλλάξεις με την πάροδό του, κάποια δεδομένα παραμένουν αμετάβλητα. Η σχέση με το χρόνο όταν εκείνος είναι ελεύθερος από υποχρεώσεις.
Το ρολόι μου είναι σε διαρκές ρεπό. Ό,τι και να γίνει θα βρω χρόνο να σταματήσω το χρόνο, να απολαύσω μια στιγμή που στη μνήμη μου δε θα βρίσκεται σε κάποιο ωράριο, εγκλωβισμένη σε στεγανά που παρέχουν η μέρα, το μεσημέρι, το απόγευμα και η νύχτα.
Είναι έξι παρά τέταρτο. Είναι η ώρα που τα πράγματα είναι αλλόκοτα.
Είναι η ώρα που όλα ξεκινούν και όλα τελειώνουν κι ύστερα αρχίζουν τα πάντα, όλα όσα χαράσσονται στο είναι μου και με χτίζουν ως άνθρωπο, ως μέλος της κοινωνίας αλλά και πυρήνα της οικογένειάς μου, όποια κι αν είναι η σύνθεσή της.
Τα παιδιά δεν έχουν χρόνο, δεν αναγνωρίζουν πρόγραμμα, ειδικά όταν τα αφήσεις ελεύθερα.
Ζουν στο τώρα και αυτό είναι που εμείς οι ενήλικες ξεχνάμε. Είναι η ώρα που όλα γίνονται πραγματικά αλλόκοτα.
Ένα πείραμα με τσάι και νερό, ένα μπουγέλο με αυτοσχέδια μέσα, ένα κυνηγητό που πυροδοτήθηκε από το πουθενά, ένα ανέκδοτο, μια καινούρια ανακάλυψη.
Το πιτσιρίκι της προάλλες γυρίζοντας από τη δουλειά μου είπε όλο θάρρος και πίστη, “Εγώ δε θα δουλέψω ποτέ“. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν, “μα θα βαρεθείς”, δεν τόλμησα όμως να το ξεστομίσω. Άκουγα από την παιδική μου ηλικία, “εάν κάνεις κάτι στο οποίο είσαι καλός, δε θα δουλέψεις μια μέρα στη ζωή σου” και εκεί βασίστηκε η σιωπή μου.
Πώς να εξηγήσεις σε ένα παιδί, τι είναι η δουλειά. Πώς να ενσωματώσεις το κοινωνικό ή ιδιωτικό έργο που παράγει ένας άνθρωπος στα πλαίσια μιας καλά οργανωμένης κοινωνίας σε ένα παιδικό μυαλό που ζει στο τώρα, που δεν έχει ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον και που γνωρίζει μόνο όσα γνωρίζει και δε γνωρίζει πως να αγγίξει τα όσα δε γνωρίζει ακόμα.
Λες κι εσύ γνωρίζεις το μέλλον, δεν επιφυλάσσεσαι και δεν προσδοκάς το τώρα σου να γίνει και μετά.
Επέλεξα λοιπόν τη σιωπή, έστω και μέσα από το απλό “Ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να βρεις κάτι που να σ’ αρέσει πραγματικά και να θες να ασχοληθείς με αυτό”.
Ύστερα κοίταξα το ρολόι και ηρέμησα όπως με ηρεμεί πάντα η θέα του σταματημένου αυτού ρολογιού, έτοιμο να χωρέσει στην ανυπαρξία του κάθε στιγμή ευτυχίας, μακριά από ανώφελα
κυνηγητά κι υποχρεώσεις.