Όταν διένυα τον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης δεν ήμουν και σε μεγάλα κέφια. Τότε είχα γράψει ένα άρθρο που αποτυπώνει ακριβώς πως ένιωθα. Τότε νόμιζα ότι είχα φτάσει στα όρια μου και κατά μία έννοια είχα δίκιο. Τα κιλά (καμιά 30αρια σίγουρα) είχαν χτυπήσει κόκκινο, το πρήξιμο στα πόδια δεν παιζόταν, ο ύπνος είχε γίνει κάτι σα σιέστα, το περπάτημα βασανιστήριο, το σεξ βρισιά και ο λυτρωμός άγνωστη λέξη. Εκεί δε που έλεγα μέσα μου «ψυχραιμία, τόσες γυναίκες το πέρασαν, δε μπορεί, θα γεννήσω, τι διάβολο, για πάντα έγκυος θα ‘μαι;», εκεί είναι που με έπιαναν οι φρίκες. «Κι όλο αυτό το πράγμα, από πού θα βγει;!;».
Θυμάμαι να μου λένε ότι ο πόνος ξεχνιέται. Όταν γεννούσα, μια γλυκύτατη μαία που μου είπε ότι είχε 3 παιδιά και την ρώτησα πώς κάποιος που το περνάει αυτό το πράγμα, κάθεται να το ξαναπεράσει. Εκείνη χαμογέλασε και μου σκούπισε για 100η φορά το μέτωπο, ενώ εγώ τη διαβεβαίωσα πως ποτέ ξανά δε θα έμενα έγκυος. Ποτέ- ΠΟΤΕ.
Δεν έχει περάσει ούτε ενάμιση χρόνος από τη γέννηση της Δάφνης- 15 μήνες σήμερα- κι ήδη το λαχταράω. Λαχταράω την άβολη συγκατοίκηση με το έμβρυο στο σώμα μου, τις ναυτίες, τις κλωτσιές και τα στριφογυρίσματα, τις καούρες- ακόμη και τη φαλαινοποίηση του να ξαναγίνω το θηρίο των 80 κιλών που έγινα!
Όχι, δεν είμαι τρελή. Γέννησα κι έζησα την ταλαιπωρία και τον πόνο. Ζω όμως και το να έχεις παιδί. Κατάκοπη, ματωμένη, φρεσκοραμμένη να κοιτάς δίπλα σου και να βλέπεις ένα πλασματάκι που το έφτιαξες εσύ κι εκείνος με την αγάπη σας. Ένα πλασματάκι που το κουβαλάς 9 μήνες και ξέρεις ήδη πόσα του σουσούμια, πόσες του ιδιαιτερότητες και πόσα του χαρακτηριστικά! Εν τέλει, κάνεις τα μαθηματικά. Από τη μία έχεις 9 μήνες εγκυμοσύνης, εκ των οποίων 3-4 μήνες δύσκολοι, ένας εξωφρενικά δύσκολος τοκετός και 4 μήνες αποκατάστασης. Κι από την άλλη- το παιδάκι σου!
Δεν ξεχνιέται ο πόνος– δε λέγεται οδύνη χωρίς λόγο.
Απλώς, παύει να σε νοιάζει.
Οι γυναίκες, ας γελάσω με όποιον μας αποκαλεί «το αδύναμο φύλο», είμαστε φτιαγμένες από εκείνο το υλικό που μπορεί να περιφρονεί το μεγαλύτερο πόνο για χάρη του μεγαλύτερου θαύματος στον κόσμο: της ζωής της ίδιας.
Εκεί που η γενναιοψυχία συναντά τη μητρότητα, όλα μηδενίζουν.
Και πάμε πάλι από την αρχή!
(Last Babble: Τα μωρά που γεννιούνται φυσιολογικά είναι ελαφρώς στραπατσαρισμένα- μη σας απασχολεί καν: θα γίνουν απίστευτα κουκλάκια όσο περνάει ο καιρός!)