Ο μικρός 39 πυρετό από το πουθενά. Βγάζει ταυτόχρονα τα δύο επάνω δόντια.
Η μικρή λίγο αμήχανη. Χωρίς σχολείο- μας πέθαναν οι ιώσεις- στο σπίτι, με το μωρό, λίγο σαν μωρό, μέσα στο γλυκό χουζούρι του παλιμπαιδισμού, ελαφρώς βαριεστημένη .
Ο μπαμπάς στο Λονδίνο. Γιατί δουλεύοντας εδώ δε φτάνουν για να ζήσει ούτε εκείνος, ενώ εκεί φτάνουν να ζήσουμε όλοι.
Η μαμά στη Θεσσαλονίκη. Σ’ έναν αγώνα να προλάβει όλα και όλους.
Κι ο Άγιος Βαλεντίνος συνεπής στο ραντεβού του. 14 Φεβρουαρίου.
Σε τι με βοηθάει αυτή η ξενόφερτη γιορτή με τις ανθοδέσμες και τα γλυκά; Πώς η ζωή μου θα βελτιωθεί επειδή αποφασίσαμε να ενστερνιστούμε το προσκύνημα στον έρωτα; Γιατί να ασχοληθώ;
Θα σας πω αμέσως.
Όπως όλες οι μέρες γιορτής, η μέρα του έρωτα (ναι-οκ- του αγίου βαλεντίνου- λίγη σημασία έχει- ας ήταν και του αγίου καρπουζίου) είναι και μέρα μνήμης.
Ζορισμένη από το ότι η νταντά των παιδιών μου είναι κλεισμένη για τις 14 Φεβρουαρίου εδώ κι ένα μήνα- γεγονός που μου δίνει κέφι κι ελπίδα ΚΑΘΕ φορά που το σκέφτομαι!- θα περιμένω μέχρι η μέρα για τα παιδιά να κλείσει. Και 10-11 η ώρα το βράδυ, θα κάτσω στο σαλόνι μου με μια ωραία μουσικούλα και τα φώτα χαμηλωμένα, θα πιώ ένα ποτήρι κρασί (θηλάζει το θηρίο) και θα σκεφτώ πόσο μαγικά, πόσο υπέροχα, πόσο γεμάτα αγάπη έχουν υπάρξει τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.
Θα γυρίσω πίσω στο χρόνο, θα θυμηθώ ξανά από την αρχή πως γνώρισα τον άντρα μου, τις ηλιθιότητες που συνιστούσαν την πρώτη μας κουβέντα, το μετά, την αναμονή, τη σχέση, τη συγκατοίκηση, το γάμο, τη Δάφνη, το σπίτι, τη μετακόμιση, τον Αλέξανδρο.
Θα δαγκωθώ πικρά που όλα αυτά θα τα σκέφτομαι μόνη μου και θα αισθανθώ σίγουρα πως λείπει ένα κομμάτι της καρδιάς μου, πως θα ήθελα να του κάνω μια αγκαλιά, αλλά στωικά θα αποδεχθώ ότι αυτό δε γίνεται και θα διώξω τη θλίψη, αφήνοντας χώρο για ευγνωμοσύνη.
Είμαστε νέοι, γεροί, αγαπημένοι με δύο υπέροχα παιδιά και δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό η δυσκολία που θα χωρίσει τις ψυχές μας.
Μπορεί να ζούμε σε καιρούς δύσκολους, να μετράμε κέρματα στο τέλος του μήνα και να παρακαλάμε τα αφεντικά μας για «ένα μικρό έναντι», να αναγκαζόμαστε να ζούμε χωριστά, αλλά η αγάπη πάντα ελπίζει, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει- τα ξέρετε- και γενικώς είναι θαυματουργή.
Αυτές όλες τις σκέψεις που μπορεί σκόρπιες και χωρίς μοντάζ να περνούν συχνά- πυκνά από το μυαλό μου, δε θα τις οργάνωνα, δε θα τις έκανα ταινία και δε θα της απολάμβανα με ένα ποτήρι κρασί στο ένα χέρι κι ένα τσιγάρο στο άλλο, αν δεν ήταν του Αγίου ερωτύλου.
Όπως δεν τείνω να παίρνω αποφάσεις – resolutions- παρά κυρίως την πρωτοχρονιά, δε «γιορτάζω» κάθε μέρα την τύχη μου να αγαπώ και να αγαπιέμαι.
Σε έναν κόσμο με τόσα προβλήματα, πάλι καλά που υπάρχει έστω και ΜΙΑ μέρα αφιερωμένη στην αγάπη: γι’ αυτό δώστε το αρκουδάκι, πάρτε την ανθοδέσμη, κάντε το δωράκι και κανονίστε το δείπνο σας απενοχοποιημένα-
Και μην ξεχάσετε να τριγυρίσετε στο momfatale.gr που σύσσωμο κινείται στο λάγνο ρυθμό της σοκολάτας και δίνει πληροφορίες για μαμάδες, εγκύους, θηλάζουσες, συνταγές, ιδέες και άλλα πολλά κι αφροδισιακά <3