“Τρίχες!”. Όταν το λέει ο λαός μας εννοεί συνήθως ότι μιλάμε για κάτι ασήμαντο, για κάτι ανάξιο λόγου. Πού να ήξερε αυτός ο έρμος λαός όμως ότι η τρίχα στις μέρες μας θα γίνει θέμα συζήτησης, διαμάχης, φανατισμού;! Πού να φανταστεί ο οποιοσδήποτε ότι, καθώς τα πράγματα αλλάζουν, οι γυναίκες
Κατανοητό ο κάθε άνθρωπος να είναι περήφανος για τη δουλειά του, να τη διαφημίζει και να την προωθεί. ΕΜΕΙΣ, ωστόσο, ΤΙ ΣΟΥ ΦΤΑΙΜΕ ΡΕ μπαγλαμά; Γιατί, εγώ που άνοιξα το φβ, πρωινιάτικο να φάω αυτή τη χοντροκοπιά στο κεφάλι; Σαν το τύπο με τη Τζάγκουαρ προχτές που είχε καβαλήσει το
Ζούμε σε μια εντελώς παράλογη κοινωνία σε ό,τι αφορά το γυναικείο σώμα, και όχι, δε χρειάζεται να κάνω δέκα σειρές πρόλογο για να το πω ή για να συμφωνήσει ένα έλλογο όν. Στο πλαίσιο αυτού του επικερδούς μαζικού παραλογισμού, κανέναν δεν ενδιαφέρει γιατί μια γυναίκα είναι λεπτή. Αρκεί να είναι.
Ψάχνω σα λαγωνικό για ιστορίες σπουδαίων γυναικών. Θέλω να μαθαίνω, να ακούω, να πληροφορούμαι, να εμπνέομαι, να παίρνω δύναμη. Κι οι ιστορίες μου παρουσιάζονται. Σαν μικρές κλωστούλες που κρέμονται από ελαφρώς ξηλωμένο ποδόγυρο. Πρέπει να προσέχεις για να τις δεις, ν’ αδράξεις την ακρούλα και να αρχίσει να ξετυλίγεται ο
Φιλοξένησα φέτος το καλοκαίρι στο σπίτι μου στη Σαμοθράκη μια γυναίκα διάσημη στο χώρο της. Ας πούμε ότι είναι ηθοποιός, πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια. Στη δουλειά της είναι πάντα βαμμένη, το ίδιο και στην προσωπική της ζωή. Αυτό εντυπωσιάζει: είναι σα να βλέπεις τη σελίδα
Οι Γάλλοι το βάφτισαν comme il faut και εμείς που θέλαμε να τους μοιάζουμε καθώς πρέπει. Ένα πρέπει αστικό- το πρέπει των πόλεων στις οποίες ζουν συνωστισμένες ένα κάρο ψυχές- ο ένας πάνω στον άλλο, κυριολεκτικά όσο και ασφυκτικά. Σε τέτοιο ανθρωποπεριβάλλον γεννήθηκαν κάποιοι τρόποι κι εκεί μοιάζει να επιβάλλονται
