Τα δύο χρόνια που έζησα στην Ολλανδία ανέπτυξα ένα βασικό ψυχολογικό πρόβλημα: νόμιζα ότι το δέρμα μου πρασινίζει.
Όταν επισκέφτηκα έναν παθολόγο προκειμένου να εξετάσουμε τι συμβαίνει με παρέπεμψε σε ψυχίατρο πράγμα που καθόλου δε μου άρεσε. Ωστόσο πήγα. Ο καλός κύριος ψυχίατρος με ρώτησε τι ακριβώς νιώθω. “Το δέρμα μου να πρασινίζει” του απάντησα. “Πού ήσουν πριν έρθεις στην Ολλανδιά”, με ρώτησε, “και για πόσο καιρό;”. “Στην Κρήτη”, του λέω, “στα Χανιά – γιου νοου;- για τρεις μήνες”. Χαμογέλασε. Για δύο λόγους (όταν είναι μόνο ένας δεν μπαίνουν στον κόπο να δείξουν δόντι οι βόρειοι). Αφενός από μια καλοπροαίρετη ζήλια – τρι μανθς! ουαου!- κι αφετέρου γιατί κατάλαβε ποιο ήταν το πρόβλημά μου: Ζούσα σε μια χώρα που δεν είχε ούτε ΜΙΑ ΜΕΡΑ ηλιοφάνειας, μετά από 3 μήνες στο υπέροχο κρητικό 40άρι! Μου έγραψε ένα ήπιο αντικαταθλιπτικό, μου είπε οτι οι γιατροί το αποκαλούν “χαπάκι του ήλιου”, το συνταγογραφούν στους μεσόγειους ή άλλους ανθρώπους που έχουν συνηθίσει στην παρατεταμένη ηλιοφάνεια την οποία όταν στερούνται αρχίζουν να έχουν παρακρούσεις, τύπου πρασινίζει το δέρμα μου.
Αυτά για όποιον πιστεύει ότι ο καιρός δε μας επηρεάζει.
Και τώρα που τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε, καιρέ, κοίτα να φέρεις την αληθινή άνοιξη, μ’ εκείνον τον τρελό ελληνικό ήλιο που σβήνει βάσανα και γράφει πάθη, μη γίνω… πράσινη από το κακό μου.
Θα περιμένω.
:)
Η επόμενη μέρα είναι μόνο μια νύχτα μακρυά!