Δεν υπάρχει ταινία που τα παιδιά κι εγώ να αγαπάμε περισσότερο,
δεν υπάρχει ταινία που τα παιδιά κι εγώ να έχουμε δει περισσότερες φορές.
Δεν υπάρχει σκηνοθέτης που να λατρεύουμε όσο ο Χαγιάο Μιγιαζάκι, και στούντιο που να έχουμε δει όλες του τις ταινίες όπως το Studio Ghibli.
Είναι ταινίες που βρίσκονται, βλέπετε, στον αντίποδα της αμερικάνικης κινηματογραφικής παράδοσης και αυτό από μόνο του είναι μια εμπειρία ασύλληπτα ξεκούραστη γιατί όσο και να το κάνεις καλή και εντυπωσιακή η Disney για παράδειγμα, αλλά πολύ ΠΟΛΥ φορτική και φορτωμένη. Φτάνει έτσι κάποια στιγμή που ως γονιός και θεατής κουράζεσαι να βλέπεις τους γονείς των πρωταγωνιστών να εξαφανίζονται, να πεθαίνουν ή γενικώς να μην υπάρχουν στα δέκα πρώτα λεπτά και ο/οι πρωταγωνιστές/στριες να παλεύουν να αποδείξουν την αξία τους, πολεμώντας, παλεύοντας, δημιουργώντας εντάση και παρατεταμένη αγωνία στο θεατή. Αν το σκεφτείτε δε διαφέρει και πολύ από το μέσο western: η ρητορική του μοναχού κάουμπόυ έχει εμποτίσει και τις παιδικές ταινίες.
Ο ιαπωνικός πολιτισμός διαφέρει. Πολιτιστικά γενικώς και κινηματογραφικά, ειδικώς: τα παιδιά είναι πρωταγωνιστές των ταινιών φυσικά, χωρίς να τους έχει πλήξει κάποια τρομερή καταστροφή, κερδίζοντας αυτή τη θέση λόγω των συνθηκών που στις παιδικές ζωές μοιάζουν αυτονόητα πιο αβίαστα συναρπαστικές. Παράλληλα, υπάρχουν ηλικιωμένοι στις ταινίες που δεν είναι μάγοι, κλέφτες και λοιπά καθάρματα, όπως σε πολλές αμερικάνικες που αντικατοπτρίζουν τις αξίες της κοινωνίας του σχετικά με την τρίτη ηλικία, ενώ κεντρικό ρόλο παίζει η φύση και η σχέση σεβασμού προς αυτήν. Δεν είναι σπάνιο σε μια ταινία του Μιγιαζάκι κάποιος να υποκλιθεί σε ένα δέντρο ή να ευχαριστήσει ένα ζωάκι για τη βοήθειά του. Η πλοκή ανοίγεται στις ταινίες του studio Ghibli όσο και η φαντασία των δημιουργών: οι πρωταγωνιστές πετάνε, περπατάνε στον αέρα, βλέπουν το παρελθόν, κάποια άψυχα αντικείμενα ζωντανεύουν, κάποια μικροσκοπικά πλάσμα υπάρχουν και ζουν όπως κι εμείς, ένα γατολεωφορείο μοιάζει ιδανικό μέσο μεταφοράς, ενώ ένα Τότορο μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο φιλικό και φιλόξενο απ’ ότι αρχικά μοιάζει.
Η ταινίες του Studio Ghibli – οι οποίες ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΝΕΤΦΛΙΞ- και του Μιγιαζάκι συγκεκριμένα σε ταξιδεύουν εντελώς αλλού και σου χαρίζουν μια όψη του κόσμο μοναδική και πρωτόγνωρη. Επιβεβαιωμένα δε λειτουργούν σαν μεγεθυντής της παιδικής φαντασίας και δημιουργικότητας, απελευθερώνοντας τις σκέψεις και τις ιδέες τους: στις ταινίες του Μιγιαζάκι ΟΛΑ είναι πιθανά.
Έχουμε δει με τα παιδιά το Τότορο πάνω από 10 φορές και το παράπονό μας είναι ότι δεν το έχουμε δει ποτέ σε μεγάλη οθόνη. Πού να το πετύχεις; Ποιος να φέρει μια τόσο ιδιαίτερη ταινία;
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: αυτή η δύναμη της πόλης που έχει συντελέσει στο να ξεστραβωθούν γενιές ολόκληρες και να ανακαλύψουν κόσμους και δημιουργούς που η αυτονόητη πορεία τους δε θα συμπεριλάμβανε μια μικρή πόλη της βόρειας Ελλάδας καταφέρνει και μας προσφέρει όχι απλώς τις ταινίες αλλά τη γλώσσα που χρειαζόμαστε για να συνδέσουμε εικόνες και λέξεις, να φτιάξουμε δικούς μας κόσμους και να προτείνουμε ασφαλείς διαφυγές στα παιδιά μας.
Προφανώς και είναι αντιληπτό ΠΟΣΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΗ ΝΙΩΘΩ που αυτή την Κυριακή 18/10/2020 στις 12.00 το μεσημέρι στο Ολύμπιον θα πάμε να δούμε ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ την πιο κλασική και αγαπημένη ταινία του Χαγιάο Μιγιαζάκι Η γειτονιά του δάσους: οι περιπέτειες του Τότορο και να ξαναδούμε τις αδερφές Σατσούκι και Μέι, να πιάνουν φιλίες με κάποια μαγικά πλάσματα του δάσους που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι τους στη μεταπολεμική Ιαπωνία .
Οι πληροφορίες της ταινίας
Hayao Miyazaki
Σενάριο:Hayao Miyazaki
Διεύθυνση φωτογραφίας:Mark Henley, Hisao Shirai
Μοντάζ:Takeshi Seyama
Μουσική:Joe Hisaishi
Ηθοποιοί:Noriko Hidaka, Chika Sakamoto, Shigesato Itoi
Καλλιτεχνική διεύθυνση:Kazuo Oga
Φορμάτ:DCP
Χρώμα:Έγχρωμο
Χώρα Παραγωγής:Ιαπωνία
Έτος Παραγωγής:1988
Διάρκεια:73′
Για εισητήρια, δείτε ΕΔΩ: κάνετε μια κράτηση αρχικά, πληρώνετε με κάρτα 3€ το άτομο, εκτυπώνετε, ΕΤΟΙΜΟΙ!
Kids Love Cinema and sus mamas tambien, για να τεντώσω τα σινεφίλ λογοπαίγνια στο έπακρο!
;)