Γράφει η Άντα Ευαγγέλου τα παρακάτω και βρίσκω τον εαυτό μου να ανατριχιάζει με το πόσο δίκαιο έχει: “Όλο το καλοκαίρι βρίσκαμε δικαιολογία για το έγκλημα που συντελείται σε βάρος των παιδιών. Εξάλλου, για ένα μπάνιο μέχρι τη θάλασσα πηγαίναμε, εδώ πιο κάτω. Τι χρειάζονταν οι ζώνες ασφαλείας; Μπαίναμε οι
Συμφωνώ πως το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι δύσκολη και κουραστική υπόθεση. μετά από κάποιο διάστημα όμως οι γονείς αποκτούν εμπειρία στο πώς να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη κάνοντας τα ίδια πράγματα σε λιγότερο χρόνο, είτε εφευρίσκοντας πατέντες (κάποιες από τις οποίες πρέπει να κατοχυρώνουν για δικαιώματα!). Σερφάροντας βρήκα μερικές
Τέτοια ώρα, όταν η κούραση κάνει το 11 το βράδυ να μοιάζει 3 το πρωί, αφήνομαι στις πιο γλυκές σκέψεις. Ξεχνάω τη Δάφνη που άπλωσε αλεύρι σε όλο το σαλόνι, λούστηκε – τύπου στεγνό καθάρισμα- με σαμπουάν και μου έριξε τις 3 τελευταίες σερβιέτες στη λεκάνη, αναγκάζοντάς με να οδηγήσω
