Το μικρό δεν ήταν σε ιδιαίτερα κέφια.
Είναι μικρό – όχι χαζό.
Της είχαμε πει ότι θα μπούμε στο πλοίο και θα πάμε ταξίδι κι ήταν ενθουσιασμένη.
Δεν το πήρε και τόσο καλά όταν το ακυρώσαμε και ποτέ δεν κατάλαβε τι ακριβώς σημαίνει δελτίο ταυτότητας, απώλεια και σύνορα.
Απλώς κοιτούσε το πλοίο να φεύγει με τόση λύπη που μου σπάραξε την καρδιά.
Σκέφτηκα τρόπους να της αναπληρώσω τη χαμένη διασκέδαση…
Το τριήμερό μας ξεκίνησε με φοβερό σαφάρι, στο οποίο συναντήσαμε ζώα τρομερά,
μια θάλασσα από εξωτικά φυτά,
και τα σημάδια χαμένων πολιτισμών.
Οι περιπέτειές μας μας οδήγησαν μέχρι τη θάλασσα, όπου βάρκες και βουτηχτές όργωναν το νερό, ενώ
η Δάφνη, γνωστός γητευτής σκύλων κι άλλων άγριων θηρίων, εξημέρωσε ένα αιμοβόρο κοκεροειδές τέρας
ενώ ακινητοποίησε με το βλέμα ένα τρίχρωμο αγρίμι.
Ήταν πολύ άχαρο να ξεπακετάρω σάκους που ούτε καν ανοίχτηκαν, σ’ ενα ταξίδι που ούτε καν έγινε. Τι να κάνεις, όμως; Πας να λυπηθείς κι είναι από δίπλα σου κάποιος, μια σταλιά, που έχει λυπηθεί διπλά από σένα.
Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι μια προσπάθεια να του δείξεις ότι η ζωή μπορεί πάντα να γίνει παραμύθι και πως η χαρά είναι μέσα μας.
Και, πού ξέρεις, ίσως να πάει καλά.
Καλή επάνοδο και
Καλό σας βράδυ.