Από προχτές που ανέβασα στο φβ μια φωτογραφία μας με τη Δάφνη να είμαστε στη Ναυαρίνου με τα πατίνια (και τα τουτού!!!) μας, μου στείλατε πολλά πολλά μηνύματα, κυρίως για το αν φοβάμαι μην πέσει, μη χτυπήσει, αν τα μαθαίνει με ασφάλεια, αν έχει δάσκαλο κι άλλα σχετικά, οπότε κι αποφάσισα να γράψω όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε σε μια μεριά και μετά, η απόφαση δική σας.
Καταρχάς, να σας πω ότι κάνω εγώ πατίνια από 6-7 χρονών, μέχρι σήμερα που κοντεύω τα 40. Επομένως, είναι κάτι που ξέρω ποοοοσο απολαυστικό μπορεί να είναι και η ίδια μου δεν το φοβάμαι, ενώ ταυτόχρονα έχω επίγνωση του πόσο μπορεί να πονέσει, άρα και πως να προστατευτώ εγώ και το παιδί μου. Αυτό είναι ένα πρώτο κομμάτι πολύ σημαντικό: ο γονιός να νιώθει άνετα με αυτό που κάνει το παιδί του, ειδικά όταν το παιδί είναι προσχολικής ηλικίας κι ο τρόπος του να ερμηνεύει τα πράγματα είναι να “διαβάζει” το πρόσωπο και τις αντιδράσεις του γονιού.
Σκεφτείτε τώρα, το πιτσιρίκι να ανέβει για πρώτη φορά στα πατίνια του και να γυρίσει να σας δει κάτωχρο… δε νομίζω να πάρει θάρρος!
Μια δεύτερη, ακόμη πιο σημαντική παράμετρος είναι το πως. Πώς θα μάθει το παιδί πατίνια; Να αντιστρέψω την ερώτηση και να σας πω πως ΔΕ θα μάθει: εκείνο στα πατίνια του για πρώτη φορά κι ένας μεγάλος να το σέρνει από δω, να το σέρνει από εκεί και στα ενδιάμεσα να του λέει πράγματα του τύπου “Μπροστά το βάρος, μην πέσεις” ή απλώς “πρόσεχε μην πέσεις!”. Κακά τα ψέμματα, gals. Χρειάζεται δάσκαλο. Έναν άνθρωπο που αυτή είναι η δουλειά του: να διδάξει ισορροπία, φρένα, σωστή τεχνική με μεταδοτικότητα και αγάπη τόσο για το άθλημα όσο και για το παιδί. Χρειάζεται έναν άνθρωπο που να μιλάει τη γλώσσα του πατινιού και του παιδιού ταυτόχρονα. Εδώ μπορώ να βοηθήσω: ο δάσκαλος αυτός υπάρχει, λέγεται Γιώργος, τον βρίσκετε στο 6972800030 και κλείνετε το ωριαίο σας μαθηματάκι προς δέκα ευρώ στον πολυχώρο WE, με απόδειξη κι όλα κομπλέ και by the book.
Μια ερώτηση που μου έκαναν πολλοί είναι αν χρειάζεται να έχει το παιδί δικό του εξοπλισμό. Ενώ, όπως σας έλεγα και στο προηγούμενο σχετικό άρθρο, ο εξοπλισμός στο WE είναι σε άριστη κατάσταση, εγώ προσωπικά επέλεξα το ΝΑΙ. Να έχει δικό της εξοπλισμό και να σας πω γιατί: Όταν έχεις δικό σου εξοπλισμό, έχεις όλο το χρόνο να εξοικειωθείς. Παρατηρείς τις ρόδες, το φρένο, τις δέστρες, ρωτάς αυτό τι κάνει, αυτό γιατί είναι έτσι- μαθαίνεις. Επιπλέον, το “πονάς” και το νοιάζεσαι γιατί είναι δικό σου και στην περίπτωση του παιδιού (που κατά κανόνα παίρνεις πατίνια με αυξομείωση, που πιάνουν 3-4 νούμερα δηλαδή, από 28-32 για παράδειγμα) θα το έχεις χρόοοονια.
Πώς ψωνίζεις εξοπλισμό; Απάντηση: είσαι αγκαλιά με κάποιον που ξέρει το προιόν άριστα. Να σας πω το δικό μας παράδειγμα. Μπαίνω στο rollerlovers.com, κάθομαι καμιά ώρα και ψάχνω. Βρίσκω ένα ζευγάρι στα 50 ευρώ, λέω οκ- καλό μου φαίνεται. Στη συνέχεια παίρνω το τηλεφωνάκι που δίνει επάνω αριστερά και συζητάω εκτενώς την επιλογή μου, με βάση τις ανάγκες του παιδιού και τις οικονομικές μου δυνατότητες. Από εκεί που θα έπαιρνα ένα μετριότατο ζευγάρι νούμερο 24-28 με πενήντα ευρώ, το οποίο και θα πέταγα το Σεπτέμβριο μιας και το πόδι της Δάφνη από Σεπτέμβριο θα είναι σίγουρα στο 29, με βοήθησαν (πάρα πολύ και για πολύ ώρα) και πήρα τελικά ένα κορυφαίο ζευγάρι νούμερο 28-32 προς 90 ευρώ, το οποίο η Δάφνη θα έχει για τα επόμενα δυο χρόνια σίγουρα! Επίσης, ο εξοπλισμός αρχίζει με τα πατίνια αλλά σίγουρα δε σταματά εκεί. Τα προστατευτικά είναι πολύ λιγότερο διασκεδαστική αγορά, αλλά εξίσου ουσιώδης: περικάρπια, προστατευτικά για τους αγκώνες και επιγονατίδες και φυσικά ΚΡΑΝΟΣ είναι απαραίτητα για τον κάθε αρχάριο (κι όχι μόνο). Εμπιστευτείτε τα παιδιά στο rollerlovers.com και νιώστε άνετα να ζητήσετε όσες διευκρινίσεις χρειάζεστε.
Η πρόοδος, τώρα. Πόσο γρήγορα θα μάθει το παιδί σας πατίνια, έχει να κάνει με το παιδί κι ένα κάρο παραμέτρους, αλλά- αν μου επιτρέπετε- τι μας νοιάζει;! Το προορίζουμε για Ολυμπιακούς ή κάτι , ή απλώς το συστήνουμε σε πράγματα που μπορεί να το διασκεδάσουν, ενώ παράλληλα γυμνάζουν σώμα και νου; Σε κάθε περίπτωση, κι εφόσον αυτό είναι κάτι που σας ενδιαφέρει, ρωτήστε το δάσκαλο μετά από δύο-τρία μαθήματα, οπότε και θα είναι σε θέση να το αξιολογήσει.
Η Δάφνη, που δε νομίζω ότι αντιπροσωπεύει το μέσο όρο, στο πρώτο μάθημα τσούλησε, στο δεύτερο έκανε σλάλομ και στο τρίτο έβγαλε όπισθεν. Κυρίως όμως περιμένει με ανυπομονησία, την επόμενη φορά που θα κάνει μάθημα, ή έστω, θα πάρει τα πατίνια της και θα ξεχυθεί στη Ναυαρίνου (όχι την πλατεία με τις φρικτές για πατίνια πλάκες, στη Γούναρη!).
Σας αφήνω με τον καθημερινό σουρρεαλιστικό μας διάλογο:
εγώ: άντε Δάφνη, να μάθεις καλά, να πηγαίνουμε στην Παραλία.
Δάφνη: έχει άμμο στην παραλία. θα κολλάνε οι ρόδες μου.
Να είστε όλοι καλά, να τολμάτε με ασφάλεια και να γελάτε χωρίς αναστολές!
<3
όλια