Μάλλον μεγάλωσα γιατί όταν τα παιδιά μου μου προτείνουν να δούμε κάτι Νίντζα ντυμένους χριστουγεννιάτικα πλάσματα να πετάνε με οπλοπολυβόλα δώρα και κάτι άλλα χρωματιστά πλάσματα με δόντια βρικόλακα να τραγουδάνε με απαίσιες φωνές τα κάλαντα ΞΙΝΙΖΩ.
Παράλληλα με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία για τα cartoon που έβλεπα εγώ παιδί– ροζ πάνθηρα, ντοναλντ ντακ, τσιπ και ντειλ.
Ξαναβλέποντάς τα διαπιστώνω ότι συχνά ήταν ακραία βίαια, γεμάτα ύπουλους ρατσισμούς και διακρίσεις, συχνά στερεοτυπικά και προβλέψιμα.
Πράγματι.
Τουλάχιστον, όμως, τη σκηνοθεσία τους υπέγραφαν θρύλοι όπως ο Jack Hannah, και διεκδικούσαν Όσκαρ γι’αυτήν, τη μουσική υπέγραφαν ιερά τέρατα όπως ο Henry Mancini που την ώρα που δημιουργούσαν έγραφαν κινηματογραφική ιστορία.
Τα όποια λάθη, στερεότυπα και κακές αναπαραστάσεις είμαι εκεί για να τα φιλτράρω. Πώς όμως να δώσεις ψυχή σε κάτι που δεν έχει;!
Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτές τις σκέψεις προτείνω- μαζί με σοκολάτα με marshmellows ή έστω καναδυό μελομακάρονα- για τα γιορτινά οικογενειακά βράδια
οπωσδήποτε
τα εξής:
1932
1947
1949
1978
Καλές Γιορτές!
<3
