Το δικό μου παιδί είναι αρκετά μικρό (2,5 ετών) και σε φάση προσαρμογής, οπότε το “δε θέλω να πάω σχολείο” ακούγεται καθημερινά και παρακάμπεται με όλους τους γλυκούς δυνατούς τρόπους. Αυτό βέβαια μέχρι να φτάσουμε στην πόρτα της τάξης μας, γιατί εκεί τα … ξεχνάμε όλα, μπουκάρουμε μέσα κι ούτε
Είναι και κάτι πράγματα που δεν έχουν καθόλου βάθος, δεν αναλύονται, δεν έχουν παρακάτω, δεν οδηγούν πουθενά- απλώς τα βλέπεις και λιώνεις: ένα χασμουρητό … άδοντο! ο άντρας σου με το μωρό σας αγκαλιά η φάση που το μωρό είναι πιο μικρό από τα “αρκουδάκια” του ένα ζευγάρι φτεράκια που
Νιώθω την αλλαγή να έρχεται, αλλά δεν την έχω ζήσει για να μπορώ να την τακτοποιήσω σε λέξεις. Όσο, όμως, η κοιλιά μου μεγαλώνει, τόσο αυξάνει και η βεβαιότητα ότι έχω κάνει μια επιλογή που θα αλλάξει συθέμελα, για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια, τη ζωή μου. Ναι, το έχω
Οσο μοναδικός κι αν νιώθει- και φυσικά είναι – ο καθένας μας, υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι τόσο κοινά που υπογραμμίζουν απλώς και μόνο το ότι είμαστε, πρώτα απ’ όλα και κατά βάση, άνθρωποι. Μια συνήθης αγωνία λοιπόν, την οποία δοκιμάζω κι εγώ αυτή την περίοδο, είναι αυτή που αποτυπώνεται
Η θέα ενός εξάχρονου που θηλάζει προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις. Μπορεί να σοκάρει ακόμα και μια θηλάζουσα γυναίκα. Ένας άνθρωπος του δυτικού κόσμου θα το χαρακτήριζε από υπερβολικό, αηδιαστικό, ανώμαλο, ενώ σπανιότερα ως φυσιολογικό. Τι είναι όμως το φυσιολογικό , όσον αφορα στο θηλασμό; Πότε ξεκινά να γέρνει η ζυγαριά του
Αν αρχίσει κανείς και συζητά πόσα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα στη ζωή του, θαρρώ θα πέσει στην παγίδα του να φαντάζεται ένα χτες καλύτερο απ’ ότι ήταν κι ένα σήμερα χειρότερο απ’ οτι μπορεί να γίνει. Έρχονται όμως οι στιγμές που τα ζόρια, τα προβλήματα κι οι κακοί
Ελπίζω να είναι η τελευταία βροχερή ημέρα, αν όχι του κόσμου του καλοκαιριού σίγουρα. Σίγουρα και γιατί δεν ξέρω τι να βάλω. Διάλεξα ένα τζην που είναι παντός καιρού, μια ζακέτα ενώ από μέσα φόρεσα ένα σκέτο μπλουζάκι και παπούτσι δερμάτινο λες και χειμωνιάζει. I’m only hoping this is the
Όταν πρωτοσυναντήθηκα με το παρακάτω κείμενο, χαμογέλασα για τα όσα έρχονται. Είμαι κι εγώ μαμά με κόρη! Προχτές πάλι που κάθησα να βάψω τα νύχια μου και με είδε η Δάφνη και μου είπε “μαζί”, εκεί άρχισα να γελάω! Όλα όσα νόμιζα πως θα έρθουν είναι ήδη εδώ. Ευτυχώς το
Πριν από ένα δίμηνο περίπου, αντίκρισα έναν υπέροχο καταγάλανο ουρανό ξυπνώντας, οπότε λίγο μετά βρέθηκα να περπατάω με τη Δάφνη με κατεύθυνση το πάρκο και τις κούνιες. Όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι ήμασταν οι πρώτες! Ωραία, σκέφτηκα, καλά θα περάσουμε. Ο ορισμός της τραγικής ειρωνείας. Η Δάφνη είναι σχεδόν δύο χρονών
Όταν στα μέσα του 1990 η Γιαπωνέζα καλλιτέχνις Τοσίκο Χοριούτσι Μακ Άνταμ παρουσίαζε μια μεγάλη εγκατάσταση φτιαγμένη με τσιγκελάκι σε μια γκαλλερί, όταν δύο παιδάκια την πλησίασαν και τη ρώτησαν αν μπορούσαν να σκαρφαλώσουν σε εκείνο που στα μάτια τους έμοιαζε με υπερμεγέθη αιώρα. Διστακτικά συμφώνησε και για τα επόμενα
