Πριν από ένα δίμηνο περίπου, αντίκρισα έναν υπέροχο καταγάλανο ουρανό ξυπνώντας, οπότε λίγο μετά βρέθηκα να περπατάω με τη Δάφνη με κατεύθυνση το πάρκο και τις κούνιες. Όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι ήμασταν οι πρώτες! Ωραία, σκέφτηκα, καλά θα περάσουμε. Ο ορισμός της τραγικής ειρωνείας. Η Δάφνη είναι σχεδόν δύο χρονών
Τον κήπο μας τον απολαμβάνουμε κάθε μέρα. Δεν πάει να είναι μουντή η μέρα, βροχερή, χειμωνιάτικος ο ουρανός; Ψύχρα και μάζεμα στο σπίτι, δεν πάνε απαραιτήτως μαζί εδώ. Τη μέρα του βίντεο βέβαια, όλα ήταν ιδανικά: ζέστη, έξω, ήλιος, χρώματα, χαμόγελα… Ίσως η ισορροπία να ήταν το μόνο που χρειάζεται
Για τους περισσότερους γονείς, χρειάζεται περισσότερο από μερικές δεκάδες λεκέδες και καταστροφές πριν συνειδητοποιήσουν ότι το πιτσιρίκι τους δε δείχνει κατανόηση στο εμφατικό “ΜΗ! ΜΗ! ΜΗ” που αρθρώνουν λίγο αργότερα μάλλον απ’ ότι θα έπρεπε. Αυτό συμβαίνει γιατί τα παιδιά δεν ακούνε πάντα τα λόγια μας. Σας κάνει εντύπωση; Μάλλον
Μαμά, κοίτα να δεις. Ξέρω ότι κάτι παθαίνεις με το που με βλέπεις να πατάω τα κουμπιά του υπολογιστή σου. Ναι, ναι το ξέρω γιατί σε βλέπω που δαγκώνεις το στόμα σου, κοκκινίζεις και κάνεις κάτι περίεργους ήχους- αλλά τώρα δεν “πάτησα” απλώς κουμπιά. Δημιουργώ. Βλέπω αυτή την κοπέλα την
“Πι-πι, πι-πι, πι-πι” Αυτός είναι ο ήχος που με ξυπνάει κάθε πρωί τώρα τελευταία. Όχι, δεν είναι το ξυπνητήρι μου που ηχεί έτσι, αλλά το παιδί μου που 19 μηνών, αποφάσισε ότι είναι πολύ μεγάλο για να κατουράει στην πάνα του και σηκώνεται στις 8 παρά, μέσα από τον ύπνο
Η πιτσιρίκα ανακαλύπτει τα φρύδια της κι εγώ κλαίω!!! Πάμε κλιιικ πάνω στην εικόνα: :) :) Καληνύχτα!
Τέτοια ώρα, όταν η κούραση κάνει το 11 το βράδυ να μοιάζει 3 το πρωί, αφήνομαι στις πιο γλυκές σκέψεις. Ξεχνάω τη Δάφνη που άπλωσε αλεύρι σε όλο το σαλόνι, λούστηκε – τύπου στεγνό καθάρισμα- με σαμπουάν και μου έριξε τις 3 τελευταίες σερβιέτες στη λεκάνη, αναγκάζοντάς με να οδηγήσω
Γιατί πρέπει να νικάει πάντα ένας; Γιατί πρέπει να υπάρχει ένα μοναδικό σωστό; Πάω με τη Δάφνη στον αστερο-παραμυθόκοσμο. Ξεκινάει να παίζει με ένα παιδάκι κανένα χρόνο μεγαλύτερο. Ξάφνου πεινάει το παιδάκι, πηγαίνει στη μαμά του, της τραβάει το στήθος, αρχίζει θηλάζει. Έρχεται και η Δάφνη, μου δείχνει ότι διψάει,
Έρχεται κατά κανόνα νωρίς στη ζωή ενός αγοριού η στιγμή που ο μπαμπάς του θα το πάρει από το χεράκι και θα το πάει στο γήπεδο να παρακολουθήσουν το πρώτο τους ματς. Εμάς πάλι, που μας αρέσει να ανατρέπουμε στερεότυπα, η στιγμή που η μαμά οδήγησε τη Δάφνη για πρώτη
