Δεν ξέρω τι είναι πιο εμφανές στη μουσική του Ηλία Βαφειάδη: η σχέση του με το πιάνο ή με τα μαθηματικά- ίσως και τα δύο εξίσου…
Επίσης, δεν ξέρω αν το παθαίνω μόνο εγώ, αλλά όταν ακούω τη μουσική του, πιάνω έναν απόηχο ανάμεσα σε Καραΐνδρου και Satie.
Άραγε, μόνο εγώ…
Μερικές ερωτήσεις ζουν για τη χαρά της διατύπωσής τους- ελεύθερες κι ανεξάρτητες από τις πιθανές απαντήσεις που θα τους αποδώσουμε- κι εγώ θέλω χρόνο να ακούσω κι άλλη κι άλλη κι άλλη μουσική του, κι όχι να γράφω λέξεις.
Δε σας αφήνω πολύ χώρο για να προετοιμαστείτε- το παραδέχομαι- αλλά ακούστε και μπορείτε να με ευχαριστήσετε μετά.
Ένα τρίπτυχο με έναρξη εποχιακή και σύγχρονη. Ένας Δεκέμβρης, διαφορετικός από τους άλλους:
Είναι η διαφυγή, το δεύτερο μέρος, αυτού του μαγικού τριπτύχου που δομώ μέσα μου, τριγυρνώντας στις νότες του Ηλία.
Η διαφυγή, όχι ως στάση ζωής, αλλά ως τεχνικής επιβίωσης μέσα σε αυτή τη δυστοπική μασκοφόρα πραγματικότητα που μας σερβιρίστηκε με μια δόση παγκολίνου για γαρνιτούρα, ένα χρόνο πριν, από το πουθενά:
Κι είναι το τρίτο μέρος, ό,τι πιο απαραίτητο για την οξυγόνωσή μας, μια παραδοχή που ενυπάρχει στον άνθρωπο από τα αρχαία χρόνια,
όταν διαπίστωναν τη δυστυχία όχι του να έχει ανοίξει η Πανδώρα το κουτί της, αλλά να έχει αφήσει την ελπίδα μέσα.
Μέρες γιορτινές χωρίς αυτήν δεν νοούνται.
Μα ούτε και καθημερινές.
Είπα θα ανέβαζα ένα κομμάτι, ανέβασα τρία και αν είχα κι άλλο χρόνο και χώρο θα ανέβαζα δεκατρία.
Μην παραλείψετε να περάσετε από το πανέμορφο sait iliasvafeiadis.com
για περισσότερη μουσική, απόλαυση κι ελπίδα!
Ηλία, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ!
<3
