Μέρες τώρα η συζήτηση στην παρέα του momfatale τριγυρνάει γύρω από αυτή την παράσταση. Έφτασε λοιπόν η μεγάλη μέρα που η βαλσαμωμένη άνοιξη φιλοξενήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο Ευόσμου και εγώ ήμουν μια από τις τυχερές – γιατί τυχερό θεωρώ τον εαυτό μου που είδε αυτή την παράσταση– που βρέθηκε ανάμεσα στους μικρούς και μεγάλους θεατές. Από την ώρα που μπαίνεις ακόμα στην αίθουσα για να καθίσεις στην θέση σου, αυτή η παράσταση έχει κάτι το διαφορετικό. Δεν συναντάς μια άδεια σκηνή με στημένα σκηνικά, αλλά τους ίδιους τους ηθοποιούς που κινούνται στο χώρο σαν να μην υπάρχουν θεατές. Τέσσερα άτομα που φορούν κοστούμια που επιμελήθηκε με μεγάλη επιτυχία η Αναστασία Σακονίδου, προσέχουν τις τελευταίες λεπτομέριες, αλλάζουν το σκηνικό, μιλούν μεταξύ τους, κάνουν ζέσταμα και γενικά προετοιμάζονται σαν να μην τους βλέπει το κοινό, το οποίο όμως εκείνοι βλέπουν και κάνουν αναφορές σε αυτό (ωραίο τρικάκι για να κερδίσουν την προσοχή των παιδιών ομολογώ), και η σκηνή μοιάζει κάπως έτσι
Αφού λοιπόν περάσει ένα χρονικό διάστημα κάπως έτσι, έρχεται η ώρα που τα φώτα σβήνουν και η παράσταση ξεκινά. Βασικά πρόσωπα της ιστορίας είναι η Άνοιξη, ο ξυλοκόπος, η Ελπίδα, η γυναίκα του δασοφύλακα και ένα χελιδόνι. Το παιδί του χελιδονιού ξαφνικά χάνεται και η Άνοιξη ξεκινάει για να το βρει παρόλο που ακόμα είναι χειμώνας (για την ακρίβεια Δεκέμβρης μήνας). Στην προσπάθειά της να βρει το χελιδονάκι, η Άνοιξη ζητάει βοήθεια από διάφορους ανθρώπους, που δεν της δίνουν και πολύ σημασία, μέχρι που συναντάει την Ελπίδα, ένα ορφανό κορίτσι, και μαζί βρίσκουν τον ξυλοκόπο. Ο τελευταίος, αποφασίζει να φυλακίσει την Άνοιξη, ώστε να επεκταθεί ο χειμώνας και να κερδίσει περισσότερα χρήματα κόβοντας ξύλα, τα οποία χρειάζονται οι άνθρωποι τις κρύες μέρες. Έτσι και γίνεται, αλλά μετά από μήνες, ο ξυλοκόπος καταλαβαίνει ότι αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό και αποφασίζει μαζί με την Ελπίδα, την γυναίκα του δασοφύλακα, τον Δεκέμβρη και τους υπόλοιπους φίλους του-τους θεατές της παράστασης- να απελευθερώσουν την Άνοιξη και να επαναφέρουν την ισορροπία στην Φύση.
Το έργο γίνεται πολύ ενδιαφέρον για τα παιδιά τόσο μέσα από την εξέλιξή του, οσο και μέσα από την χρήση κατάλληλης μουσικής που επιμελήθηκε ο Δημήτρης Κανίογλου αλλά και διαφόρων βίντεο που παίζονται κατά τη διάρκεια της παράστασης σε video wall από τον Δημήτρη Βαβάτση. Μια από τις λεπτομέριες που δίνουν μια ιδιαίτερη χροιά σε αυτή την παράσταση θεωρώ ότι είναι ο ήχος, μέσα από τον οποίο παρουσιάζεται ο ρόλος του Δεκέμβρη, τον οποίο δεν βλέπουμε καθόλου επάνω στη σκηνή.
Το κείμενο της Κυριακής Πακιρτζίδου και της Μαρίας Φυντανή από την άλλη είναι ένα καλογραμμένο κείμενο, με τις απαραίτητες επεξηγήσεις να δίνονται κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της υπόθεσης, ώστε να λύνονται τυχόν απορίες που μπορεί να δημιουργούνται στα παιδιά, όπως το τι είναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή ποιες μέρες ονομάζουμε αλκυονίδες ημέρες κ.α. Σημαντικό στοιχείο μιας παιδικής παράστασης είναι η αλληλεπίδραση με το κοινό, που εδώ παρατηρείτε σε κορυφαία για την εξέλιξη της υπόθεσης στιγμή, κάτι που βοηθάει τα παιδιά που παρακολουθούν την παράσταση να διατηρήσουν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον τους και να νιώσουν ότι συμμετέχουν στη λύση του προβλήματος. Και μιας και μίλησα για το ενδιαφέρον των μικρών και των μεγάλων που δεν χάθηκε ούτε για μια στιγμή κατά τη διάρκεια της παράστασης, ας αναφερθώ λίγο και στις αντιδράσεις των παιδιών. Ενώ βρισκόμουν ανάμεσα σε παιδιά ηλικίας 5 ετών και άνω (γιατί η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά 5-12 ετών), και πριν να ξεκινήσει η παράσταση γινόταν ένας μικρός χαμός μέσα στην αίθουσα, όπως είναι λογικό, τα παιδιά οσο έβλεπαν τους ηθοποιούς να κινούνται σταματούσαν σταδιακά να μιλούν και πρόσεχαν ολο και περισσότερο οσα γινόταν πάνω και κάτω από τη σκηνή. Όσο για το τι γινόταν κατά τη διάρκεια του έργου; Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, με τα παιδικά ματάκια να είναι αποκλειστικά και μόνο επάνω στη σκηνή και τα παιδικά στοματάκια να ανοίγουν μόνο για να δώσουν τη βοήθειά τους με όρεξη όποτε το ζητούσαν οι ήρωες της ιστορίας. Και επειδή η εντύπωση που μας αφήνει κάτι φαίνεται από τα σχόλια που κάνουμε γι αυτό μετά το τέλος, έχω να αναφέρω και εδώ ότι άκουσα από παιδιά σχόλια του τύπου “μαμά, θέλω να ξαναρθούμε” ή “μαμα, γιατί τελείωσε;” ή ακόμα καλύτερα “Πάμε να βγουμε φωτογραφία με την Άνοιξη, πολύ μου άρεσε” σχόλια που όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, δείχνουν τον ενθουσιασμό των παιδιών γι αυτό που είδαν, η καλύτερη απόδειξη δηλαδή για την επιτυχία της παράστασης.
Φεύγοντας κανείς από την παράσταση παίρνει μαζί του αξιόλογα μηνύματα που έχουν σχέση με το γεγονός ότι οι συμπεριφορές των ανθρώπων έχουν οδηγήσει το περιβάλλον μας σε καταστροφή, ότι ο άνθρωπος στο βωμό του χρήματος μπορεί να θυσιάσει βασικά πράγματα για την ζωή του αλλά και να κάνει πολύ σημαντικά λάθη. Ταυτόχρονα όμως μέσα από την παράσταση παρουσιάζεται η αρετή της συγχώρεσης και της αλληλοβοήθειας καθώς και η σημασία που έχει η συνεργασία. Σε γενικές γραμμές η ιστορία αναδεικνύει την ηθική και οικολογική συνέιδηση των μαθητών, καυτηριάζοντας την απληστία, την διαφθορά και τον τυχοδιωκτισμό της εποχής.
Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι παρακολουθόντας κανείς την παράσταση θα αφιερώσει 50 λεπτά σε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον και σπουδαίο και ταυτόχρονα θα βοηθήσει μέσω του εισιτηρίου, έναν μαθητή δημοτικού σχολείου του δήμου Κορδελιού-Ευόσμου που έχει ανάγκη για νοσηλεία, καθώς ένα ποσό από τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από την παράσταση θα δοθούν γι αυτό το σκοπό.
Εαν τώρα εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο είσαι εκπαιδευτικός και διδάσκεις ή διευθύνεις κάποιο δημοτικό σχολείο, θέλω να σε ενημερώσω ότι μπορείς να μεταφέρεις την παράσταση στις αίθουσες του σχολείου σου, καθώς το έργο “Όταν βαλσάμωσε η Άνοιξη” θα παίζεται μέσα στα δημοτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης και των γύρω νομών καθ’όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους 2015-2016, κατόπιν συννενοήσεως (αν θέλεις την άποψη μου, πρέπει όπωσδήποτε οι μαθητές όλων των δημοτικών να δουν την παράσταση.)
Όταν βαλσάμωσε η Άνοιξη λοιπόν, για μια ακόμα παράσταση στο Πολιτιστικό Κέντρο Ευόσμου, 30 Δεκεμβρίου, στις 18.00 το απόγευμα. Μπείτε στη διαδικασία να οδηγήσετε μέχρι εκεί, αξίζει πραγματικά τον κόπο. Για εσάς τώρα που δεν οδηγείτε, φυσικά και σας έχω την λύση. Παίρνετε το λεωφορείο νούμερο 32 από τη πλατεία Αριστοτέλους και κατεβαίνεται στη στάση “τράπεζα”, που είναι δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο. Από απέναντι παίρνετε και το λεωφορείο για την επιστροφή. Μπορείτε να πάτε και με το λεωφορείο νούμερο 21, αλλά αυτή την διαδρομή δεν την ξέρω ακριβώς.
Μην χάσετε την παράσταση, γιατί θα χάσετε!