Ράπισμα.
Αυτό ένιωσα, όταν το πρωτοάκουσα.
Ένα απότομο, αναπάντεχο ράπισμα που άφησε σημάδι.
Μια ineffable αίσθηση χαρμολύπης, ίσως απώλειας αλλά που παλεύεται με μια ένταση διαρκείας, υπόκωφη όσο και σταθερή και μεταλλάσσεται νότα στη νότα σε μια βεβαιότητα ότι κ α ι αύριο θα βγει ο ήλιος, κι ότι αύριο, μαδε φακα, θα είναι μια καινούρια- ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΙΑ- μέρα.