Αν έμαθες να διαβάζεις μάτια ανθρώπων, τι να σε φοβίζει στη ζωή?
Λείψαμε κάμποσο καιρό και μας λείψατε ακόμη περισσότερο. Ήρθε όμως η στιγμή να ανταμώσουμε ξανά, με περισσότερη ενέργεια και διάθεση, όπως έρχονται και μας ανταμώνουν φίλοι από τα παλιά, όπως μας συναντούν τα βιβλία….
Όπως αυτό το αγαπημένο με το οποίο θα ξεκινήσουμε την καινούρια μας «χρονιά». Έτσι γιατί με αντάμωσε ο τίτλος του μέσα στο καλοκαίρι, μαζί με όλα τα άλλα, να μου φέρει στο νου βαθιά επιθυμία..
Ξέρετε φίλες/φίλοι μου, «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» και εγώ…
Ίσως όχι τόσο όμορφο όπως της Ρέας Βιτάλη, αλλά σίγουρα θα έχει κομμάτι από την εκμυστήρευση που μας χαρίζει.
Ένα όμορφο, συναισθηματικό βιβλίο, που σε βουλιάζει με μια γλυκιά νοσταλγία, σαν να κάθεσαι πίσω από τη θέση του οδηγού και να παρακολουθείς το ταξίδι της συγγραφέως, πίσω στο χρόνο..
Ένα καθόλα βιωματικό βιβλίο, γεμάτο ειλικρίνεια, ανά στιγμές ωμότητα, και άλλοτε αθωότητα, από αυτά που σε οδηγούν πίσω στη δική σου ηλικία.
Παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ή ίσως της ενήλικης πλέον συγγραφέως, την ιστορία της οικογένειάς της και μέσα από αυτήν της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Ενός αυτοδημιούργητου, πανέξυπνου πατέρα που «ήταν γενναιόδωρος σε όνειρα, σχέδια και στην τσέπη». Λεβέντης, κομψός, με την περιέργεια ενός παιδιού και την περπατησιά ενός ενήλικα κατάφερε να φέρει την Toyota στην Ελλάδα και ένα νέο όραμα στη γενιά του.
Μίας πανέμορφης, γεννημένης με το ταλέντο της ζωής, μητέρας που είχε αναγάγει σε τέχνη την προσπέραση «Ανέκαθεν αφόπλιζε τους πολέμιούς της με το χαμόγελο καθώς τους παρέκαμπτε απροσποίητα. Δεν ήθελε τη φθηνή τους πλευρά στο κάδρο της ζωής της. Δεν τους χαράμιζε στιγμές της παρά μόνο για να τους συμπονέσει»
Της αγάπης τους, έτσι απλά όπως γεννιέται ο έρωτας, από ένα χρώμα, εδώ ένα κόκκινο παλτό. Οι δυο τους μαζί «ποτέ δεν έκαναν παντιέρα τις προσφορές τους. Λες και ανάβλυζαν με φυσικότητα από την ψυχή τους σαν νερό από πηγή»
Και της Ελλάδας, που ζούσε μια νέα εποχή, μια επανάσταση.
«Καμία επανάσταση δεν ξεκίνησε από τους βολεμένους. Η ομορφιά του κόσμους είναι η διαφορετικότητα. Η αλήθεια του καθένα…»
«Αυτό είναι το θαυμαστό, να φέρεις την ώρα, να βγεις μπροστά της, να σκουντήξεις το χρόνο»
Και της μικρής Ρέας που παρακολουθούσε και μεγάλωνε μέσα από τη διαδρομή
«Από τις διαδρομές που έχουν τα παιδιά. Του ενστίκτου. Τις μικρές, τόσο δα χαραμάδες που βάζουν τα ματάκια τους και βλέπουν όσα οι γονείς κρύβουν»
Και όλα αυτά χρωματισμένα με τον πόνο της απώλειας.
«Η απώλεια δεν μοιράζεται. Είσαι εσύ…απλά μια σταλιά…Δεν μοιράζεται με κανέναν ο πόνος, τα συναισθήματα, η συνεχής στιγμή, το κενό, ο τρόμος που νιώθεις όταν απλώνεις το χέρι με γνώριμη σιγουριά για τη θερμοκρασία που θα συναντήσει το άγγιγμα και ξαφνικά παγώνεις»
Η αλήθεια είναι ότι σε μένα προσωπικά «μίλησε» βαθιά το συγκεκριμένο βιβλίο. Έφερε την απώλεια, που δεν φεύγει ποτέ, ξανά δίπλα μου, να μου κρατά το βιβλίο και να γυρίζει μία μία τις σελίδες, όπως γυρνούσαν μπροστά στα μάτια της ψυχής μου εικόνες της δικής μου παιδικής ηλικίας.
Και έκλαψα, πολύ, βαθιά, σαν μία από τις όχι τόσο συχνές στο πέρασμα τόσων ετών φορές, αλλά λυτρωτικά. Γιατί συνειδητοποίησα, μία ακόμη φορά, ότι η αγάπη μένει πάντα, ακόμη και όταν έχει να γιατρέψει το κάταγμα ενός ξαφνικού θανάτου.
Και αυτό γιατί είναι η ζωή στη μέση.
«Και η διαδρομή, όπως και να έχει είναι μοναχική ιστορία. Δεν μοιράζεται. Χωρά λαθρεπιβάτες, πολύτιμους συντρόφους και συνεργάτες ή κομπάρσους αλλά ποτέ δεν μπορούν να πουν ότι είδαν όλο το έργο. Θα έχουν χάσει σημαντικά στιγμιότυπα, όπως και να χει. Τα αφανέρωτα της ψυχής του καθενός»
Αφήστε την ψυχούλα σας να φανερώσει, τουλάχιστον σε σας, ποια θέλει να ακολουθήσει διαδρομή.
Και ζήστε…
Γιατί όπως λέει και η Ρέα Βιτάλη κλείνοντας το βιβλίο της
«Γι αυτό τελικά αξίζει η ζωή. Για να χεις να διηγείσαι ιστορίες που να ξεσέρνουν υποσχέσεις….Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο»
Καλωσήρθαμε…
Με ένα όμορφο βιβλίο…
Γιατί σαν το βιβλίο, την υφή και μυρωδιά του δεν έχει…
Καλή ανάγνωση!
Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο, Ρέα Βιτάλη, εκδόσεις Ποταμός
υ.γ 1 Ευχηθείτε μου από καρδιάς να αξιωθώ να κάνω πράξη την υπόσχεση «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο»
υ.γ 2 Απολαύστε μαζί μου ο,τι ήρθε στο μυαλό κάνοντας αυτό το νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν, λίγο από τη νιότη μας, Σοφί Μαρσό και το «La boom,το Πρώτο μου πάρτυ»
https://www.youtube.com/watch?v=3X7eQEdmqLE