Έξω βρέχει κι ο ουρανός είναι σκοτεινός. Κάνει κρύο και το παγερό αεράκι που φυσάει κάνει τις προηγούμενες ζεστές, ηλιόλουστες μέρες να φαντάζουν όνειρο μακρινό. Οι άνθρωποι μετά βίας δείχνουν το πρόσωπό τους: προτιμούν να το χώνουν βαθειά στα ζιβάγκο ή τις κουκούλες τους, να το προστατεύουν κάτω από το άνοιγμα μια ομπρέλλας. Μοιάζει να κάνουν μαθηματικές πράξεις που τους σκοτίζουν: τόσες μέρες μέχρι την άνοιξη, τόσα λεφτά μέχρι να βγει ο μήνας. Δε βλέπεις πολλά χαμόγελα εκεί έξω σήμερα.
Κι όμως.
Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε και νιώθουμε υγιείς.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ανθρώπους που μας αγαπούν τόσο που θα δάκρυζαν στην ιδέα ότι κάτι κακό θα μπορούσε να μας συμβεί.
Κι αν το φέρω και λίγο στα δικά μου, που είναι μεν προσωπικά αλλά καθόλου σπάνια ή ιδιαίτερα, μπαίνω στην 31 εβδομάδα εγκυμοσύνης σήμερα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι κάπου μέσα στις επόμενες δέκα, ας πούμε, εβδομάδες το μοναχοπαίδι μου θα αποκτήσει αδερφάκι, η οικογένειά μου τέταρτο μέλος κι εγώ προσωπικά δεύτερο παιδί.
Ένα δεύτερο παιδί που ήδη υπάρχει, παίζει μέσα μου, στριφογυρίζει, διαμαρτύρεται όταν πεινάει ή διψάει, επιζητά το χάδι, διασκεδάζει με τη μουσική και αντιπαθεί το κρύο.
Αναγνωρίζω την τύχη μου.
Ξύπνησα σε ένα ζεστό κι άνετο σπίτι, είχα τα απαραίτητα για να φτιάξω στο παιδί μου ένα καλό πρωινό και τη δυνατότητα να το πάω στο σχολείο με αυτοκίνητο- τραγουδούσε “μικρό αεροπλάνο πετώ πολύ ψήλά” σε όλη τη διαδρομή κι άνοιγε τα χέρια της σαν φτερά (best soundtrack ever για το μουντό μου πρωινό)- και λίγο μετά να γυρίσω πάλι σπίτι όπου έχω την πολυτέλεια να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να γράψω και δυό αράδες σε αυτό το σαιτ που τόσο αγαπώ.
Στα πόδια μου έχω την Πόκα, το σκυλί της ζωής μου, έντεκα χρόνια μαζί ενώ στο χέρι μια κούπα ζεστό τσάι που μάζεψε η Ευδοκία, φίλη μου Σαμοθρακίτισσα, με τα χεράκια της πέρυσι τον Απρίλιο κι έχει πλημμυρίσει με την ευωδιά του όλο το δωμάτιο.
Ας καταλήξω.
Η ευτυχία δεν κάνει μπαμ και δε φοράει σατέν.
Είναι καλά κρυμμένη μέσα σε μικρούλες στιγμές που κοκκινίζουν από την αγάπη. Θέλει “μάτι” για να την εντοπίσεις κι ανοιχτή καρδιά για να την χαρείς: όμως είναι εκεί- περιμένει να την ανακαλύψουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, ο καθένας στον τομέα του. Ίσως εκτιμώντας ως σπουδαία εκείνα που έχουμε και δουλεύοντας σκληρά και με πίστη για όσα μας λείπουν.
Με γλυκιά αισιοδοξία και ζεν εγκύου οκτώ μηνών,
την καλημέρα μου.
<3
