Μας έφαγε το σπίτι τις προάλλες. Έξω να φυσάει και να κάνει κρύο, μέσα η ομάδα να μην έχει ιδιαίτερη όρεξη για βόλτες και περιπέτειες.
«Καλά», λέω στα παιδιά, «αν αλλάξετε γνώμη και θέλετε να πάμε μια βολτίτσα κάπου κοντά, πείτε μου!» και πριν περάσουν πέντε λεπτά και τα δυό μου παιδιά άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά «ΠΑΡ-ΚΟ ΤΣΈ-ΠΗΣ, ΠΑΡ-ΚΟ ΤΣΕ-ΠΗΣ»!
Το πάρκο τσέπης είναι μια ιδέα που γεννήθηκε στους ανθρώπους της πολύ δραστήριας ομάδας “Πρωτοβουλία Γειτονιάς της Αλεξάνδρου Σβώλου”, που ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2013 από μία ομάδα κατοίκων της πόλης μας κι έκτοτε αναζητά σταθερά τρόπους βελτίωσης της ζωής στη γειτονιά.
Όπως αναφέρει κι η σελίδα της ομάδας στο φβ, πραγματοποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανοικτές συνελεύσεις στην Δημοτική βιβλιοθήκη όπου ο καθένας είναι ελεύθερος να μοιραστεί τις σκέψεις του, τις ιδέες και τα όνειρα του για την Γειτονιά.
H πρώτη δράση της ομάδας ήταν το ‘Δείπνο της Άνοιξης’ το οποίο πραγματοποιήθηκε αρχικά τον Απρίλιο του 2014, κι έκτοτε πραγματοποιείται σε ετήσια βάση. Είναι μια υπέροχη εικόνα, όταν στην Αλεξάνδρου Σβώλου κρέμονται πανάκια, μπαλόνια ή κάθε είδους αυτοσχέδια διακοσμητικά, στρώνονται το ένα τραπέζι δίπλα στο άλλο και γείτονες, φίλοι και γνωστοί απολαμβάνουν τη χαρά της παρέας σε έναν δρόμο κλειστό για τα αυτοκίνητα κι ανοιχτό για μουσική, ιδέες, παιδιά και φαγοπότι.
Το Πάρκο Τσέπης είναι μια δράση που τώρα σχεδιάζεται.
Στη συμβολή των οδών Αγαπηνού και Ι. Μιχαήλ υπήρχε ένας χώρος σιχαμένος, κατάφυτος, κατειλημμένος από γάτες- από εκείνα τα οικόπεδα του κέντρου που καταδικασμένα να μη χτιστούν παρατήθηκαν, γέμισαν αγριάδες και πρασινάδες, άρχισαν να βρωμάν και να ζέχνουν, κι έγιναν μια πληγή για όλους τους περαστικούς. Επίμονα και σιγανά, η Γειτονιά της Σβώλου μπήκε στο οικόπεδο, το ξεχορτάριασε, το καθάρισε από μπάζα και κάθε είδους βρωμιές, κρέμασε δυο σειρές με κορδελίτσες που του έδωσαν έναν αέρα περιποίησης, κρέμασε ένα μπάννερ που αναγράφει ΠΑΡΚΟ ΤΣΕΠΗΣ με ένα υπαρκτό αλλά ανεπαίσθητο ερωτηματικό, έκοψε βασιλόπιτα εκεί και, με το μοναδικό της τρόπο, κατάφερε να το βάλει στο ραντάρ μας, κατά τρόπο που να ρωτάμε τα παιδιά μας που θέλουν να πάνε και να μας απαντούν «στο Πάρκο Τσέπης!».
Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας και να τα πάμε πράγματι στο παρκάκι. Πλην όμως ήταν αργά το απόγευμα,έξω είχε ήδη νυχτώσει,το παρκάκι ήταν άδειο κι η μεταλλική του πόρτα ερμητικά κλειστή. Οι μεγάλοι, μαθημένοι στο συμβιβασμό, θεωρήσαμε ότι είναι κλειστό και τα παραινέσαμε να προχωρήσουν παρακάτω. Τα μικρά, όμως, ασυμβίβαστα και μαχητικά από τη φύση τους, δεν ήταν διατεθειμένα να τα παρατήσουν έτσι εύκολα. Έβαλαν τα χεράκια τους στην καγκελόπορτα, έψαξαν το σύρτη, μια πιθανή κλειδαριά. “Μα είναι ανοιχτό, μαμά!“, μου είπε η Δάφνη απογοητευμένη από την παραίτησή μου και κάπως με ξύπνησε. “Έχεις δίκιο”, της λέω, διαπιστώνοντας ότι ούτε κλειδαριά, ούτε σύρμα εμπόδιζαν την πόρτα.
Μπήκαμε μέσα με το καρότσι μας, δυο μπαλίτσες, ένα σπαθί, δυό μικροί και δυό μεγάλοι. Καθίσαμε ένα μισάωρο, κατά το οποίο τα παιδιά μας δε σταμάτησαν να τρέχουν, να σκαρφαλώνουν, να ανακατεύουν χώματα και να φωνάζουν ρυθμικά : παρ-κο τσέ-πης, παρ-κο τσέ-πης! Ήταν απαραίτητη εκτόνωση για όλους μας, τρία λεπτά από το σπίτι μας, σε μια όαση in the making που τόσο καιρό παρέμενε αόρατη στα μάτια των περισσότερων.
Μόνο όταν οι άνθρωποι ενωνόμαστε παράγεται ευτυχία: άλλοτε με τη μορφή μιας συζήτησης, μιας παρέας ή – γιατί όχι- ενός μικρού αλλά ξεχωριστού Πάρκου Τσέπης!
Για περισσότερα, ακολουθήστε την ομάδα στη σελίδα της στο φβ – εδώ ο σύνδεσμος, ελάτη στη συνάντηση στο we, και σίγουρα, περάστε έξω από το Πάρκο Τσέπης για μια μίνι αυτοψία!
Η γειτονιά μας όπως τη φανταστήκαμε είναι στο χέρι μας <3
;)