Όταν έφτιαξα το σαιτ, αποφάσισα να κάνω λογαριασμό στο κυριότερο από τα υπάρχοντα κοινωνικά δίκτυα. Την απόφαση αυτή δεν την πήρα ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα.
Για πολύ καιρό κοιτούσα με μισό μάτι τους ανθρώπους που αυτοφωτογραφίζονται για να μας δείξουν τι ωραίες φάτσες που έχουν (“γίνε μοντέλο ρε φίλε, τι το παιδεύεις!”), που σταματούν να σου μιλάν γιατί τσεκάρουν τις “ενημερώσεις τους” στο κινητό (“σιγά ρε λύκε της wall street”) και που σε μια κουβέντα, αντηχώντας επικίνδυνα τον αμερικανισμό “το είπαν στην τηλεόραση”, σου λένε με έμφαση “το διάβασα στο facebook”.
Και μετά έγινα κι εγώ ένας από αυτούς και είδα ότι, ναι, σε κάνει λίγο πιο ψώνιο, λίγο πιο αντικοινωνικό και λίγο πιο επιπόλαιο το να ασχολείσαι εντατικά με τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά, νισάφι, δε σε κάνει και απατεώνα.
Απατεώνα σε κάνει το να χρησιμοποιείς την ψηφιακή δομή για να πεις ψέμματα και να αποσπάσεις αλήθειες.
Ήμουν δύο μήνες σε μια ομάδα μαμάδων όταν με έκανε “φίλη” η Μαρία, με όνομα Maria Babies, προφίλ το οποίο σήμερα υπάρχει κανονικά στο FB, χωρίς να μπορώ να πω αν το έχει ακόμη η ίδια γυναίκα. Δήλωνε από την Αλεξανδρούπολη, μου μιλούσε για τα παιδιά της, με ρώταγε για το δικό μου. Εγώ προσπαθούσα να είμαι ευγενική, αλλά με είχε κουράσει η φλυαρία και απορούσα πως μια γυναίκα με τρια παιδιά, ένα μεγαλύτερο και διδυμάκια δύο μηνών, έχει τοοοοση ώρα για βλακείες. Ένα ωραίο πρωί, λοιπόν, λαμβάνω ένα προσωπικό μήνυμα από τον … άντρα της (άλλο προφίλ εκείνος που δεν το θυμάμαι) που μου ζητάει συγγνώμη, μου λέει ότι η γυναίκα του είναι διαταραγμένη περίπτωση, δεν έχουν παιδιά, κράταει παιδιά που τα παρουσιάζει σα δικά της, είναι τρελή, τον έχει ξεφτιλίσει παντού και άλλα παρόμοια.
Δε μου είχε ξανασυμβεί κάτι ανάλογο και πάγωσα. Δεν ξαναμίλησα στο σύντροφό της, τον οποίο θεώρησε εξίσου βλαμμένο μιας και, αντί να περιποιηθεί ιατρικά τη γυναίκα του, την εξέθετε σε μια άγνωστη όπως εγώ με το χειρότερο τρόπο, ούτε είχα βέβαια επαφή και με την ίδια. Όταν μετά από καναδυό βδομάδες είχε το θράσος να με ξαναπροσεγγίσει, την έκανα block κι ησύχασα.
Σαν κάθε κοινότητα, έτσι και τα κοινωνικά δίκτυα, είναι μια κοινωνική μικρογραφία. Υπάρχει ο έντιμος, ο εργατικός, υπαρχει κι ο απατεώνας κι ο ψεύτης. Η λύση δεν είναι να αποφύγουμε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους, όσο να μάθουμε ποιά όρια να μην ξεπερνάμε, καθώς και πως να βάζουμε ασφαλιστικές δικλείδες (πχ για να μπεις σε μια ομάδα, θα μπορούσαν να σε προτείνουν δύο μέλη ή κάτι ανάλογο). Και πρέπει να το μάθουμε όλες μας παααρα πολύ καλά. Τόσο καλά που να το διδάξουμε και στα παιδιά μας. Γιατί, αν για μας η ψηφιακή εποχή ήρθε να κατακλύσει τη ζωή μας τώρα, που είμαστε ήδη γονείς, για τα παιδιά μας θα είναι ο μόνος κόσμος που γνωρίζουν.
Κι είναι δική μας ευθύνη ο κόσμος αυτός να παραμείνει ασφαλής.
Καλό σας βράδυ.