Η Κική Κωφού είναι ψυχολόγος στα ΚΔΑΠ της ΚΕΔΗΘ και αγαπημένη μου συνάδελφος. Στο θέμα που ανέβασε στη σελίδα του φβ της ΚΕΔΗΘ, έθεσε ένα ζήτημα που όλοι όσοι έχουμε παιδιά θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να διαβάσουμε. Εγώ το διάβασα ήδη, σειρά σας! Σας το παραθέτω αυτούσιο:
Το δικό μου παιδί είναι αρκετά μικρό (2,5 ετών) και σε φάση προσαρμογής, οπότε το “δε θέλω να πάω σχολείο” ακούγεται καθημερινά και παρακάμπεται με όλους τους γλυκούς δυνατούς τρόπους. Αυτό βέβαια μέχρι να φτάσουμε στην πόρτα της τάξης μας, γιατί εκεί τα … ξεχνάμε όλα, μπουκάρουμε μέσα κι ούτε
Του John Willey Κάθε γονιός έχει το στυλ του. Ο λόγος είναι απλός: κάθε παιδί είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ. Όλοι έχουμε τον τρόπο μας στο πως καταφέρνουμε κάτι, άρα δεν υπάρχει ένας σωστός τρόπος. Μετά από 10 χρόνια που είμαι μπαμπάς, θεωρώ ότι έχω επαρκή κριτήρια για να βάλω ταμπέλα σε κάποιους
Τώρα που έχω πάλι ένα μωράκι ενός μηνός στο σπίτι, έχει γίνει ξεκάθαρο για μένα ότι υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι να μου πουν. Αυτή είναι η τρίτη φορά που βρισκόμαστε σε αυτή τη φάση και τα σχόλια είναι πάντα τα ίδια. Μερικές φορές όσοι δεν σε
Συχνάζω πλέον σε παιδικές χαρές σε παιδότοπους και σε ένα κάρο μέρη που τα παιδιά αφθονούν. Μαζί και οι γονείς. Βρίσκομαι συχνά λοιπόν να «μαζεύω» ατάκες που με κάνουν να ανατριχιάζω. Άλλες φορές γιατί αυτό που ακούω μου φαίνεται αδιανόητο, άλλες γιατί σκέφτομαι πως το ίδιο πράγμα το έχω πει
