Σήμερα ανηφόρισα με άγχος στο μαιευτήριο για το προγραμματισμένο δεύτερο καρδιοτοκογράφημα. Ο λόγος ήταν ότι το πρώτο δεν ήταν και τόσο καλό: οι παλμοί του μικρού σε πέντε σημεία φαινόταν πεσμένοι. Σημάδι επικείμενου τοκετού ή ένδειξη δυσφορίας του μωρού, δύο από τους πιθανότερους λόγους.
Κανένας από τους δύο δε μου φάνηκε να στέκει κι η άποψή μου ήταν από την αρχή διαφορετική.
Ούτε να γεννήσω άμεσα επρόκειτο, ούτε το μωρό δυσφορoύσε. Εγώ δυσφορούσα. Δε βολευόμουν, είχα ξεχάσει το βιβλίο μου, ήμουν σε άγνωστο περιβάλλον, είχα κοιμηθεί μόνο πέντε ώρες και είχα κάνει τη μεγαλειώδη βλακεία να πιώ μόνο ένα χυμό πορτοκάλι.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτές οι πέντε κακές στιγμές.
Το έδειξα στο γυναικολόγο μου, τον οποίο όχι απλώς εμπιστεύομαι, αλλά αγαπώ μετά από τόσα χρόνια.
Αν το μωράκι μας δώσει κι άλλα τέτοια δείγματα δε θα σε αφήσουμε να μπεις σε βαθιά παράταση, μου είπε. Θα χρειαστεί να κάνουμε πρόκληση, μου διευκρίνισε. Αλλά δεν είμαστε εκεί, ούτε χρειάζεται να το σκέφτεσαι για την ώρα. Ας περιμένουμε, με συμβούλεψε ολόσωστα.
Κι εγώ τι έκανα;
Ενέσκηψα στο άγχος και στις υποθέσεις.
Κι αν το δεύτερο καρδιοτοκογράφημα ξαναδώσει ανάλογα αποτελέσματα;
Κι αν ενώ εγώ δεν νιώθω έτοιμη να γεννήσω γιατί νιώθω πως το μωρό δεν είναι έτοιμο; Με τι επιχειρήματα θα σκαπουλάρω την πρόκληση; Πώς θα αντιπαρατάξω στην επαληθευμένη ιατρική γνώση το δικό μου σαχλό «νιώθω»;
Με αυτές τις σκέψεις παιδευόμουν από χθες το βράδυ.
Από πού ξεκινάει όμως όλο αυτό;
Σαφώς από το γεγονός ότι δεν θέλω τίποτα να «προκαλέσει» τον τοκετό μου, πέρα από την επιθυμία του μωρού.
Δε θέλω μια ένεση που να πει στο σώμα μου «ξεκίνα να γεννάς ΤΩΡΑ». Μου φαίνεται βίαιη παρέμβαση, καταπιεστική κι επικίνδυνη για το μωρό- όταν η γυναίκα δε βιώνει ότι έχει έρθει η ώρα τους.
Σωστά κάποιος θα σκεφτεί σε αυτό το σημείο αν όλες οι γυναίκες που εγκυμονούν είναι σε θέση να «βιώνουν» πότε είναι η ώρα τους να γεννήσουν. Λογικά η απάντηση είναι όχι. Ωστόσο εγώ ανήκω στην κατηγορία των άλλων, των γυναικών «ναι».
Είμαι άριστα συνδεδεμένη με το σώμα μου, το ακούω, το καταλαβαίνω- έχω εκπαιδευτεί σε αυτό από τότε που ήμουν ελάχιστη-
έχω τέλεια επικοινωνία με το μωρό από την αρχή: συνεννοούμαστε, συνεργαζόμαστε, είμαστε ομάδα-
και τέλος, είμαι δευτεροτόκος, αυτό δηλαδή που περνάω τώρα, παρά τις συγκλονιστικές διαφορές από την πρώτη μου εγκυμοσύνη, εμπίπτει στο πεδίο της ατάκας «έχω εμπειρία».
Αυτά όλα, μαζί, είναι το «νιώθω» μου.
Με αυτό το «νιώθω» παραμάσχαλα, έναν επτάωρο ύπνο, λίγο καλύτερο πρωινό και το βιβλιαράκι μου για παρέα, πέρασα μια ώρα ξάπλα ακούγοντας την καρδιά του Αλέξανδρου να χτυπάει άλλοτε με περισσότερο πάθος κι άλλοτε πιο χαλαρά.
«Σήμερα θα περάσουμε το τεστ με άριστα», του είπα συνωμοτικά λες και ήμουν μαθήτρια κι όχι μάνα.
Κι ενώ αναμφίβολα υπάρχει κάτι ενοχλητικό στο να πρέπει να αποδείξεις αυτό που ήδη ξέρεις, ή- για να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα- στο να συγκρίνουμε τη μέτρηση μιας ώρας με τη δική μου «γνώση» 40 εβδομάδων, δε μπορεί, κάτι πρέπει να τα γεφυρώνει.
Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ένας πολύ γνώριμος ήχος: το πρώτο κλάμα ενός νεογέννητου από τη διπλανή αίθουσα-
βίωνες την πάλη των πνευμόνων του με το πρώτο οξυγόνο, το φόβο της απόστασης από τη μάνα και την αναμέτρηση με τη ζωή όπως θα είναι πιά κι ως ήδη μάνα, βρέθηκα να γυρίζω με δύναμη στο πρώτο κλάμα του δικού μου παιδιού, δυόμιση χρόνια πριν.
Η κοιμισμένη μήτρα μου ξύπνησε κι αποτυπώθηκαν οι κινήσεις της, ανέβασα παλμούς- κι ο μικρός το ίδιο.
Πέντε λεπτά αργότερα, το νεογέννητο μωρό- στην αγκαλιά της μαμάς του θέλω να πιστεύω, ενδεχομένως και μ’ ένα νοστιμότατο βυζάκι για πρώτο γεύμα στο στόμα του- έπαψε να ακούγεται. Ηρέμησα. Έριξα παλμούς. Κι ο μικρός το ίδιο.
Εμπιστοσύνη, κατάλαβα. Αυτή είναι η γέφυρα.
Εμπιστοσύνη τόσο στον εαυτό όσο και στο γιατρό σου. Γιατί δε λέω καλό και το μπουτόν που πατάς όταν το μωρό κουνιέται, καλή και η Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού, καλά όλα: τίποτα από αυτά δεν είναι απόλυτο, δεν αποκωδικοποιείται από μόνο του ή μόνο από τη μια πλευρά. Εσύ “νιώθεις” κι ο γιατρός “γνωρίζει”. Μόνο εσύ μπορείς να εξηγήσεις γιατί εκείνα τα πέντε λεπτά η μήτρα σου είχε συσπάσεις και ο γιατρός μόνο μπορεί να κρίνει αν οι σφυγμοί του παιδιού δείχνουν ότι διατρέχει κίνδυνο, τι τάξης και πως αντιμετωπίζεται πιο αποτελεσματικά. Ο συνδυασμός κι η συμμαχία, θαρρώ, εξασφαλίζει για εμάς και τις κοιλιές μας την καλύτερη δυνατή έκβαση της γέννας μας και δε μπορώ να φανταστώ ποιό, αν όχι αυτό, είναι το ζητούμενο.
Κλείνοντας, να δηλώσω ευθαρσώς ότι αν κι έχω Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού αύριο, αρνούμαι να γεννήσω 21 Απριλίου. Μου αρκεί που τότε γεννήθηκε το σκυλί μου που είναι και μαύρο. Και πάλι το 21 το πλαστογράφησα σε 24. Τείνω να έχω βάσιμες υποψίες όμως ότι αν το κάνω και στο παιδί αυτό, μάλλον θα έχουμε μπλεξίματα.
Οπότε αύριο βολτίτσα, παιχνίδι με τη Δάφνη, χαλάρωση και από μεθαύριο βλέπουμε για νερά, ρήξεις, ωδίνες και άλλα τέτοια χαρούμενα.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Σας φιλώ και σας ευχαριστώ που περάσατε και σήμερα.