Φιλοξένησα φέτος το καλοκαίρι στο σπίτι μου στη Σαμοθράκη μια γυναίκα διάσημη στο χώρο της.
Ας πούμε ότι είναι ηθοποιός, πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.
Στη δουλειά της είναι πάντα βαμμένη, το ίδιο και στην προσωπική της ζωή.
Αυτό εντυπωσιάζει: είναι σα να βλέπεις τη σελίδα του περιοδικού να ζωντανεύει!
Το καταλαβαίνω: όταν πολιορκείσαι από φώτα, κάμερες, φλας και θαυμαστές, εν ολίγοις, η ζωή σου έχει ανάγκες συνεχόμενης παράστασης, δε θέλεις να πιάνεσαι απροετοίμαστη.
Έξι στρώσεις βαθύτερα από αυτό που βλέπουν όλοι (serum, ενυδατική, foundation, make-up, πούδρα, ρουζ) φτάνει μόνο το νερό το πρωί και το νερό το βράδυ, ξεπλένοντας ορμητικά την ημέρα που πέρασε κι αφήνοντας από κάτω ένα … κορίτσι!
Με πόση έκπληξη ανακάλυψα, τις καλοκαιρινές μέρες που ξυπνούσαμε σε διπλανά δωμάτια, πως κάτω από την επαγγελματική της μάσκα, η φίλη μου έχει βρεφικό δέρμα, απαλό και πανέμορφο, με ένα κερασί χρώμα στα μάγουλα και λίγο πιο χλωμό στα χείλη!
Τώρα που προσπαθώ να βγάλω την καταραμένη (αδιάβροχη) μάσκαρα από τα μούτρα μου (στο Βιλαμπάχο ακόμη τρίβουν) το θυμήθηκα και σκέφτηκα πως είναι ασύλληπτο τι τραβάμε οι γυναίκες για να γίνουμε όμορφες, ενώ, η καθεμία με τον τρόπο της, είμαστε από την αρχή.
Μιλάμε για μεγάλη κοροϊδία.
Τόσο μεγάλη που τη λες και βιομηχανία.
Καλό σας βράδυ.