Δεν αγαπώ την τεχνολογία, αλλά τη σέβομαι.
Μου λύνει τα χέρια, μου γλιτώνει χρόνο, μου αυξάνει το εισόδημα, μου μειώνει τον κόπο.
Δε θα με βρεις ποτέ, όμως, να ξοδεύω ούτε μισή στιγμή διαλέγοντας πχ wallpaper για το κινητό μου, ή επιλέγοντας ringtone.
Ίσως γι’ αυτό μου φάνηκε συγκινητικό. Ίσως γι’ αυτό θέλησα να το κρατήσω εδώ και να το έχω για πάντα: το νηπιάκι μου, το οποίο ΔΕΝ αφήνω να χρησιμοποιεί κινητά και tablets, παρά μόνο μια μέρα της εβδομάδας, αντί να χαθεί στην άβυσσο των εφαρμογών και της λήθης, βρήκε κάτι δημιουργικό να κάνει. Κάτι που να μπορεί να το μοιραστεί: wallpapers!
Κι έτσι, σήμερα, ξύπνησα και βρήκα στο μειλ μου δύο συνεχόμενα δικά του μειλ (ΜΑ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΣΕ) με δυο wallpapers σε επισύναψη!!!
Μου τα έδειχνε όσο τα έφτιαχνε και με ρώταγε: Μαμά, θα το έβαζες αυτό στο κινητό σου?
‘Όχι, Αλεξανδράκο”, του λέω. “Είναι πολύ έντονο! Δε θα βλέπω τις εφαρμογές που χρειάζομαι για να δουλέψω…”.
Κι επανέρχεται:
“Μαμά… αυτό;”
“Ναι, αγάπη μου, αυτό πιο πιθανό!”.
Και μετά έπρεπε όλοι να κλείσουμε τις οθόνες μας και να περάσουμε στο επόμενο στάδιο.
Τα ξαναείδα σήμερα.
Κι αν και οι τίγρεις, οι φωτιές και τα psychedelic στοιχεία με ασφάλεια θα έλεγα πως δεν είναι του γούστου μου… τα βάζω εδώ, και θα τα κρατήσω για ΠΑΝΤΑ.
<3
Αλεξανδράκος, ετών 5 και μισό.
