Συνήθως διαβάζω ένα βιβλίο την εβδομάδα. Αυτός είναι ο ρυθμός μου: μία ώρα κάθε
πρωί, πριν ξεκινήσω τη μέρα μου, κλεφτά στη διάρκεια της μέρας, και ύστερα λαίμαργα το
Σαββατοκύριακο, μέχρι να τελειώσει.
Η μοναδική εξαίρεση σ’ αυτή μου την ρουτίνα συμβαίνει όταν γράφω.
Τα μωρά-μυθιστορήματα (αυτά που δεν έχουν μεγαλώσει ακόμη, που τώρα μαθαίνουν να
περπατάνε και να μιλάνε σιγά-σιγά, που ακόμα δεν ξέρουμε τι τύποι είναι ακριβώς) είναι
μεγάλος μπελάς και σου τρώνε όλο το χρόνο, τόσο που δεν προλαβαίνεις καν να σκεφτείς κάτι
άλλο
Και κάπως έτσι, την Παρασκευή κόντεψα να πάρω πτήση χωρίς ούτε ένα βιβλίο στην τσάντα
μου.
Πετάχτηκα λοιπόν στον Ιανό και ζήτησα απελπισμένα από τον Κυριάκο (βλέπε: τον πιο
διαβασμένο άνθρωπο που ξέρω) να μου προτείνει κάτι για να πάρω μαζί μου στο ταξίδι, κάτι
που να ταιριάζει με την παρούσα διανοητική μου κατάσταση. Και, ως συνήθως, ο Κυριάκος
με έσωσε: Μου τράβηξε λοιπόν από την προθήκη το “Δείπνο” του Χέρμαν Κοχ. (εκδόσεις
Μεταίχμιο), το έβαλε στην αγκαλιά μου και μου το σύστησε ανεπιφύλακτα.
Το Δείπνο διαδραματίζεται ολόκληρο σε ένα εστιατόριο στο Άμστερνταμ. Δύο ζευγάρια
συναντιούνται για φαγητό σε ένα περιβάλλον που δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο
πολιτισμένο- ωστόσο, η βία αρχίζει και γίνεται πιο έντονη στα λόγια και στις πράξεις τους όσο
περνάει το γεύμα και όσο μαθαίνουμε τα μυστικά τους.
Μπορώ να πω πολλά τεχνικά στοιχεία που κάνουν το “Δείπνο” ένα καλό βιβλίο: ο ασφυκτικός
του ρυθμός και χώρος είναι ένα απ’ αυτά, ο αφηγητής του είναι ένα άλλο. Αλλά πέρα απ’ όλα
αυτά, το “Δείπνο” είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι, σε μία πτήση ή σε ένα βαρετό
Σάββατο στο σπίτι. Είναι συναρπαστικό, γρήγορο, σοκαριστικό σε σημεία- και είναι ό,τι πρέπει
για να ξεχαστείς λίγο από τα προβλήματα ενός μωρού που τρώει όλο σου τον χρόνο- είτε
πρόκειται για πραγματικό μωρό, είτε για χάρτινο.