Θαυμάζω και διαβάζω όσους, από χτες 17/06/2021 βράδυ, ύψωσαν φωνή διαμαρτυρίας για το φόνο της εικοσάχρονης Κάρολαιν. Τους βάζω καρδούλες, άσχετα αν δε συμφωνώ με όλους ή με όλα όσα γράφουν, τους παραδέχομαι που κατάφεραν να βάλουν τα συναισθήματά τους σε μια σειρά τόσο γρήγορα και να εκφράσουν την οργή, τον πόνο, την απόγνωσή τους.
Εγώ πάλι, ένας άνθρωπος με αναπτυγμένο λεκτικό κατά γενική ομολογία και ισχυρή άποψη για τέτοια ζητήματα, το μόνο που κατάφερα είναι να χάσω τον ύπνο μου και να κοιμηθώ στις 3 το πρωί, καταβάλλοντας προσπάθεια για να μην βουλιάξω στην απόλυτη θλίψη και στο κλάμα.
Το μυαλό μου δε μπορεί να διανοηθεί ούτε το προμελετημένο, ούτε το φρικτό, ούτε το υβριστικά βίαιο που συναποτελούν αυτή την πράξη.
Δε θυμώνω που ο δολοφόνος ήταν πιλότος. Το χώμα που την σκεπάζει είναι το ίδιο.
Δε θυμώνω που ο δολοφόνος ήταν νάρκισσος. Το χώμα που την σκεπάζει είναι το ίδιο.
Δε θυμώνω.
ΠΟΝΑΩ.
Πονάω γιατί αυτή είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται και περιμένω ήδη την επόμενη φορά που θα την ξαναζήσω.
Θυμάμαι πριν από ένα δύο χρόνια, όταν αποφάσισα να αναδημοσιεύω στο φβ του μαμ φαταλ τις γυναικοκτονίες.
Δε θυμάμαι σε ποιον αριθμό έφτασα και είπα ΟΧΙ ΑΛΛΟ. Δε μπορώ. Έχω χάσει τον ύπνο μου, χάνω την ψυχική και σωματική μου υγεία: δε μπορώ να το χειριστώ.
Και σταμάτησα.
Σε αντίθεση με τις γυναικοκτονίες που συνεχίστηκαν με αμείωτο ρυθμό.
Είναι τέτοιες οι λεπτομέρειες κάθε φορά που δε σε αφήνουν να το προσπεράσεις. Το μυαλό τρέχει και η καρδιά δεν προλαβαίνει: το έφηβο κοριτσάκι, ο κοινωνικός του αποκλεισμός, η αποβολή, το μωρό, το μωρό πάνω στη νεκρή μάνα- δυο μωρά στην ουσία, το ένα πάνω στο άλλο- ο σκύλος, τα ψέματα, η υποκρισία.
Είναι τέτοιος ο φόβος που σε καθηλώνει. Είμαστε γυναίκες. Μεγαλώνουμε κορίτσια.
Η επόμενη μέρα φαντάζει μαύρη.
Πόσο να προετοιμάσεις τα παιδιά και πως, χωρίς να τους τσακίσεις την αθωότητα;
Πώς να τα προστατεύσεις;
Ξέρω, υπάρχουν απαντήσεις πολλές.
Είμαι σε θρήνο ακόμα.
Αφήστε με να βγάλω όλες τις ερωτήσεις από μέσα μου, κι όταν συνέλθω, θα συζητήσουμε.
Όλη μου η σκέψη στο να φροντιστεί σωστά ένα μωράκι 11 μηνών που μέρες- μήνες θα αναρωτιέται γιατί δεν ήρθε ξανά να το πάρει αγκαλιά η μανούλα του.
Συγγνώμη.
Καταρρέω.
Ξανά.