«Πίστεψα ότι όλα είναι πιθανά. Εμείς ακούγαμε, προσθέταμε ο,τι μπορούσαμε ο καθένας και έτσι στήσαμε ολόκληρη ζωή»
Μέρες δύσκολες όπως αυτές που ζήσαμε με την εξαφάνιση ενός νέου παιδιού και με την επαναφορά στο προσκήνιο των ζητημάτων bullying πέφτει στα χέρια σου, βιβλίο αρχινημένο άλλη στιγμή, αλλά στη θέση του τώρα για να διαβαστεί. Σχετικό με την ψυχολογία του παιδιού, του εφήβου, αυτού που ξεχωρίζει, αυτού που μεγαλώνει σε μία από τις τόσες οικογένειες που παλεύουν ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, την καθημερινότητα και την φτώχεια, την ελπίδα και το μάταιο.
Το βιβλίο που περίμενε δίπλα στο κομοδίνο να διαβαστεί την κατάλληλη στιγμή είναι το «Εμείς τα θηρία» του Τζάστιν Τόρρες, ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, ήδη μεταφρασμένο σε 15 γλώσσες, και το οποίο περιέχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
«Χτυπούσαμε και συνεχίζαμε να χτυπάμε. Μας είχε επιτραπεί να είμαστε αυτό που ήμασταν : μικρά, τρομαγμένα και εκδικητικά ζώα που γδέρναμε με τα νύχια αυτό που είχαμε ανάγκη»
Τρία αδέλφια διασχίζουν την παιδική τους ηλικία, λιώνοντας ντομάτες ο ένας επάνω στον άλλο, φτιάχνοντας αετούς από σακούλες σκουπιδιών, τρέχοντας να κρυφτούν όταν οι γονείς τους τσακώνονται και περπατώντας στις μύτες των ποδιών μέσα στο σπίτι όταν η μητέρα τους κοιμάται ύστερα από τη βραδινή βάρδια στη δουλειά της.
Τρία αδέλφια που ξεκινάν ως οι καλύτεροι φίλοι και οι συνένοχοι σε κάθε ζαβολιά, ενωμένη γροθιά απέναντι στους τρίτους, πολλές φορές και απέναντι στους γονείς τους. «Ήμασταν έξι χέρια που άρπαζαν κι έξι πόδια που βροντοχτυπούσαν∙ ήμασταν αδέλφια, αγόρια, τρεις μικροί βασιαλιάδες έτοιμοι να χύσουν αίμα για περισσότερα»
Στην πορεία όμως καταλήγει να αποδεικνύεται ότι ο μικρότερος είναι διαφορετικός από τους άλλους, πιο ευγενικός, πιο μελετηρός, λιγότερο αρρενωπός. Θα τσεκάρει την φύση του αυτή, θα ξεπεταχθεί, όπως χαρακτηριστικά ο ίδιος αναφέρει. Και εκεί θα βρει απέναντι τους δύο μέχρι εκείνη τη στιγμή συμμάχους του, και τους γονείς του. Βήμα επόμενο το ίδρυμα.
Ο μπαμπάς και η μαμά είναι από το Μπρούκλυν –εκείνος Πορτορικανός, εκείνη λευκή– και η αγάπη τους είναι μια σοβαρή και επικίνδυνη υπόθεση που δένει και διαλύει επανειλημμένα την οικογένεια. Η ζωή σε αυτό το σπιτικό είναι σκληρή, πλήρης ενδιαφέροντος, χαώδης, σπαραξικάρδια και γεμάτη από την ευφορία του να ανήκει ο ένας απόλυτα στον άλλο.
«Η μαμά μπορούσε να κρατάει τα δάκρυά της στις βλεφαρίδες της περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, κάποιες μέρες τριγυρνούσε έτσι με τις ώρες, κρατώντας τα εκεί και μην αφήνοντάς τα να κυλήσουν»
Σημαντική η παρουσία της.
«Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι” είπε. “Να μου υποσχεθείς ότι θα μείνεις για πάντα έξι χρονών”.
“Πως;”
“Είναι απλό. Δεν είσαι εφτά∙ είσαι έξι συν ένα. Και του χρόνου θα είσαι έξι συν δύο. Κι έτσι θα πάει για πάντα”
“Γιατί;”
“Όταν θα σε ρωτάνε πόσο χρονών είσαι, εσύ θα απαντάς “Είμαι έξι συν ένα, συν δύο, συν όσα είναι”, θα τους λες πως όσο χρονών κι αν είσαι, είσαι ακόμα το αγοράκι της μαμάς σου. Κι αν εξακολουθήσεις να είσαι το αγοράκι μου, θα σε έχω για πάντα και δε θα με αποφεύγεις, δε θα γίνεις καπάτσος και σκληρός, κι εγώ δε θα πρέπει να κάνω την καρδιά μου πέτρα»
Ο ρόλος του πατέρα καίριος, να κυμαίνεται ανάμεσα στο χάδι και στο ξύλο, σημάδια βίας ως τρόπος πάλης απέναντι στη φτώχια και την διαφορετικότητα.
Το μυθιστόρημα αυτό, ξεκινώντας από την έντονη οικογενειακή ενότητα που περιβάλλει ένα παιδί, περνώντας από την ανθεκτικότητα και μονιμότητα των αδελφικών δεσμών και καταλήγοντας στη βαθιά αποξένωση που νιώθει καθώς αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, αναβιώνει την ιστορία της ενηλικίωσης με τρόπο συγκλονιστικό σαν αιφνίδια γροθιά στο στομάχι. Στο τέλος μάς αφήνει με την υπόμνηση ότι την τρέλα μας την προκαλεί και συνάμα την ανακουφίζει η οικογένεια καθενός, καθώς και ότι μπορεί αυτό που είμαστε να μη συμφιλιωθεί ποτέ με αυτό που βλέπουν σ’ εμάς τα αγαπημένα μας πρόσωπα ή με αυτό που θέλουμε εμείς να είμαστε γι’ αυτά.
Μια ιστορία ενηλικίωσης, γραμμένη σε μικρά κεφάλαια, σε κάθε ένα θα μπορούσες να επιλέξεις με τα χρώματα και το συναίσθημα της στιγμής, μια αντίστοιχη Polaroid να συμπληρώνει την αφήγηση, η οποία όσο και αν αυξομειώνει την ένταση που σου γεννά, δεν σε σπρώχνει σε δακρύβρεχτες αράδες αλλά σε φέρνει στο σημείο εκείνο που συμπάσχεις και καταλαβαίνεις το αγόρι, το τόσο ίδιο μα και τόσο διαφορετικό.
Ένα πολύ δυνατό βιβλίο που σε τραβά μαζί του απνευστί, θέλει λίγη από τη δύναμή σου αλλά αξίζει την προσοχή σου.
Γιατί σαν το βιβλίο, την υφή και μυρωδιά του δεν έχει…
Σας εύχομαι καλή ανάγνωση!
Εμείς τα θηρία, Τζάστιν Τόρρες, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
υ.γ συνόδεψε την ανάγνωση με ένα από τα αγαπημένα τραγούδια των ηρώων και έναν από τους αγαπημένους μας τραγουδιστές
https://www.youtube.com/watch?v=otJY2HvW3Bw