Κάτι έπρεπε να του πω για τους γονείς του. Ακόμη καλύτερα, κάτι έπρεπε να σκεφτώ να του πω για τους γονείς του. Μέχρι στιγμής είχε σεβαστεί παραδόξως το άβολο της κατάστασης και δεν είχε ρωτήσει ακόμη αυτός ο μικρός εν εξελίξει ανθρωπάκος.
Έπρεπε πρώτα να του περιγράψω την κοινωνία μας, ώστε να μπορέσω να του εξηγήσω πως η μητέρα του είναι ζωντανή, αλλά μέχρι να επιβεβαιώσουν οι αρχές ότι μπορεί να διυλίσει την απώλεια του πατέρα του και συζύγου της, έπρεπε να παραμείνει η σχέση τους στην απομόνωση.
Καμία επικοινωνία.
Πλήρης αποχή.
Ούτως ώστε να μην αυτοκτονήσει. Εάν αυτοκτονούσε την κηδεμονία θα την αναλάμβανα εγώ. Μου φάνηκε απλό και προφανές. Δεν είμαι διαθέσιμος τύπος για παιδιά. Αδιαφορώ αμέτρητες ώρες. Κάνω τα πάντα για να γίνει η ζωή μου πιο εύκολη. Δεν είμαι για παιδιά εγώ. Θα δείξει η μάνα του ότι τον αγαπά και θα γυρίσει πίσω σε εκείνην. Θα τους βοηθήσω όπως χρειάζεται.
Διαθέτω τα μέσα. Τον τρόπο για παιδιά δε διαθέτουμε.
Ακόμα δεν είχα νέα της. Κακό αυτό. Αλλά σημαίνει τουλάχιστον πως ζει ακόμα. Πώς ζεί όμως; Είναι ικανή να τον αναλάβει μόνη της. Και μιλάμε για τροφή, καθαρό ύπνο, πρόγραμμα, επιμόρφωση και διασκέδαση.
Δεν είναι απλό.
Μου αρέσει να παρακολουθώ μια νέα μορφή τέχνης. Αυτή με τις μινιατούρες. Ο λογαριασμός μου στο Pinterest είναι γεμάτος από τέτοιες φωτογραφίες, κυρίως Ιαπώνων, ημερολογίων. Μια μάλιστα μας είχε τραβήξει το ενδιαφέρον. Απεικόνιζε μάστορες με τρόμπες να φουσκώνουν τις σταφίδες και να τις επαναφέρουν στη θέση σταφύλι. Ήταν φτιαγμένο με χιούμορ, όχι μόνο μαεστρία.
Έτσι είμαστε κι εμείς. Μινιατούρες εναλλαγής καταστάσεων. Ποίος κόσμος των γιγάντων θα μας φανερωθεί άραγε για να μας δείξει τι είναι αυτό που εν τέλει κάνουμε. Αυτά, προς το παρόν με ήσυχη επικοινωνία από το σύμπαν.
