Μετά το φιάσκο της πλατείας Αριστοτέλους, είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου για καλοπέραση με τα παιδιά σε οργανωμένο περιβάλλον, κάτι σαν εποχιακό θεματικό πάρκο, στον Αστερόκοσμο.
Πήγαμε πρόπερσι και η παγωμένη πολιτεία, φτιαγμένη αποκλειστικά από καφετιά κοινά χαρτόκουτα, κομμένα με κοπίδι, βαμμένα με σπρέι και φωτισμένα αριστοτεχνικά, σε καθήλωνε. Μια εντυπωσιακή φάτνη, περίτεχνα ντυμένα ξωτικά, σπιτάκια με δραστηριότητες και κατασκευές και άλλα πολλά που δεν τα πρόσεξα πολύ καθώς τότε η Δάφνη ήταν μόλις ενάμιση και δε συμμετείχε, σε έβαζαν στο κλίμα.
Πήγαμε και πέρσι. Η παγωμένη πολιτεία είχε αντικατασταθεί από ένα πανέμορφο παγωμένο δάσος: ένα τεράστιο έλκηθρο με ταράνδους σε φυσικό μέγεθος έλαμπε συνέχεια υπό τα φλάς των γονέων που ασταμάτητα φωτογράφιζαν εκεί τα παιδάκια τους, ένα υπέροχο σπιτάκι Αι Βασίλη με παλιοκαιρίσια παιχνίδια, χορηγικό χαλβαδάκι κέρασμα- ταμάμ για την υπογλυκαιμία μετά από 3 ώρες περπάτημα: και δίπλα ένας χαμός από σπιτάκια: κεραμική, μουσικά όργανα, χαρτοκατασκευές, ζωγραφική. Στον εξωτερικό χώρο, κλασικά παιχνίδια λούνα Παρκ, υπέροχη διακόσμηση, φώτα, φιγούρες ξωτικών και χαρούμενη μουσική.
Πήγαμε λοιπόν και φέτος.
Εμιράτα κατάσταση απ’ έξω, φτώχια καταραμένη από μέσα. Παιχνίδια λούνα Παρκ, δύο μικρά καρουζέλ, ίδια, το ένα πάνω στ’ άλλο αντί για το υπέροχο διπλό που είχε πέρυσι, το κλασικό τρενάκι στα δεξιά, κάτι φώτα έτσι γιατί τα’χαμε από πέρυσι στο βασικό διάδρομο που οδηγεί στο περίπτερο με τα σπιτάκια. Κι εκεί το σοκ. Πού οι υπέροχες εγκαταστάσεις των δύο προηγούμενων χρόνων; Πού η ιδέα; Η δουλειά; Το αποτέλεσμα;!; Χάλι. Ή μάλλον χαλί. Ένα κόκκινο χαλί παντού κι επάνω κοτσαρισμένα κάτι δέντρα από τα πέρυσι, με λούτρινα υπερμεγέθη ξωτικά – ελεεινά- που είναι «πιασμένα» στα δέντρα κατά τρόπο που η Δάφνη σκιαγμένη με ρώτησε «ποιος το έβαλε εκεί το παιδάκι- ο λύκος;». Της απάντησα πως ναι, περίπου και πως ο λύκος έχει πολλά πρόσωπα. Συνέχισα να της λέω πως ένα από τα χειρότερα είναι η φτήνια και η κερδοσκοπία καθώς κι αυτή η φτηνή κλανιά για άποψη ότι ο καθένας μπορεί να κάνει τη δουλειά του άλλου καλύτερα- ειδικά αν μιλάμε για καλλιτεχνία. « Έλα μωρέ, κόψανε κάτι κούτες ξερωγώ και κλάιν μάιν». Οπότε φέτος, με πολύ μαγκιά, τα σπιτάκια είναι χάλια, οι μαρκαδόροι μέρα δύο λειτουργίας δε γράφουν, μουσικά όργανα γιοκ, ζωγραφική γιοκ, Αϊ Βασίλης τυπικός, και μια «κουζίνα ξωτικών» που αντί να έχουν έτοιμες τις ζύμες και να πηγαίνει η μαρίδα να κόβει κανένα αστεράκι με κουπάτ, κάνουν όλη τη διαδικασία από την αρχή κι είσαι εσύ απ’ έξω είκοσι λεπτά και λιώνεις στην κούραση και το παιδί στη γκρίνια. Α. Και δεν είχε κόσμο.
Λίγο μετά, η Δάφνη ζήτησε να πάμε στην Κάμπια, το russian mountain του τρίχρονου– τα σπάει η Κάμπια λέμε, το οποίο με αποζημίωσε για όλη την ταλαιπωρία χονδρικά, μιας και αναγκαστικά πήραμε και τον Αλέξανδρο επάνω. Στην Κάμπια. Απαγορεύεται. Τον έκρυψα στο παλτό μου. Περίπου. Τέλοσπάντων. Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή μου. Πήραμε και τον Αλέξανδρο επάνω, ο οποίος γέλασε τόσο πολύ που μας κόλλησε γέλιο και φτάσαμε να κρατιόμαστε με τη Δάφνη να μην κατουρηθούμε πάνω στην Κάμπια.
Μετά ξαναπήγαμε καρουζελοτρενάκι και μετά, η Δάφνη, επειδή γενικώς την κόβει, μου είπε να φύγουμε.
Παγοδρόμια δεν είδα, αν κι έπεσα σε κάτι στριμωγμένους ελέφαντες καθώς έψαχνα, ούτε τραμπολίνα. Επίσης, παρέλειψα να σημειώσω ότι με το εισιτήριο της εισόδου κερδίζεις μια σακούλα ανά παιδί με τα πλέον πανηγυρτζίδικα, συνολικής αξίας ζήτημα πενήντα λεπτά, πλαστικά σκουπίδια. Την οποία και κουβαλάς σαν κατάρα για όσο είσαι εκεί.
Κλείνοντας, το φετεινό και αν το πάνε έτσι και τελευταίο ριπορτ του Αστερόκοσμου- ήθελα να αναφέρω ότι μέσα στην όλη κακογουστιά του να ψάχνεις τα χριστούγεννα κι η άλλη να σου προωθεί το οικογενειακό εισητήριο του μάτζικ παρκ- διαμάντια ήταν ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι που συνάντησα: οι άνθρωποι των καρουζέλ, οι άλλοι στα τρενάκια, ο θεούλης κύριος στην Κάμπια κι όλα τα παιδιά στο περίπτερο- το χαμόγελο πλατύ, η διάθεση να σε εξυπηρετήσουν ακμαία, πραγματικά έλαμπαν. Δεύτερη μέρα δουλειάς βέβαια και θα φάνε τρελό ντου προσεχώς. Τους εύχομαι να αντεπεξέλθουν όσο καλύτερα μπορούν δεδομένης της παραγωγής.
Καλό κουράγιο σε όλους όσους θα (ξανα)πάμε- ας σκεφτόμαστε ότι με 7 ευρώ το παιδάκι μας ούτε τρίτη φορά στο καρουζέλ δε θα ανέβαινε (με το 2,5 η γύρα!) στην Αριστοτέλους κι ότι πηγαίνοντας στον Αστερόκοσμο δε χρειάζεται να οδηγείς μέχρι το ματζικ παρκ.
:)
Στη σακούλα με τα καρακιτσαριά γράφει .. στην ΧΑΡΑκοσμάρα μας κι αν και ως κειμενογράφος ένα μειδίαμα το έριξα, προτείνω να επαναφέρουν την αλήθεια βάζοντας το Κ εκεί που ανήκει.