Δημοσιεύσω επιστολή που έλαβα, ανώνυμα, σύμφωνα με την επιθυμία της συγγραφέως.
Στηρίζω το περιεχόμενο και κάθε γυναίκα που διεκδικεί να νιώθει καλά με τον εαυτό της 100% και το μόνο που έχω να πω είναι και του χρόνου, πιό ελεύθερες!
“Αποφάσισα να γράψω για όλα αυτά που σκάφτομαι κάθε χρόνο την ημέρα της μητέρας, αλλά και γενικώς κάθε φορά που με ρωτάνε «εσείς πότε θα βάλετε μπρος για παιδάκι;»
Θα σας προειδοποιήσω ότι διαβάζοντας αυτό το κείμενο κάποιοι θα νιώσετε άσχημα, κάποιοι θα με πείτε αιρετική (στην καλύτερη περίπτωση) και άλλοι θα θελήσετε να μου συμπαρασταθείτε, κάτι που ίσως να χρειαζόμουν παλιότερα αλλά όχι πια. Όλα είναι ευπρόσδεκτα.
Όλοι ποστάρουν φωτογραφίες με τις μαμάδες τους, καθότι πλέον είναι μόδα. Καμία αντίρρηση σε αυτό. Πιο πολύ χαίρομαι όσους ποστάρουν φωτογραφίες με τις μαμάδες τους όλο το χρόνο καθώς και όσους μιλούν με όμορφα λόγια για αυτές με την παραμικρή αφορμή. Χαίρομαι πραγματικά όσους γνωστούς και φίλους έχουν ουσιαστική σχέση με τους γονείς τους αλλά και όσους έγιναν γονείς και το ήθελαν πραγματικά. Που μεγαλώνουν με μεράκι τα παιδιά τους λες και γεννηθήκαν για να το κάνουν αυτό., που έχουν τόσο περίσσεμα αγάπης μέσα τους.
Σε κάθε περίπτωση, δεν ισχύει το ίδιο για όλους. Γραφώ γιατί εκπροσωπώ την άλλη πλευρά. Εκείνη στην οποία μπαίνουν οι άνθρωποι με τις προβληματικές σχέσεις με τη μητέρα ή και τους δύο γονείς. Αυτούς που στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν γιορτάζουν την ημέρα της μητέρας όχι γιατί τη θεωρούν ξενόφερτη αλλά γιατί δεν νιώθουν κάτι τόσο σπέσιαλ. Αλλά κι εκείνους που για τους δικούς τους λόγους, δεν θέλουν να έχουν επαφές με τη μάνα τους, όσους παλεύουν μέσα τους να ξεριζώσουν όλο αυτό το «ιερό» πράγμα και δε νιώθουν φυσιολογικοί αλλά και όλους εκείνους που κατέβασαν τη μάνα τους από το θρόνο της.
Μη γιελέστε. Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν πικραθεί από τις μάνες τους. Και είναι μεγάλη η μάχη μέσα τους όσο και το ερώτημα «μα καλά δεν αγαπώ τη μάνα μου;». Δεν έχω απάντηση σε αυτό γιατί η κάθε κατάσταση είναι διαφορετική. Πολύς κόσμος δεν φτάνει ούτε στο πρώτο βήμα, αυτό του απογαλακτισμού ή της απομυθοποίησης της μάνας. Τι να κάνουμε, και η μάνα άνθρωπος είναι, θα τα κάνει και τα λάθη της. Γενικώς όμως, επειδή «εκείνη ξέρει καλύτερα» επαναπαυόμαστε κάπως και φτάνουμε να είμαστε 40 χρονών με εφηβεία ή και εντελώς στα χαμένα επειδή πάντα «εκείνη ήξερε» μέχρι που έφυγε από την ζωή.
Δεν γράφω για να κατηγορήσω τις μάνες. Θεωρώ ότι όλοι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και ό,τι πιστεύουν πως είναι το σωστό. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι είναι κιόλας. Όταν λοιπόν περάσει το πρώτο στάδιο της αναγνώρισης ότι μερικές φορές η μαμά κάνει και λάθος, και βλέπεις κι άλλα πράγματα που δεν έβλεπες μικρός μέσα από τη φούσκα, σου κόβονται λίγο τα πόδια όταν η μαμά πέφτει λίγο στα μάτια σου. Γιατί αρχίζεις και ζεις με τις τύψεις. Αρχίζεις και σκέφτεσαι «είμαι κακός άνθρωπος, δεν αγαπώ τη μάνα μου». Κι αυτό είναι μια μάχη που ή κερδίζει η ενοχή ή ο εγωισμός. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις δεν είσαι ποτέ έτοιμος να το παραδεχτείς.
Αυτά λοιπόν είναι τα ήπια σενάρια. Τα σενάρια στα οποία τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα και την άνεση να κάτσουν και να τα σκεφτούν όλα αυτά. Παράλληλα όμως υπάρχουν και τα άλλα σενάρια. Εκεί που παίζει μέχρι και μίσος για τη μάνα. Τα σενάρια όπου έχει πιάσει παιδί τη μάνα του να απατά τον πατέρα, που την έχει πιάσει να πίνει, να χτυπάει ένεση, που ξέρει ότι εκείνη το άφησε στο ίδρυμα, ή στο δρόμο. Πώς άραγε νιώθουν αυτά τα παιδιά όταν βλέπουν όλο τον χαρούμενο κόσμο να γιορτάζει την ημέρα της μητέρας; Επίσης πώς μπορεί να νιώθει αντίστοιχα μια γυναίκα που δεν μπορεί να γίνει μάνα;
Είναι εξαιρετικά τυχεροί όσοι έχουν μεγαλώσει και συνειδητοποιήσει ότι η σχέση με τη μητέρα (η και τους δυο γονείς θα πω εγώ) είναι ξεχωριστή και την χαίρονται. Όσοι προσπαθούν να πείσουν το εαυτό τους ότι όλα είναι ΟΚ γιατί «εντάξει η μάνα μου είναι την αγαπώ», ίσως περνάνε ένα λούκι παραπάνω, που ίσως βγει άκρη, ίσως και όχι. Και όσοι προτιμούν να μη μιλάνε για τη μάνα τους, κάτι πονάει. Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για το τι κάνει ο καθένας για αυτό του τον πόνο. Απλά, δεν είναι για όλους η ημέρα της μητέρας.
Και κλείνοντας, αποφάσισα ότι δεν θέλω δικά μου παιδιά για πολλούς λόγους. Κυρίως επειδή είναι περισσότερα στο ζύγι τα κατά παρά τα υπέρ. Μπορεί όντως να φοβάμαι, μπορεί να υπάρχει υφέρπουσα κατάθλιψη, μπορεί όντως να έχει επηρεάσει η κακή σχέση με τη μάνα μου. Το θέμα είναι πως δεν κάνουν όλοι για γονείς. Κι εγώ είμαι μια από αυτούς. Κάποτε ένιωθα άσχημα μια μέρα σαν κι αυτή. Τώρα απλώς είναι μια μέρα σαν τις άλλες.”