Το έχω ξαναγράψει νομίζω: ήταν δύο ή τρία χρόνια πριν όταν αποφάσισα να καταγράφω την κάθε γυναικοκτονία.
Μέχρι που έφτασα στην ΕΛΕΝΗ ΤΟΠΑΛΟΥΔΗ.
Αρρώστησα. Κυριολεκτικά αρρώστησα. Ως γυναίκα, ως μητέρα κόρης, ως κόρη μητέρας, ως άνθρωπος, ως τα πάντα όλα.
Η ιστορία των γυναικοκτονιών- φόνοι που διαπράττονται εις βάρος γυναικών ακριβώς επειδή είναι γυναίκες- δε λέει να σταματήσει να επαναλαμβάνεται.
Και- ήμαρτον- δεν υπάρχει “κακιά ώρα”. Ούτε “άτυχη κοπέλα”.
Δεν υπάρχει καμία ατυχία στο να σε σκοτώνει ο σύντροφός σου.
Υπάρχει μια κοινωνία που αναθρέφει άντρες ικανούς για τέτοιες ειδεχθείς πράξεις. Υπάρχει μια κοινωνία που το ανέχεται. Η δική μας.
Νιώθω ότι υστερώ, ότι η θλίψη και ο φόβος μου μετατρέπονται σε εφιάλτες, χάνω τον ύπνο μου και τελικά νιώθω ότι μπορώ να κάνω λίγα.
Ο,τι μπορεί ο καθένας και η καθεμία όμως ίσως αποδειχτεί πολύτιμο ως συνεισφορά στο να αφυπνιστεί η συλλογική μας συνείδηση.
Μπορώ να μνημονεύσω κι αν ακόμα τίποτα άλλο δε μπορώ να προσφέρω, ας κάνω τουλάχιστον αυτό.
Άλλη μια από εμάς στο χώμα, με τον χειρότερο τρόπο:
ΓΑΡΥΦΑΛΙΑ, 26.
Δολοφονήθηκε γιατί χάλασε τη φάση του συντρόφου της.
