Πριν από ένα δίμηνο περίπου, αντίκρισα έναν υπέροχο καταγάλανο ουρανό ξυπνώντας, οπότε λίγο μετά βρέθηκα να περπατάω με τη Δάφνη με κατεύθυνση το πάρκο και τις κούνιες. Όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι ήμασταν οι πρώτες! Ωραία, σκέφτηκα, καλά θα περάσουμε. Ο ορισμός της τραγικής ειρωνείας.
Η Δάφνη είναι σχεδόν δύο χρονών και το αγαπημένο της παιχνίδι είναι μάλλον οι κούνιες, αν κρίνω μάλιστα κι από το γεγονός ότι έτσι αναφέρεται στην παιδική χαρά- κούνιες. Παράλληλα να πω και τον πόνο μου. Για κάποιο λόγο που υπερβαίνει τις γνώσεις και την αντίληψή μου, ποτέ κανένας σε καμία παιδική χαρά δε βάζει πάνω από 4 το πολύ 6 κούνιες. ΓΙΑΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;! Τι σας πειράζει; Έχουν κόστος συντήρησης ή ταλαιπωρία, ή μήπως είναι τόσο ακριβές που δεν επαρκούν τα χρήματα (καγχάζω, να ξέρετε). Όπως και να ΄χει να θεωρήσετε τους εαυτούς σας ενήμερους ότι δε μας φτάνουν.
Στην Αλεξανδρούπολη η κατάσταση γενικώς είναι πιο κουλ απ’ ότι στη Θεσσαλονίκη. Έχει έξι παιδικές χαρές στα πέντε λεπτά από το σπίτι, παντού ράμπες, ποδηλατόδρομοι. Στη Θεσσαλονίκη πάλι, τα πράγματα ήταν πιο ζόρικα. Δύο παιδικές χαρές στο κέντρο στις οποίες, καθώς οι κούνιες δεν είναι αρκετές, τα παιδάκια κρέμονται σα ρόγες στο τσαμπί κάθε φορά που μια πάει να αδειάσει, οπότε αν είσαι ο τυχερός επόμενος βρίσκεσαι να λες στο παιδί σου πράγματα του τύπου- ναι, θα κάνεις, αλλά λίγο, γιατί κοίτα πόσα παιδάκια περιμένουν- κι εκείνο κοιτάει τα παιδάκια, κοιτάει και την κούνια και μαθαίνει πριν κλείσει τα δύο ότι η ζωή είναι και συμβιβασμός.
Ωστόσο, δεν είναι. Διότι πάμε εμείς που κατεβάζουμε το παιδί από το παιχνίδι στα 2 λεπτά, πάει όμως κι η άλλη: η γαϊδάρα, η ταλαίπωρη, η κοψομεσιασμένη, η «ξένα χέρια» που δεν έχει το ίδιο σετ τρόπων και προβλημάτων, το παρκάρει στην κούνια που το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να του δίνει μια να κουνιέται ανά ένα-δυό λεπτά κι έτσι καταφέρνει να κάτσει η γυναίκα. Να πάρει την ανάσα που έχει στερηθεί (γιατί στ’ αλήθεια θέλω να της βρω μια δικαιολογία γι’αυτό που κάνει. Για όλα υπάρχει λόγος, χώρια που αυτή είναι κι η βλακεία με εμάς τις γυναίκες συχνά. Πάρε εσύ την ανάσα σου, αλλά όχι εις βάρος μου, βρε κορίτσι μου, αφού ξέρεις κι εγώ τι ζω και περνάω. Άλλο θέμα για άλλη ώρα αυτό, όμως.)
Ας φτάσω στην περίπτωσή μας τώρα. Πετυχαίνουμε μια κυρία, φάτσα αντρική, μαλλί ποδοσφαιριστή του 80 κι ηλικία ακαθόριστη, ξεκάθαρα όχι η μάνα. Έχει που λέτε φυτέψει το μικρό στην κούνια για κανένα εικοσάλεπτο, φέρεται άσχημα και τραμπουκίζει τις άλλες μαμάδες που κάτι πάνε να της πουν – την κόβω από την αρχή, την αποφεύγω. Με τα πολλά έρχεται κι η ώρα που η Δάφνη συνειδητοποιεί ότι δεν έχει κάνει καθόλου κούνια και αρχίζει να με τραβάει να πάμε προς τα κει.
Θα είχατε την καλοσύνη της λέω, είναι τόση ώρα το παιδάκι σας εδώ. Μου απαντάει πως μόλις έκατσε. Της δίνω άλλο ένα δεκάλεπτο και ξαναπάω. Καταλαβαίνει ότι δε θα το αφήσω να περάσει έτσι και αρχίζει να μου φωνάζει μήπως και τραμπουκιστώ. Περιέργως νιώθω ότι ξέρει ότι έχει άδικο, κι εκεί αποδίδω το ότι πάει αντανακλαστικά να βγάλει και τον μικρό από την κούνια. Ο μικρός που σαν παιδάκι της ηλικίας του αφενός είχε βολευτεί στον εκκρεμή θρόνο του μια χαρά, αφετέρου ήθελε να συνδράμει τη γιαγιά του γάντζωσε τα πόδια του κάτω από το κάθισμα της κούνιας, καθιστώντας πολύ δύσκολη τη μετακίνηση ειδικά από την σχετικά κοντή (και άσχημη) γραία.
Πάνω εκεί που αυτή φώναζε, το παιδί τσίριζε σκέφτηκα πως δεν αξίζει τον κόπο και πήγα να φύγω, πέφτοντας πάνω στη Δάφνη που μυξόκλαιγε και μου θύμισε ότι είμαι απλώς εκπρόσωπός της. Με συγχωρείτε πολύ, ο χώρος είναι δημόσιος κι όλα τα παιδάκια έχουν δικαίωμα στο παιχνίδι, της είπα. Θα σας ζητήσω για τελευταία φορά να σηκώσετε το παιδάκι σας. Συνεχίζοντας να με αντιμετωπίζει ως ο εχθρός που δεν ήμουν, έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να βγάλει το μικρό από τη θέση του. Το παιδί ξανάκανε το κόλπο με τα πόδια, κι εγώ που το είχα δει και πριν, με μια απαλή και γρήγορη κίνηση, ακουμπώντας μα όχι πιάνοντας, τον απέτρεψα να βεντουζιάσει.
Εκεί έγινε το μεγάλο πανηγύρι καθώς η γριά βρήκε λαβή κι άρχισε να φωνάζει ότι χτύπησα το παιδάκι, κάνοντας τον άντρα μου που κάπνιζε μπουχτισμένος πιο πέρα, να διασχίσει σε χρόνο μηδέν την παιδική χαρά με διάθεση καβγά πράγμα εντελώς κόντρα στη φύση του κι άρα παράκαιρα αστείο!
Είμαι περήφανη που δε φώναξα, γιατί είμαι φωνακλού, που δεν έχασα την ψυχραιμία μου, γιατί είμαι θερμόαιμη, που δε μίλησα άσχημα, και που όσο δεν αδίκησα άλλο τόσο δεν άφησα να αδικηθώ.
Αναντίρρητα με έχει δυσκολέψει το ότι πηγαίνω στην ίδια παιδική χαρά, ξανασυναντάω τη γριά κι υπάρχει ένα κλίμα πεδίου μάχης εκεί όπου το παιδί μου παίζει κι εγώ μαζί του. Χρειάστηκα μια λύση γι’αυτό και τη βρήκα στην απάντηση του «τι θα έλεγες στη Δάφνη να κάνει αν ήταν στη θέση σου;».
Στη Δάφνη θα έλεγα ότι καμιά κακή συμπεριφορά και κανένας τραμπουκισμός δε θα έπρεπε να την κάνουν να μην υπερασπίζεται τα δικαιώματά της. Τα δικαιώματά μας είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, τόσο που οι άνθρωποι θυσιάζουν ό,τι υψηλότερο έχουν, πολεμώντας να τα ξανακερδίσουν, όταν τα στερούνται: την ίδια τη ζωής τους. Γι’ αυτό άλλωστε λέμε «παλεύω» για κάτι καλύτερο: γιατί δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε αυτονόητο.
Αυτό, θα της έλεγα.
Και να χτίσει στομάχι γιατί εκεί έξω η αδικία δεν αντέχεται, ούτε ο παραλογισμός, ούτε η ασέβεια, η υστεροβουλία, ενώ οι κακές προθέσεις μπορεί να γεννηθούν από τους πλέον ευτελείς λόγους.
Χτίσε στομάχι, για να μπορέσεις να τα ξεπεράσεις όλα αυτά αλώβητη, αλλά για την ώρα… άστο να γαργαληθεί! Εσύ είσαι μικρή κι η μαμά είναι εδώ!
κούυυυνιααααα μπέεεεελλλλαααααααα
έεεπεσε η κοπεεεελααααα!
Καλό βράδυ και δυνατά!
(χαίρομαι που το δημοσιεύω σήμερα. Σ’ ένα μήνα γίνεσαι ΔΥΟ :) )