Να πω ότι που με χάνεις που με βρίσκεις, σε έναν παιδότοπο, ψέματα θα πω. Οι παιδότοποι είναι το τελευταίο μέρος που θα σκεφτώ να πάω τα παιδιά μου, τουλάχιστον από τότε που ζούμε στη Θεσσαλονίκη ξανά κι αυτό για μια σειρά από λόγους. Για αρχή, μου πέφτουν ακριβοί σε σχέση με αυτό που προσφέρουν. Ειλικρινά, το να δώσω δέκα ευρώ- χοντρικά- ανά παιδί για να παίξουν τα παιδιά μου σε ένα μικρό κατά κανόνα χώρο, με ένα ελεεινό διαχωριστικό, με μετρίως καθαρές τουαλέτες, κοπέλες που επιβλέπουν και δε συμμετέχουν, τραπέζια το ένα πάνω στο άλλο, αγριεμένα πιτσιρίκια που δεν ξέρουν πώς να πρωτο-εκτονωθούν, όχι ευχαριστώ. Καλύτερα στο πάρκο που υπάρχει άπλα και καθαρός αέρας.
Με την άποψη που κουβαλάω για τους παιδοτόπους , σαφώς και όχι απλώς δεν πολυπηγαίνω τα παιδιά μου, αλλά ποτέ δε θα σκεφτόμουν να κάνω εκεί τα γενέθλιά τους. Χτες όμως, βγήκα από τα συνηθισμένα μου δρομολόγια – στο κέντρο της Θεσσαλονίκης- και έφυγα ανατολικά, συγκεκριμένα στην Κρήνη, στο ύψος του νοσοκομείου Παναγία, λίγο πριν τη Ρέμβη. Εκεί, στην πλατεία Ύδρας –που κάποτε τρώγαμε την καλύτερη γαριδόσουπα της πόλης στον Λάκη- εδρεύει ένας παιδότοπος που ονομάζεται Κοκολίμπο.
Όταν άκουσα το όνομα, σίγουρα δεν ενθουσιάστηκα, ενώ όταν άκουσα την τοποθεσία ήμουν έτοιμη να ακυρώσω το ραντεβού. Ωστόσο, η φίλη με την οποία θα πηγαίναμε τα παιδιά μας είναι της απολύτου εμπιστοσύνης μου κι όταν με διαβεβαίωσε ότι είναι εξαιρετικά, είπα να το δοκιμάσω.
Δεν το μετάνιωσα.
Ο χώρος πεντακάθαρος και φυσιολογικού μεγέθους, χωρισμένος σε παιχνιδογειτονιές: ένα φουσκωτό στο βάθος, μια κατασκευή με μπάλες και σκαρφάλωμα, δίπλα κολλητά ένα μικρό χωριστό κομμάτι για τα μικρά μικρά κι απέναντι μια σύνθετη κατασκευή με τσουληθρίτσες και σκαρφαλώματα κι ακριβώς μπροστά του ένας χώρος για ελεύθερο παιχνίδι με πάγκους και καρεκλίτσες περιμετρικά ώστε τα παιδάκια να μπορούν να φάνε τακτικά εκεί, αν θέλουν ή αν είναι καλεσμένα σε πάρτυ.
Πήγαμε Κυριακή- τη χειρότερη μέρα από άποψη κόσμου- με τέσσερα παιδιά: ενάμιση έτους, τρία, τέσσερα, πέντε. Τις τρεις ώρες που παραμείναμε στο Κοκολίμπο:
Ο Αλέξανδρος, ενάμιση, έκανε νάζια και δεν ήθελε να μπει. Ερχόταν μια κοπέλα ανά δέκα λεπτά και του πρότεινε διάφορα παιχνίδια, μέχρι που τελικά ενέδωσε!
Η Δάφνη και οι φίλοι της: αναπήδησαν στο φουσκωτό, σκαρφάλωσαν, έτρεξαν αλλά κυρίως, καθοδηγούμενοι από κοπέλες, έπαιξαν μουσικές καρέκλες κι ένα σωρό άλλα ομαδικά παιχνίδια, στα οποία ο νικητής κέρδιζε ένα ψεύτικο «μετάλλιο» –μεγάλος ενθουσιασμός και περηφάνια οι μικροί μας νικητές!– χόρεψαν, έκαναν λίμπο, ζωγράφισαν, έκαναν body painting, (μικρό- μη φανταστείτε- αλλά με όσο παραπάνω γκλίττερ γίνεται: δεύτερο κύμα ενθουσιασμού!), διασκέδασαν με τη Μίνι, η οποία εμφανίστηκε από το πουθενά σκορπώντας κύματα χαράς στα μικρότερα, είδαν κουκλοθέατρο, έπαιξαν μουσικά όργανα και όλο και κάτι θα έκαναν που δεν είδα!
Αυτό που με ενθουσίασε είναι ότι τα παιδιά μου δεν έμειναν λεπτό χωρίς μια κοπέλα να τα κατευθύνει, να τα προσέχει και να τα συντονίζει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το παιχνίδι να είναι απρόσκοπτο και να μη συννεφιάζει από τις συνήθεις αντιδικίες και δράματα των ανθρώπων προσχολικής ηλικίας :)
Όσο για εμάς τις μαμάδες, ειλικρινά ξεκουραστήκαμε κι απολαύσαμε η μια την παρέα της άλλης μιας και τα παιδιά μας ήταν απόλυτα απασχολημένα και χαρούμενα.
Τελικά, αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις έναν ζωντανό, καθαρό παιδότοπο που να σερβίρει προιόντα της προκοπής κι όχι τα χειρότερα-φθηνότερα του είδους και να απασχολεί προσωπικό που να είναι ικανό σε αριθμό και σε προσόντα ώστε να απασχολεί δημιουργικά τα παιδιά- με άλλα λόγια πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις ένα παιδότοπο που να αξίζει τα λεφτά του. Μετά την επίσκεψη στο Κοκολίμπο, διαπιστώνω πως μπορεί να είναι δύσκολο αλλά σίγουρα δεν είναι ακατόρθωτο μιας και κάποιος το έχει πετύχει: το Κοκολίμπο!
Με δύο λέξεις: Συστήνω ανεπιφύλακτα.
Για περισσότερες πληροφορίες δοκιμάστε εδώ:
Ανδρούτσου 35 (Πλατεία Ύδρας), Καλαμαριά, 551 32
2310 436914 | 6944926640 | [email protected] και http://www.kokolimbo.gr/