Η περιπέτεια που έζησα με την κόρη μου ξεκίνησε ανήμερα των γενεθλίων της, 2 Ιουλίου. Εγώ πήρα το αεροπλάνο να κατεβώ να τη δω στα Χανιά και να είμαι εκεί στο σούπερ πάρτυ της. Είχε κάνει λίγη μύξα την Τετάρτη και λίγο πυρετό την Πέμπτη. Την είχε δει παιδίατρος και ζήτησε να την ξαναδεί. Μέχρι την Παρασκευή το βράδυ είχε επιδεινωθεί, τόσο που αντί για πάρτυ , ξεκινήσαμε για τον παιδιάτρο. Δεν συμπληρώσαμε ούτε ώρα στο ιατρείο και ενημερωθήκαμε ότι πρέπει να πάει στο νοσοκομείο. Ήταν δέκα το βράδυ, την ώρα περίπου που θα έσβηνε 9 περίφημα κεράκια σε μια εντυπωσιακή τούρτα, όταν υπέγραψα μια σειρά έντυπα και κάναμε επισήμως εισαγωγή στο νοσοκομείο, ελπίζοντας να έχει γλιτώσει την πνευμονία.
Μα τι έπαθε το παιδί; Και πόσο απότομο ήταν που σε δύο μέρες, από το λίγη “μύξα” φτάσαμε στην ανάσα λαχανιασμένου σκύλου και στο “ούτε λεπτό χωρίς να είναι συνδεδεμένη στο οξυγόνο¨;
Έντεκα μέρες μετά, έχω απαντήσεις, παρατηρήσεις και συμβουλές.
- Πως ξεκινάει το κακό με το αναπνευστικό.
Όλα ξεκινάνε με τη μύξα. Το παιδί λίγο κρυολογεί. Μην ξοδεύετε ώρα να σκέφτεστε από που και πως και γιατί. Μπορεί από τον κλιματισμό- στα αεροπλάνα, τα πλοία και τα τρένα είναι ΣΑΔΙΣΤΙΚΟΣ. Το ίδιο βάναυση είναι και η αλλαγή θερμοκρασίας σε ένα μουσείο, σε μια γκαλερί κοκ. Μπορεί μετά τη θάλασσα, να φύσηξε ένα αεράκι, να την έπιασε ένα ρεύμα: δεν ξέρει κανείς με βεβαιότητα κι ούτε γίνεται ποτέ κανένας γονιός να ελέγξει τις εξωτερικές συνθήκες απόλυτα. Στη φάση αυτή, λοιπόν, που το παιδί κατεβάζει μύξα πρέπει στο κεφάλι μας να μπούμε σε κόκκινο συναγερμό και να πατάξουμε το φαινόμενο στη ρίζα του, που ξεκάθαρα είναι η μύτη.
2. Πως το κακό με το αναπνευστικό παίρνει δυσανάλογες διαστάσεις
Αντί να φροντίσουμε η μύξα να εξαφανιστεί με αυτό το υπέροχο εργαλείο που λέγεται ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ, εμείς το αφήνουμε γιατί σκεφτόμαστε “ε, παιδί είναι, λίγη μύξα κατέβασε, θα στρώσει”. ΟΧΙ. Αυτό είναι ένα παράλογο ρίσκο. Αν αφήσετε τη μύξα ανενόχλητη και δεν πλύνετε καλά τη μύτη με ορό τόσες φορές όσες το παιδί χρειάζεται για να καθαρίσει εντελώς, η μύξα θα μαζευτεί, θα στερεοποιηθεί, θα αρχίσει το παιδί να την καταπίνει, το πνευμόνι θα νιώσει απειλή και θα “κλείσει” δημιουργώντας δυσλειτουργία στο αναπνευστικό, διαφορετικής διαβάθμισης ανάλογα με την περίσταση. Ένα φαρμακευτικό εργαλείο στα χέρια μας είναι και το otrivin, το οποίο δεν περιέχει κορτιζόνη.
3. Που κάνουμε λάθος οι γονείς
Το λάθος μας είναι ότι δεν χρησιμοποιούμε σωστά ή όσο συχνά χρειάζεται τον ορό. Ενίοτε χρειάζεται “κεφαλοκλείδωμα”, όπως μου ανέφερε γνωστός πνευμονολόγος. ΚΑΝΤΕ ΤΟ. Αν το παιδί είναι μικρό, εξηγήστε του, κάντε το πρώτα στον εαυτό σας, εξοικειωθείτε και βρείτε λύσεις: για παράδειγμα μπορείτε να αδειάσετε σιγά-σιγά το φιαλίδιο ή τη σύριγγα για να μην είναι τρομακτική εμπειρία για παιδί. Τα μεγαλύτερα παιδιά που φυσάνε μόνα τους κι αποτελεσματικά τη μύτη τους ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΟΎΝΤΑΙ. Ένα παιδί 8, 9, 10 χρονών μετά από μια νύχτα με μύξα μπορεί να φυσήξει Ό,ΤΙ είναι υγρό. Τα στερεά κομμάτια όμως παραμένουν και φράζουν τη μύτη πιο βαθιά. ΟΡΟΣ, ορός και ξανά ορός μέχρι να ακούγεται η ανάσα καθαρή.
4. Πως την πληρώνουμε όλοι μαζί
Εμείς τα “λυπόμαστε” ή “δε μπορούμε” να τους κάνουμε ορό γιατί αυτά, τα άτιμα, “δεν κάθονται” και καταλήγουν οι γιατροί να θεωρούν ότι είμαστε τόσο αναξιόπιστοι αν όχι και ηλίθιοι που μας στέλνουν κατευθείαν για μάσκες, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα παιδιά μας, έτσι όπως εμείς δεν τα καταφέραμε. Προς Θεού, δε μιλάμε για περιπτώσεις άσθματος ή άλλων νοσημάτων – χρόνιων ή μη- στην περίπτωση των οποίων επιβάλλεται αυτού του τύπου ή αγωγή, ούτε ενοχοποιούμε τους γιατρούς που συστήνουν εισπνεόμενα για να επανέλθει το παιδί στην υγιή του κατάσταση. Μιλάμε για τα παιδιά που θα μπορούσαμε να σώσουμε από τη νοσηλεία σε νοσοκομείο και από τη σωρεία εισπνεόμενων φαρμάκων αν είχαμε κάνει τα σωστά βήματα πρόληψης και αντιμετώπισης.
5. Πως σώζουμε την κατάσταση πριν φτάσουμε νοσοκομείο.
Ο φανερός σύμμαχος είναι ο ορός – το εμπεδώσατε ή να το πω ακόμα καμιά εκατοστή φορές;- και ο αφανής… το ΦΑΝΕΛΑΚΙ. Μύθος δηλαδή η ζακέτα, το λέω και τρίζει η ελληνική μου ιθαγένεια. Θα το ξαναπώ όμως:
Η ΖΑΚΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ. Ο σιωπηλός ήρωας είναι το βαμβακερό φανελάκι. Ένα εσώρουχο που το σιχαίνομαι, δε θα ήθελα να υπάρχει, με βασάνισε όταν ήμουν μικρή, τότε που “έπαιζε” η μάλλινη βερσιόν του, εκλεπτυσμένη αρκετά ώστε να μην τσιμπάει, αλλά τραγική συναισθηματικά ΚΑΙ θερμοκρασιακά. Έλα μου, όμως, που με κράτησε ασφαλή. Κι έλα μου που ήρθε η ώρα να κοιτάξω τι μπορώ να κάνω για να εξασφαλίσω το παιδί μου, που εκεί έχει την ευαισθησία του και ήρθε ο πνευμονολόγος να επιβεβαιώσει ότι ως μέτρο πρόληψης καλύτερο από φανελάκι για κάποιον με ευαισθησία στο αναπνευστικό ΔΕΝ ΈΧΕΙ.
Οδηγίες χρήσεως φανελακίου:
Το φοράς στο παιδί με το ζόρι, μαλώνεις μαζί του γιατί δηλώνει ότι “σκάει”, παίρνει βαθιές ανάσες, εξηγείς ότι όλοι έχουμε ευαισθησίες κι έτσι όπως κάποιος χρειάζεται αντιηλιακό με δείκτη προστασίας 800 , κάποιος είναι καλά με 15, έτσι και κάποιος άλλος μπορεί να βγει ιδρωμένος στο βαρδάρη και να είναι καλά ενώ εσύ, παιδί μου, θα καταλήξεις πάλι αγκαλιά με το οξυγόνο σε θάλαμο νοσοκομείου.
Παίρνεις μαζί σου εφεδρικό και με το που ιδρώνει κι ετοιμάζεται να κάτσει, το αλλάζεις κι ευχαριστείς το Θεό που χρειάζεται ένα κομματάκι πανί κι όχι μια σακούλα φάρμακα για να προφυλάσσεται.
Το φοράει και βράδυ και μετά τη θάλασσα και παντού, σα δεύτερο δέρμα.
Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της συνήθειας, άρα είναι θέμα χρόνου η ενόχληση να πάψει.
Ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αδυναμίες και ευαισθησίες και οι παραπάνω παρατηρήσεις είναι ενδεικτικές. Ό,τι και να διάβαζα δε θα αποφάσιζα να μην επισκεφτώ παιδιάτρους και πνευμονολόγους και να έχω μια ολοκληρωμένη, επιστημονικά άρτια και εξειδικευμένη αναφορά για το τι συμβαίνει στο παιδί του και το ίδιο θα πρότεινα και σε εσάς.
Ψυχραιμία, επιστημονικότητα, συνέπεια και λουτρό αγάπης είναι η συνταγή που βλέπω να αποδίδει πάντα και με σιγουρία την μοιράζομαι μαζί σας, ασορτί με ευχές για ένα ευτυχισμένο, υγιές και παιχνιδιάρικο καλοκαίρι.
<3