Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και γελάω! Ούτε εγώ το πιστεύω πως βρήκα χρόνο να ασχοληθώ με το σαιτ: να αλλάξω καμιά φωτογραφία, να ανεβάσω άρθρο, να συντονίσω την ομάδα, να ξανανοίξουμε διάλογο, να βρεθούμε.
Συνήθως, όταν με ρωτάνε κάτι που ξεκινάει από τη λέξη “πότε”, απαντάω “όταν της έρθει περίοδος” κι επειδή αυτό προβλέπεται να συμβεί κάπου στα επόμενα (ΛΙΓΑ) επτά χρόνια, διορθώνω: “όταν θα πάει φαντάρος”.
Ο χρόνος περνάει νερό. Τα λεπτά της ώρας έχουν γίνει σαν αυτά του ευρώ: ασήμαντα. Κάτι εκφράσεις του τύπου “κάτσε μια στιγμή” είναι φαιδρές. Χρειάζομαι να κάτσω καμιά βδομάδα. Ίσως και μήνα…
Τα παιδιά μεγαλώνουν. Επτά ήδη η Δάφνη και τέσσερα μισό ο Αλέξανδρος.
Πηγαίνουν πια σχολείο και τα δύο, “σχολείο κανονικό”, που λέει και η Δάφνη, όχι πια παιδικό σταθμό.
Και μαζί τους μεγαλώνουν κι οι υποχρεώσεις μας: ξύπνα από τις 6.30 για να προλάβεις να τους ετοιμάσεις και να τους πας 8 η ώρα στο σχολείο –
by the way, θυμίστε μου για ποιο λόγο παιδαγωγικής φύσης τα παιδιά μας σηκώνονται από τις επτά η ώρα…
– και τρέχα μετά να τα προλάβεις σε πέντε ώρες, οπότε και πρέπει να είσαι στο σχολείο για να τους παραλάβεις για να αρχίσει η σκυταλοδρομία που είναι η υπόλοιπη μέρα μας με υποχρεώσεις να διαδέχονται καθήκοντα και δραστηριότητες. Για κάθε παιδί, τσάκ! ανεβαίνει ένα κλικ ο συντελεστής δυσκολίας: περισσότερες διαδρομές, περισσότερες υποχρεώσεις, περισσότερα όλα.
Και κάπως έτσι, ανεβάζοντας καλσόν μπαλέτου, φορώντας κολυμβητικά σκουφάκια, τρέχοντας από το ένα μέρος στο άλλο, ασθμαίνοντας να προλάβουμε και τα μαθήματα, με τη βοήθεια ο ένας γονιός του άλλου κι όποιου άλλου έχει ευχαρίστηση, βλέπε παππούδες, γιαγιάδες και σια, περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια.
Συχνά η νύχτα με βρίσκει εξαντλημένη. Ξέπνοη. Το μυαλό μου γυρνάει πολύ συχνά στις στιγμές που έζησα μόνη μου, κι ήταν άπειρες μέχρι τα τριανταπέντε μου που έγινα μάνα. Νοσταλγώ, περισσότερο απ’ όλα, την ξεγνοιασιά: την γλυκιά εκείνη ανεμελιά του να ζεις για σένα, χωρίς να πρέπει να προβλέψεις τίποτα, χωρίς να εξηγήσεις τίποτα, χωρίς να διορθώσεις, να υποθέσεις, να καθαρίσεις, να μαγειρέψεις περισσότερο από ότι εσύ χρειάζεσαι.
Ολοκληρώνω τη σκέψη μου και πριν το καταλάβω έχω βρεθεί πάνω από τα κοιμισμένα τους κεφάλια και να ευχαριστώ το σύμπαν ολόκληρο που δεν είμαι σε αυτή τη θέση: της εφηβικής, αυτιστικής μοναχικότητας που η αρχή και το τέλος μου να είμαι εγώ. (Επισημαίνω, με την παρένθεσή μου, το αυτονόητο: μιλάω ΜΟΝΟ για τον εαυτό μου. )
Ευχαριστώ την καλή μου τύχη που γνώρισα έναν άνθρωπο που μου ενέπνευσε την ανάγκη να κάνω παιδιά και που σήμερα, μαζί, τα μεγαλώνουμε και κυρίως ευχαριστώ την καλή μου τύχη που έχω αυτά τα δύο ανυπόφορα, ενίοτε κακότροπα, ασεβή, υπερκινητικά, φασαριόζικα πλάσματα να μου θυμίζουν ότι η ζωή είναι ένας δρόμος κι ευχήθηκα να είναι μακρύς, γεμάτος περιπέτειες και γνώσεις.
Ένας καλός ύπνος, ένα “γονεϊκό” ρεπό, ένα καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα, ίση κατανομή ευθυνών μέσα στο σπίτι, χώρισμα των εργασιών με βάση τις δεξιότητες, δουλειά ατομική σε σώμα και πνεύμα, κάμποση γιόγκα και ομμμ, βαθιές ανάσες, πολύς αυτοσχεδιασμός και τόνοι αγάπης.
Ας ελπίσουμε ότι ΚΑΙ φέτος αυτά θα είναι αρκετά!
Καλή έβδομη σεζόν παρέα.
<3
Ο.