Βλέπω κάθε μέρα ανθρώπους γύρω μου. Ανθρώπους που προσπαθούν, ανθρώπους που απλώς όλα τους πηγαίνουν κατ’ ευχήν, άλλους που σέρνονται και τρέχουν να προλάβουν τη μια ταλαιπωρία μετά την άλλη, να τις λύσουν μήπως κι ανασάνουν κι αυτοί. Είναι πολλά τα σενάρια γιατί είναι πολλοί οι άνθρωποι. Η ζωή όμως
Κάτι έπρεπε να του πω για τους γονείς του. Ακόμη καλύτερα, κάτι έπρεπε να σκεφτώ να του πω για τους γονείς του. Μέχρι στιγμής είχε σεβαστεί παραδόξως το άβολο της κατάστασης και δεν είχε ρωτήσει ακόμη αυτός ο μικρός εν εξελίξει ανθρωπάκος. Έπρεπε πρώτα να του περιγράψω την κοινωνία μας,
Φαντάσου πως θα ήταν η ζωή σου αν τολμούσες να αλλάξεις… Είναι κάποια βιβλία που σε στιγματίζουν και τα κουβαλάς μαζί σου και μέσα σου από μικρό παιδί, από την πρώτη φορά που ξεφύλλισες τις σελίδες του. Ένα από αυτά, αγαπημένο πολύ, ο Μικρός Πρίγκηπας. Ίσως αντίστοιχα αγαπημένο και η
Αν δεν στοιχείωσεις άνθρωπο, βιβλίο δεν στεριώνει… Ξεφύλλιζα το σημερινό μας βιβλίο πριν το προλογίοω και έπεσε από μέσα το απόκομμα του αεροπορικού εισιτηρίου ATH – SKG 22 DEC 09.30, ήταν η συντροφιά μου στην αναμονή για τις διακοπές των Χριστουγέννων σε ένα αεροδρόμιο αποκλεισμένο από την ομίχλη. Πως μ
Κάποιοι νομίζουν με τραβάει η παρακμή κι όλο βρίσκομαι να περπατάω σε ερείπια και να εξερευνώ σπίτια- φαντάσματα. Δεν είναι αυτό. Με συγκλονίζει η ματαιότητα της ζωής και οι στιγμές που περνάν και χάνονται. Αυτό που τώρα είναι ένα βρομερό ερείπιο στα μάτια μου αναστηλώνεται, ανανεώνεται και η φαντασία μου
Μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια που ζω στη Σαμοθράκη, ακόμη προσαρμόζομαι. Μετά από τέσσερις ώρες που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη, είμαι στο φυσικό μου περιβάλλον. Δε με ενοχλούν τα αυτοκίνητα, το καυσαέριο, η όποια βρώμα, η πολυκοσμία, οι άγνωστες φάτσες, οι ρυθμοί, η έλλειψη χώρου, πρασίνου, άλλωστε βλέπω αυτή τη φορά
Προγραμματισμός Θυμάσαι πως ήταν τότε που έλεγες: “αύριο, θα πάω το πρωί στη δουλειά, μετά ψώνια, γυμναστική, το απόγευμα- αν μου κάτσει- θα φτιάξω και τα μαλλιά μου και το βράδυ θα πάω σινεμαδάκι κι αν δεν είμαι πτώμα για ένα ποτηράκι κρασί;” Εγώ αμυδρά, κι ας είναι η Δάφνη
#1 Μόλις ήρθε ένας άγνωστος κύριος και μου έδωσε αβγά για να με ευχαριστήσει που ο άντρας μου του έδωσε τα κλαδεμένα κλωνάρια απ’ τις ελιές μας για τα ζώα του. Αν και έχω τεράστια δυσκολία να αντιληφθώ ό,τι λέω, απολαμβάνω το αποτέλεσμα.
